Namagitan ang katahimikan sa pagitan nila ni Jake, habang binabaybay ng sasakyan nito ang kahabaan ng Edsa. Ramdam sa paligid ang tensyon na namumuo sa kanilang dalawa. Kahit si David ay halatang nakikiramdam din sa kanilang dalawa, dahil maya’t-maya ang sulyap nito sa kanila sa rearview mirror. Hindi tinangka ni Yesha na tapunan ng tingin ang lalaking katabi. Aaminin niyang may galit pa rin sa puso niya, pero hindi rin niya maikaila sa sarili na napakalakas pa rin ng dating nito sa kanya. Being with Jake in one space makes her suffocated, ramdam na ramdam niya ang presensiya nito. He was awakening the feelings that she already buried deep within her heart by his mere presence. Mas kinatatakutan niya ang reaksyon ng katawan niya kesa sa galit na nasa puso niya. Yes, she was still angry at him, pero bakit parang natutunaw ito ngayon at hindi niya masumbatan ngayong kasama na niya ang lalaki?Maya’t-maya ang pagbuga ng malalim na hininga ni Jake, wari napaka-lalim ng iniisip nito, pero

Inikot ni Yesha ang tingin sa kanyang paligid. Hindi na pamilyar sa kanya ang mga bagay na nakikita sa loob ng kwartong iyon. Kahit ang sumalubong sa kanyang mga katulong ay hindi na rin niya kilala. Lahat halos yata ng tauhan nila noon ay wala ng natira. Mula sa guwardiya, driver at mga kasambahay ay wala ng familiar na mukha sa kanya. As if all the trace of her past was erased in this house. Kahit na isang larawan nilang mag-ama o ang larawan ng kanyang ina na naiwan sa sala ng bahay na ito noon ay wala na. Ibang-iba na maging ang mga furniture sa loob ng kabahayang iyon. Wala ng bakas ng ala-ala ng kanyang nakaraan. Kung hindi nga lang niya alam ang tamang address ng mansion nila sa Forbes at ang pag-kumpirma ng guwardiya sa pangalan ng kanyang ama ay masasabi niyang nasa ibang bahay siya. Hindi na ito ang bahay na kinalakihan niya. “Well, who do we have here,” boses ng kanyang step-sister na si Claire ang nakapag-palingon sa kanya sa gawi ng pinto. Kitang-kita niya ang contempt s

“Sweetie, are you alright?” sa wakas ay saad ni Jake sa batang babae ng mahanap na niya ang tinig at mabawi sa pagka-bigla. Hindi pa rin niya maikakaila ang kakaibang pag-kabog ng dibdib niya. Nagpalipat-lipat ang tingin niya sa dalawang batang nasa harapan niya na naka-tingin din sa kanya ng buong pagtataka. “I-I am fine,” bahagyang nahihiyang saad pa ng batang babae. Although she was slightly trembling she seemed fine and unharmed. “Thank goodness,” nasambit ni Jake. “B-but my bike,” maya-maya ay saad ng batang babae na bahagyang gumaralgal pa ang tinig ng makita ang tuluyang nasirang bisikleta. “Aya Mae! Your bike is not important, the good thing is you're fine! We should say sorry to the mister because we damage his car,” sikmat ng batang lalaki sa batang babae. Nang dahil sa sinabi ng batang lalaki ay lalong nalukot ang mukha ng batang babae at nagbabantang tumulo ang luha. “Don’t cry. Sweetie, your brother was just worried about you,” biglang saad ni Jake sa batang babae. I

Biglang nagising si Romualdo ng muli siyang dalahitin ng ubo. Habol-habol niya ang hininga, habang sa patuloy pa rin sa walang humpay na pag-ubo. Sobrang sakit na ng lalamunan niya at halos dinig niya na ang halak sa baga niya sa kau-ubo. Iniikot niya ang mga mata upang tingnan kung nasaan ang nurse na siyang nagbabantay sa kanya, pero hindi niya makita ni ang anino nito sa loob ng kwarto.Pinilit niyang tumayo ng higaan kahit hirap na hirap na siya. Maya’t-maya ang paghabol niya ng hininga habang dinadalahit pa rin ng ubo. Ang simpleng pag-bangon sa higaan ay parang isang napakalaking hamon sa kanya. Simula ng mangyari sa kanya ang aksidente ilang buwan na ang nakalipas ay hindi niya akalaing hanggang ngayon ay nakaratay pa rin siya.Hapong-hapo siyang sumandal sa headrest ng kanyang kama ng mapag-tagumpayan niyang makaupo. Muli siyang dinalahit ng ubo at pakiramdam niya ay mapuputulan na siya ng hininga. Pilit pa ring hinahagilap ng kanyang mga mata kung nasaan ang nurse na dapat ay

Nagising si Yesha sa sinag ng naka-sisilaw na araw. Tumagilid siya at iniiwas ang mukha sa sapul ng liwanag na nanggagaling sa bintana. Parang ayaw pang mag-mulat ng kanyang mga mata. Antok na antok pa siya dahil sa halos wala pa siyang tulog. Napatingin siya sa alarm clock na nasa side table ng kanyang kama. Alas-otso na ng umaga. Naka-apat na oras lang yata siya ng tulog, hindi na nga niya namalayan na naka-tulugan na niya kagabi ang sinabi ng ama. Nang maalala ang ama ay agad siyang napabalikwas ng bangon. Hanggang ngayon ay nababagabag pa rin siya sa pag-tawag nito sa kanya ng alanganing oras. She groaned when her head spin dahil sa biglaan niyang pag-bangon. Pinikit niya ang mata at bahagyang pinilig ang ulo upang iwaglit ang pagka-liyo na naramdaman.Nang sa tingin niya ay okay na siya ay saka siya dahan-dahang umalis ng kama upang gumayak. Pumunta siya ng banyo na nasa loob lang ng kanyang kwarto upang simulan ang kanyang morning routine. Matapos niyang makapag-hilamos at mag-