Chapter Twenty One

Dahil wala na namang hinihintay na kamag-anak pa, isang linggo lang ang itinagal ng lamay.

Sunod-sunod niyang pinahid ang kanyang luha habang lihim na minamasdan mula sa di kalayuang ang unti-unting pagpasok ng kabaong ni nanay Zeny sa huli nitong hantungan.

Maraming tao ang nakilibing. Halos mapuno ang sementeryo, at karamihan ay mga taga looban.

Wearing a white shirt, she saw Zeth infront of the crowd. Hawak nito ang gilid ng kabaong. Malayo man siya, hindi nakaligtas sa kanyang mga mata ang mapula at namamaga nitong mga mata.

He also lose weight. Mahaba na ang balbas at bigote, at medyo magulo ang buhok.

She bit her lip hardly. Gustong-gusto niya itong lapitan, yakapin at damayan sa sakit na nararamdaman nito, pero hindi niya magawa.

"Kung may natitira ka pang kahit konting konsensiya, tigilan mo na ang pagpunta rito. Ipinapaalala mo lang ang gabing iniwan ko si inay para puntahan ka.. para ano? Para patunayan sa mga kaibigan mo na ganoon mo lang ako kadaling napasunod sayo? N