ELIHA"Eliha, bakit wala ka pang anak? Wala bang gana sa 'yo si Keegan? O hindi mo siya mabigyan ng anak? Mahina kang nilalang kahit na makapangyarihan ka." Sabi ni Eli habang nagsisindi ng kandila. Dahan-dahan kong hinawakan ang pisnge niya. She smiled and smirked at me. Sinampal ko siya nang malakas. "Kailan ka pa nagkaroon ng permiso para pasukin ang buhay namin ni Keegan? Ang pagkakaroon ng anak at hindi muna pagkakaroon ng anak ay dapat walang diskriminasyon. Ano bang alam mo? Isa ka lang namang hamak na basura sa paningin ko.""Alam mo?! Parang hindi ikaw 'yung Eliha na kilala ko. Hindi ka palaban!""Ibahin mo ako ngayon, Eli. Huwag kang papansin dahil hindi ka naman kapansin-pansin."Bumalik ako sa lamesa kung nasaan si Keegan pati sila ina at ama. Umiinom sila ng dugo.Inantay kong matapos si Keegan sa pag-inom. I also served blood for his parents."Keegan, gusto mo bang matuto ng martial arts? Naalala mo? 'Yung sinabi ko sa 'yo no'ng nakaraan!" hikayat ko habang yakap ang ka

ELIHA"Kung sa mundo ng mga tao, ang masasama ay napupunta sa impiyerno. Ano sa tingin niyo ang mundo natin? Tinatapunan ba ng mga masasama o mabuti?" kuro ni ina. Napakaganda niya talaga, hindi halatang matanda na. Sabagay, likas naman sa mga bampira ang pagiging immortal.Ako, si Keegan at si ama ay nakaupo sa couch habang nakikinig kay ina. Sa katunayan ay kanina pa siya nag-di-discuss about sa mundong ito pero wala akong maintindihan. Iniisip ko kasi si Eli dahil dalawang araw na rin na hindi siya bumabalik. Oo, aminado akong mali ang ginawa ko kahit na kasalanan naman niya kaya ako nagalit. "Gusto mo bang pumunta ulit tayo sa lugar na may niyebe?" bulong ni Keegan. "Pero may sinasabi pa si ina, Keegan."Ngumiti lang siya sa akin at kumindat. Nakita ko na lang na nasa lugar na kami na mayroong snow. Napahawak ako nang mahigpit kay Keegan nang may marinig akong alulong. "Hindi ko pala nasabi sa 'yo mahal na malapit ang lugar na ito sa mansyon ng mga taong lobo. Siguro kaya mayr

ELIHAAko ay naglilinis ng mansyon. Inutos sa akin kanina ni Deriba, dapat daw ay walang alikabok. Sa palagay ko naman ay mauubos ang alikabok sa mansyon nila dahil kanina pa ako nakatitig sa maid nila."Lera! Ikaw ba 'yan?""Paumanhin ngunit sino si Lera?""Hindi mo ba ako kilala, Lera? Ako 'to si Eliha!""Ikaw nga si Eliha, ang asawa ng mataas na bampira na si Keegan.""'Yun lang? Hindi mo ba natatandaan na ako ang kaibigan mo at kagrupo sa isang samahan ng mga gangster?!""Ipagpatawad mo ngunit nagkakamali ka yata, Eliha.""Siguro nga ay nagkakamali ako dahil ang kaibigan kong si Lera ay patay na. Namatay siya noong nagkaroon ng gangster fight sa pagitan namin at isang gangster group. Pero kamukha mo kasi talaga siya. At imposible naman siguro na mag-travelled siya sa Dipsa Chupar dahil patay na siya."Nag-bow lang ang maid sa akin na mukhang naiilang sa mga sinasabi ko. Umalis na siya. Napakamot na lang ako sa ulo dahil ang lakas ng tama ko. Naaawa ako kay Lera noong mga panahon n

ELIHA "Self, kapag nahihirapan ka ngayon na gusto mo nang sumuko ay isipin mo na may bukas pa. Kapag nahirapan ka bukas ay isipin mo na may bukas pa rin. At kapag mas nahirapan ka bukas ay isipin mo ulit na may bukas pa. Hanggang sa kakaisip mo na bukas ka na lang sumuko ay magugulat ka na lang dahil nalagpasan mo ang bawat araw na gusto mong sumuko."Kinukumbinsi ko ang sarili ko ngayon habang ako ay nasa loob ng kulungan dahil nawawalan na ako ng pag-asa na magkita kami ni Keegan. Lumipas na kasi ang isang buwan ngunit hindi pa rin nila tinutupad ang kanilang pangako na ibabalik ako sa mansyon ng mga Vampyres. Pumasok sa kulungan ko ang kamukha ni Lera na maid. "Magpalit ka raw ng suot.""Bakit? Pakakawalan na ba raw ako?""O-oo, E-Eliha." Inabot niya sa akin ang dalawang kasuotan na mukhang kakaiba. "Salamat!""P-pero huwag kang maging masaya kaagad Eliha, dahil may mangyayari mamaya na hindi mo ikagagalak."Sinuri kong mabuti ang aking susuotin. Ang damit at mahabang mukhang pan

ELIHANagbago ang direksyon ko, hindi na sa bahay namin. Nakakapanghinayang dahil umasa lang ako. At himala na umiyak si Dad sa harapan ko na parang nagsisisi.Nakasakay ako ngayon sa maliit na bangka habang nasa gitna ng kulay itim na dagat. Nakakakilabot naman dito pero kinuha ko na lang ang dalawang sagwan na nasa tabi ko. Hindi ako marunong gumamit nito pero kakayanin ko. Habang ginagamit ko ang dalawang sagwan para makausad sa hindi ko alam na direksyon ay hindi ko maiwasang ngumiwi dahil sa lakas ng alon. Pero ipinagpatuloy ko lang ang aking ginagawa dahil mahirap na, baka kung anong nilalang ang nasa ilalim ng itim na dagat. Maya-maya pa ay bumungad sa akin ang kapatagan ng isang gubat. Mabilis akong nag-sagwan para makarating kaagad sa lupa pero biglang nawala ang gubat, naging alon lang ito na malaki kaya napalayo ako ng direksyon. Hanggang sa biglang tumaob ang bangka na sinasakyan ko at naging isang maliit na bangka na lang ito. Pinipilit kong maglangoy kahit na nahihirapa