Paalis na sana kami ni Rowan nang may marinig akong ungol–tila'y umiiyak siya. Sinundan ko ang boses kung saan nagmumula hanggang sa dalhin ako ng mga paa ko sa makipot na daan. Binuksan ko ang pinto na inaakala kong normal na silid pero agaw pansin ang mga baitang paibaba. Kung hindi ako nagkakamali isa itong underground–kaya pala pinagbawalan ako ni Rowan na pumunta rito dahil may tinatago sila.“Helena!” Sigaw ni Rowan, hindi ko siya pinansin bagkus naglakas loob na bumaba. Tanging ilaw na galing sa cellphone ko ang nagsisilbing liwanag. Hindi pa ako nakakatuntong sa pinakalapag nang may marinig akong mga yabag. Pinatay ko ang cellphone ko dahil sa kaba. Umupo ako sa pinakagilid ng hagdan sa gilid ng pader. “Hindi mo ba talaga kayang i-displina ang anak mo?” pamilyar ang boses na iyon. “Napakatigas ng ulo ng anak mo, Nelia!”“Hindi ko siya anak!” Totoo ngang andito ang nanay ni Rowan pero bakit? Anong ginagawa niya rito? Kaya pala h

Parang masisiraan na ako ng ulo sa kakaisip kung saan nagpunta si Rowan. Kanina paggising ko wala na siya sa tabi ko–ang natatandaan ko magkasama kaming natulog kagabi.“Ma'am, Helena, gising na po pala kayo.” Nakangiting bati sa akin ni Selena.“Selena, ikaw ba iyan?” Kakababa ko lang galing sa pangalawang palapag nang salubungin ko siya ng yakap. “Ang tagal kitang hindi nakita.”“Teka, Helena, hindi ako makahinga.” Reklamo niya habang tumatawa. Humiwalay na ako sa pagkakayakap at baka kung ano pa ang magawa ko sa kanya. “Oh, bakit malungkot ka? May problema kaba?”“Hindi ko kasi makita si Rowan. Kanina ko pa siya tinatawagan pero un-attended ang number niya. Nag-aalala na ako sa kanya.”“Kailan mo ba siya huling nakita?” Inalalayan niya ako patungo sa dining area. “Ang daming pagkain, anong meron?”“Ah. Utos kasi ni sir Luciano na maghanda ng mga pagkain dahil may mahalaga siyang sasabihin. Mabalik nga tayo, kailan mo ba huling nakita si Rowan?”

Bukod sa sakit ng ulo na nararamdaman ko parang bigla nalang kumirot ang dibdib ko. Kilala ko si Simon hindi niya magagawang lokohin ako.“Naniniwala kapa rin ba sa kanya?” Tanong ni Celine. “Hindi mo ba napapansin magmula nang malaman mo na may relasyon kami ni Rowan, parati na siyang wala sa mansyon.”“Kung may problema kayo kay Simon pwede niyo naman sabihin sa kanya. Huwag niyo akong idamay sa kung ano man ang pina-plano niyong dalawa.” Matapang na pagkakasabi ko. Tatayo na sana ako nang hawakan ni Selena ang balikat ko kaya napaupo akong muli.Seryoso ang mga mukha nila nang tiningnan ko silang dalawa. Hindi sila nagsasalita taliwas sa nakikita ko sa kanilang mata.”Gusto ko lang ng maayos na buhay kasama si Rowan. Gusto ko lang na may kalakihan na tatay ang anak ko. Ayaw ko ng gulo. Kaya kung ano man ang problema niyo, nakikiusap ako sa inyo, huwag niyo na akong idamay pa.” Lakas loob akong tumayo at tinalikuran silang dalawa. Napatigil ako sa paglalakad nang may marinig akong

“Patayin niyo nalang ako!” Garalgal ang boses ko. “Patayin mo nalang ako, Celine.” Pagmamakaawa ko. Lumuhod ako sa harapan niya. Nagmamakaawa na patayin nalang ako dahil hindi ko na alam kung kakayanin ko pang makita si Rowan at Simon na magpatayan.“Kailangan mong tapusin ang nasimulan mo, Helena, kailangan malaman ni Rowan ang tunay na pagkatao niya.” Saad ni Celine. “Sinubukan kong sabihin sa kanya ang totoo pero hindi siya naniwala sa akin. Sa'yo lang siya naniniwala at maniniwala.”“Nasaan si Rowan? Saan mo siya itinago?” Inalalayan niya akong tumayo. “Gusto ko siyang makita, Celine.”“Hindi ko na alam kung nasaan siya, Helena, pero malakas ang kutob ko na nasa ilalim siya ng tinatapakan natin.” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Celine. Ngayon palang baka hindi na ako tumagal dahil sa mga nalalaman ko.“Kailangan nating makuha ang susi kay Simon.” ani Selena. “Nasa kanya ang susi patungo sa underground.” Sinangayunan siya ni Celine.“Gusto kong malaman kung anong kinalaman ko kay

Kung ito man ang nakatadhana sa akin, handa akong tanggapin ang katotohanan. Ano pang silbi ko kung hindi ko na makakasama pa si Rowan. Ano pa ang magagawa ko kung 'yung taong pinaglalaban ko wala na sa tabi ko?Pumasok ako sa buhay ng mga Hidalgo upang makaganti–pagbayarin man lang ang taong pumatay sa magulang ko. Sa kabila nang paghihiganti at pagpapanggap natututunan kong magmahal. Natutunan kong mahalin ang anak ng demonyo. Alam kong walang karapatan ang katulad ko na maging masaya sa lahat ng kasalanan na ginawa ko. Alam kong may katupusan ang lahat. Alam kong darating ang araw na malalaman nila ang totoo na matagal ko nang pinaghandaan.“Hayop ka!” Nadismaya ako nang marinig ko ang boses ni Simon. Malakas niyang sinuntok ang kanyang ama. Hindi agad nakalaban si Luciano dahil sa gulat at biglaang pagdating ng anak niya. “Papatayin kita!” Hindi maipinta ang mukha ni Simon–galit na galit siya.Naaawa ako sa sarili ko dahil sa pagsisinungaling ko. Ginamit ko ang feelings ni Simon