Napatingin na lamang si Rousanne sa papalayong bulto ng Don. Sa hindi niya maipaliwanag na paraan ay para bang may dumaang galit sa mata nito habang nakatitig sa kanya. Ang galit ba na ‘yon ay para sa kanya? Pero bakit? Dahil ba sa hindi nila nagawang bayaran ang sampung milyon na inutang ng ama? Napahinga siya ng malalim at tumuloy sa taas. Naalala niya pala na siya ang inatasan na maglinis ng kwarto ng Don na muntik niya nang makalimutan dahil sa kaba.Lingid sa kaalaman ni Rousanne ay higit pa doon ang nararamdaman ni Demetrius. Napaiwas na lamang ng tingin ang mga kasambahay at ilang miyembro ng mafia dahil sa nilalabas na awra ng kanilang amo.“Kailan kaya lalambot ang Don? Palagi nalang madilim ang buhay, eh,” komento ni Hazel nang makalagpas sa kanila ang naturan at dumiretso sa living room. Agad naman s’yang siniko ng kasamahan at nilakihan ng mata.“Ano ka ba? Baka marinig ka, pero sabagay gusto ko rin makita iyon. Alam mo namang may ayaw iyon sa babae.”“Pihikan. Dinaig pa

Kinaumagahan. Nagising si Rousanne sa hindi inaasahang pwesto. Napakurap-kurap pa ang kanyang mata. Ang kanyang kamay ay parehong nakapatong sa matipunong dibdib ng Don at ang katawan niya ay nakapatong sa katawan nito. Napapikit siya ng mariin at nanalangin na hindi pa sana gising ang binata. How come she ended up above him? She was about to get up when he started to speak and her eyes twitched badly. “Do you like staying in that position?” Demetrius asked in a hoarse voice. Kanina pa siya gising at hinayaan lamang ang dalaga na matulog sa ibabaw niya. Her skin felt so soft like a pillow and she’s warm. Hindi nga ito magising-gising dahil ang lalim ng tulog. “S-Sorry, Don. Hindi ko po sinasadya,” wika ni Rousanne na mabilis na umalis sa ibabaw nito at kunwaring inaayos ang bed sheet ng kama para lang maitago ang kanyang hiya. “I should have believe you nang sinabi mo na malikot ka matulog. Bumaba ka na at magtrabaho doon. I can now take care of myself,” aniya ni Demetrius. Tama n

Unti-unting namulat ang mata ni Rousanne. Pumikit-pikit pa siya at tumingin sa paligid. Napansin niya na nasa isang kwarto siya at hindi sa dating tinutuluyan. Ibang-iba ang kwarto dahil napaka-warm ng lights sa loob at hindi masyadong malamig. Tamang-tama lang ang temperatura. Teka? Saan sila dinala? Lahat ba ay ligtas sa mga sumugod kagabi? Agad s’yang napaayos at inalis ang kumot sa kanyang katawan at bumaba ng kama. “What are you doing, Cabrera?” Rousanne slowly turned around hearing the Don’s word. Hindi niya namalayan na naging kalmado ang puso niya sa pagsulpot nito. She sighed and smiled. “Nasaan tayo? Asan ang mga kasama natin? Ano’ng nangyari kagabi?” magkakasunod na tanong nito. Hindi niya na alam ang nangyari basta ang naalala niya ay may isang lalaki ang papalapit sa sinasakyan nila at binaril ito ni Demetrius. “They are fine. How about you?” He was really concerned that night when she fainted. Nasigawan niya pa ang driver dahil nag-panic siya sa nangyari. He does

Cabrera’s House “Oh, pa? Tulala ka sa labas? Hinihintay mo ba si Rousanne?” May kasabay na lungkot ang ngiti ni Ymar at tumabi sa ama na nasa pinto ng kanilang bahay. Inakbayan niya ito pagkatapos. “Miss na miss ko na ang bunso natin, anak. Kung hindi ko sana ginawa iyon sana kasama pa natin si Rousanne. Kamusta na kaya ang bunso natin?” May hinanakit sa boses nito. Siya ang puno’t-dulo ng nararanasan nila ngayon. Sising-sisi siya dahil sa nangyari. Alam n’yang delikado humiram ng pera sa taong ‘yon at akala niya ay hindi siya nito pagbibigyan, pero laking gulat niya nang bigyan talaga siya nito. Demetrius Romanov, batang-bata pa pero akala mo ay matagal na sa larangan ng industriya nito. He can take life just by a single click of his hand. Ymar forced a smile. “Sabi naman ni mama okay naman siya at may kaibigan ito doon, pero hindi pa rin ako panatag, Pa. Gusto ko rin makasama si Rousanne kung sana kaya rin nating tumbasan si Dememtrius siguro hindi niya makukuha ang kapatid ko. W

“Ano ‘yon?” “Just stay here,” sagot naman ni Demetrius at tinuro ang mahabang sofa sa kanyang opisina. Nagtataka man ay hindi na nagtanong si Rousanne at umupo doon ng tahimik. Ang awkward lang dahil ano ba ang p’wede n’yang gawin dito? Inilibot niya ang mata hanggang sa bumaba ang kanyang tingin sa mga magazine sa mesa. Kinuha niya iyon at nagsimulang i-flip ang pages nito. Her eyes kept on glancing at the man who was frowning and staring at the laptop. Napaka-busy naman nito. May business na at may pinapatakbo pang organisasyon. She couldn’t imagine how tiring his lifestyle is. “Gaano mo kakilala ang papa mo, Cabrera?” Rousanne slightly flinched when he spoke. “Kilalang-kilala. He’s such a lovely father who always there to support his family,” sagot ng dalaga at sumupil sa kanyang labi ang maliit na ngiti. “Is that so? Kaya nagawa n’yang itago sa inyo ang ginawa n’yang pangungutang at hindi pagbayad? He’s the best father for you?” Demetrius retorted mockingly. “There are things