All Chapters of MARRY ME, MR. BILLIONAIRE: Chapter 51 - Chapter 60

After I finished my food ay nagsimula na rin na magsidatingan ang lahat ng mga bisita. How I really wish, isa si Maximo sa mga dumating. Pero hindi. Habang hindi pa nag-uumpisa ang gender reveal, inayusan muna ako ng kaunti ni Kai sa kwarto dahil nagmumukha na raw akong tinapay na inaamig kaiiyak ko buong gabi. “Ayan you look nice and prettier na. Ano, tara na sa baba? Naghihintay na panigurado ang pamilya ni Maximo.” Yaya niya sa akin. Deep down in my heart I wa shoping to see the man I have been waiting for to come home. Hanggang kailan ba kami maghihintay, Maximo? May kasiguraduhan ba na babalik ka? Pakiramdam ko kasi ay si Lola lang ang kakampi ko sa pamilya niya. Hindi kami ganoon ka close ni Mr. Maximilio. Halata naman kasi na mas gusto niya si Abigail kaysa sa akin. “Thanks, sis. Mas maganda na ba ako kaysa sa Abigail na ‘yon?” I asked her the second time around. Wag lang siyang magkakamali ng sagot dahil alam na niya ang mangyayari. “Syempre. . .mas maganda ka na ngayon. La

Halos tawagin ko na ang lahat nang mga santa at santo nang dalhin ako sa delivery room. Akala ko nga ay katapusan ko na. I was really afraid. Lalo pa, naalala ko ang paulit ulit na sinasabi ng mga matatanda noon na kapag nanganak raw ang isang babae, ang isang paa na nito ay nasa hukay. Nakailang buntong hininga pa ako habang patuloy ako sa pag-ire. The mid wife and nurses were kind at gentle lang sila sa akin. Hindi ko alam kung ano na ang ginagawa ni Kai sa labas but before ako ipasok a delivery room ay ang sabi niya tatawagan niya raw ang buong angkan ni Maximo na magpunta ng hospital para sabihin na manganganak ka na. I just wonder that it’s not possible dahil mga busy na mga tao ang pamilya nila. Masakit. Sobrang sakit ang manganak. Sa sobrang sakit ay tila namanhid na ang bandang ibaba ko. But when I heard my daughter cry for the first time, tumulo ang luha ko. Bigla akong nalungkot kasi naalala ko na naman si Maximo. My daughter was already born to this world pero wala ang dad

Nanigas ang buo kong katawan nang sabihin iyon ni Kelvin. Uuwi na siya? After four long years ay ngayon lang siya uuwi? Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko. Will I be happy that the love of my life will soon come back home? Pero bakit parang hindi ako toally masaya? Masakit e. sobrang sakit dito sa may bandang dibdib ko. Hindi ako agad nakakurap nang dahil sa sinabi ni Kelvin.Napansin niya iyon. “Okay ka lang ba?” nag-aalala niyang tanong.Napansin niya kasi na natigilan ako agad.“O-Oo. N-Nagulat lang ako at hindi makapaniwala.”“Kung ano man ang dahilan nang hindi niya agad pagbabalik, sigurado ako na malaking bagay iyon para maunawaan mo ang lahat.”Dumako ang mga mata ko kay Maxine na nilalaro ang ball pen sa table ko while she keeps on licking on her lollipop. “Kung ano man ang dahilan niya, kailangan ko iyong marinig na sa kanya mismo, Kelvin. In order for me to assess kung dapat ko ba iyong tanggapin. Dahil kapag binigyan niya ako ng isang basurang sagot, ibabasur

I found myself slowly walking towards their direction. Hindi ko napigilan ang sarili ko. Kusa na lang tila naglakad ang paa ko papalapit sa kanilang dalawa.I saw my man again after four years that I waited for him. Mas lalo siyang gumwapo. Mas lalong naging maigting ang panga niya. Mas lalong kumisig ang katawan niya. I was teary eyed when I stopped right in front of them. He was surrounded with his big men.I saw how Abigail’s reaction changed. Nanginig ito bigla.Pero si Maximo ay nanatiling nakakunot ang noo at blangkong nakatingin sa akin.My tear fell down. Hindi mo man lang ba ako yayakapin, mahal ko? Hindi mo man lang ba ako tatanungin kung kumusta ako? Wala man lang bang halik dahil sinalubong kita sa pagbabalik mo? Akala ko makakaya kong magpakatigas kapag nakita ko siya pero hindi pala. Ang lambot ko pa rin. Marupok at mahina.“M-Maximo. . .”I uttered while I was almost catching my breath. Hindi ko rin alam kung bakit hinahabol ko ang paghinga ko. Ang alam ko lang, nadaig

Mukhang simula pa lang ito ng umaatikabong pangungulit ko kay Maximo. Kailangan ko nang ihanda ang sarili ko sa mas harsh na version niya. Malay ko ba kung nabagok ang ulo niya at mas ten times masungit siya ngayon kumpara noon?Nang iwan na ako ni grandma doon ay nilibot ko ang sarili ko sa buong bahay. Na-miss ko ang bahay na ‘to sa apat na taon. Kahit apat na taon na ang lumipas ay tila sariwa pa rin sa alaala ko ang lahat nang nangyari. Our memories still remained at the four corners of this house.“Na-miss ko ang bahay.” Bulalas ko without knowing na nasa likoran ko lang pala si Maximo.“What are you saying? Are you crazy? This isn’t even your house.”Napakamot ako ng ulo. “Kayo naman, Sir. Kunwari lang naman, e. You know?”Wala akong maisip na gawin kaya kukulitin ko na lang siya nang kukulitin.“Anyway, ano pong gusto niyong kainin?”Sinamaan ako nito ng tingin. Hmp! Kung alam mo lang at kung naaalala mo lang kung gaano ka ka-sweet sa ‘kin noon, Maximo!“I don’t eat foods bei