Maaga akong nagising ng umaga kung kaya't ngayon ay nandito na ako sa may school. Wala pa nga masyadong estudyante dahil sa aga. Binuklat ko na lang muna ang akin libro para makapag basa. Hindi ko din kasi alam kung nandito na ba si Abe sa may school kung pupuntahan ko siya sa kaniyang classroom. Hindi na kami ni Abe sabay pumasok kung kaya't hindi ako sigurado kung anong oras siya pumapasok at kung may pasok man sila. Nadaanan ko ang kanilang bahay na patay ang ilaw marahil ay tulog pa sila, hindi lang ako sigurado. "Sayang hiring sila tita ng model." Rinig kong sambit isa sa babae kong kaklase. "Diba tita mo naman baka kaya kang ipasok niyan." Sagot naman ng isa ko pang kaklase na babae. "Tita ko nga pero duh alam ko naman na hindi ako pang model." Sagot naman nito. Sinulyapan ko naman sila. Athena pala ito at si Rica na kaniyang kaibigan. Medyo may katabaan si Athena lalo na kung titignan mo ang kaniyang pisngi, may kapanguan rin ang kaniyang ilong at medyo makapal ang kaniyan

Habang ako'y nagtatrabaho sa may hardin, pasulyap-sulyap din ako sa may mansion dahil simula ng makarating kami ni Abe dito kaninang umaga, hindi ko pa ito nakikita.Siguro tulog pa 'yon. Sa isip-isip ko pa at tiyaka nag-focus na lamang sa pagtatanim ng halaman. Nang matapos kami ni Abe sa hardin at ngayon ay tanghalian na at hanggang ngayon ay hindi ko pa din nakikita si Anus na bumaba sa kwarto niya.Iba na ang aking kutob na baka wala talaga siya sa kwarto niya, at hindi ko alam kung nasan siya dahil wala naman siyang sinabi sakin. Sa isip-isip ko pa."Aling Berta nasan po si Anus?" tanong ko kay Aling Berta ng sumabay siya samin mananghalian. Iniisip ko din na baka nagpunta 'to ng manila, ngunit bakit hindi siya nagpaalam sakin? Sa isip-isip ko pa at bumibigat ang aking pakiramdam."Naku! Ano 'yan, bakit mo hinahanap si Anus may hindi ba ako alam?" rinig kong sabat ni Abe na hindi ko pinansin dahil nakaabang ako sa isasagot ni Aling Berta."Hindi niya ba nasabi sayo na pupunta s

"Let's go Calohi Avryl Tan." May diin sambit ni Anus. Napanganga ako sa'kin narinig mula kay Anus. Ngayon lamang ako nakaramdam ng kaba na tawagin ang buo kong pangalan. napalingon naman ako kay Ran na naglalakad na pa layo. Muli ay ibinalik ko ang paningin ko kay Anus na seryoso lang na nakatingin sa'kin. "Calohi Avryl Tan." Sambit ng seryoso ni Anus. "H-ha?" Nababalisang tanong ko. Tila wala ako sa sarili at naubusan ng sasabihin kay Anus dahil hindi mag-sink in sa isip ko ang nangyayari."Calohi." Aniya ng seryoso. "H-ha?" Wala sa sariling sabi ko. "Tara na." Aniya ng seryoso. Wala sa sarili akong lumakad papunta sa kaniya at sumakay sa kaniyang motor. Ibinigay niya naman ang helmet na aking kinuha kaagad. Lumingon pa ako sa paligid at nagbabakasakali na makita ko si Ran ngunit tuluyan na talaga itong umalis. Mabilis na pinaandar ni Anus ang kaniyang motor. Tahimik lamang ang naging biyahe namin hanggang sa makarating na kami sa bahay.Akala ko sa mansion nila kami pupunta

Hindi makapag-focus ang isip ko sa panonood ng basket ball. Hanggang ngayon kasi nalulungkot pa din ako dahil umaasa akong manonood si Anus sa rampa ko lalo na't alam niya naman. Ang dami nga siguro nila talagang ginagawa kasi hindi niya na din akong magawa na bisitahin man lang sa bahay tulad ng ginagawa niya pa lagi kahit na gabi pa. "Problemado ka ba?" Tanong ni Ran. Napabuntong hininga akong napasulyap kay Ran na nasa tabi ko na pala. "Hindi naman." Sinungaling tugon ko.Kahit hindi ko man aminin ay talagang problemado ako. Paano kasi itong si Anus para bang nag bago na simula no'ng dumating si Melody. Kailangan ko ba talagang intindihin na may trabaho sila? Ilang araw na silang magkasama pa lagi. Malay ko ba kung anong ginagawa nila sa ibang oras. Napapapikit ako sa'kin iniisip. "Congrats pala sayo ka hapon napanood ko." Nakangiting sambit ni Ran. Ngumiti naman ako sa kaniya ng hilaw. Kung sino talaga iyong hindi mo inaasahan pa laging nandiyan. "Salamat." Tugon ko. Hindi

Sinamahan ako ni Ran hanggang sa makauwi ako sa may bahay walang kibuan kaming dalawa habang nakauwi. "Ingat ka salamat." Sambit ko kay Ran.Hindi ko makita ang ekspresyon ng mukha ni Ran dahil ako'y nakayuko. Tinalikuran ko na din siya at hindi na hinintay pa ang kaniyang sasabihin. Gusto lang ay magpahinga. Pakiramdam ko ay pagod na pagod ako. Pagkapasok ko pa lamang sa'kin kwarto ay agad kong sinubsob ang akin mukha sa may unan. Bakit kasi niligawan niya pa ako at pumayag naman ako na manligaw siya? Hindi naman pala totoo ang mga pinapakita niya sa'kin no'n at pinaparamdam. Bakit kaya ako'y nagtiwala sa kaniya ng lubos na kahit hindi dapat. Hindi dapat ganoon, kung talagang ayaw niya sa tao dapat hindi niya pinaglalaruan dahil hindi biro ang nararamdaman ng isang tao lalo na't kung seryoso ito sa kaniya. Ang sakit-sakit sa pakiramdam na makita siyang masaya sa iba. Sana ako na lang si Melody. Ang hirap naman sa sitwasyon ko kasi hindi ko alam kung may karapatan ba talaga ako.