Semua Bab Binili Ako ng CEO: Bab 31 - Bab 40

Nagkulong ako sa kwarto pagkauwi namin. Kasama ko si Oprah para lang hindi ako matakot. Pagkatapos kong maligo ay pinili kong matulog sa kwarto ni Mr. Shein kahit na sobrang dilim ng kwarto niya. Yakap-yakap ko ang unan habang nakapikit. Hindi ko alam kung bakit masama ang loob ko kay Harold. Nagtatampo ako sa ginagawa niya. Mas lalo lang sumama ang kalooban ko na kahit alam niyang galit ako sa kaniya ay hindi man lang niya pinilit na kausapin ako. Na para bang balewala lang sa kaniya ang nararamdaman ko. Maya-maya pa ay bumukas ang pintuan. May naaamoy akong pagkain. Bumangon ako ngunit nakasara na ang pintuan. “Mr. Shein?” tawag ko nang hindi ko makita ang mukha niya. Naramdaman kong inilapag niya ang pagkain sa mesa bago lumapit sa ‘kin. Wala siyang sinabi na kahit ano ngunit naramdaman ko ang marahang pagdampi ng labi niya sa noo ko. Kusa nalang tumulo ang luha ko. Naroon ulit ang bigat sa dibdib ko dahil sa tampo ko kay Harold. “Shh…” Aniya kaya mas lalo lang akong naiyak. Ako

Agad kong niligpit ang gamit ko nang matapos ang klase. Huminto si Edmund sa gilid habang iyong mga studyante ay humirit pa ng litrato kay Harold.“Tayo na?” ayaw ni Ed sa ‘kin. Tumango ako at kinuha ang bag ko. Paalis na kami nang bigla akong tawagin ni Harold dahilan kung bakit napahinto ang lahat.“Stay here Ms. Lorelay. May pag-uusapan pa tayo about your eyes condition as per the chairman requested. Besides, magpapatulong din ako sa ‘yo para sa upcoming celebration ng English month.” Nang marinig iyon galing sa kaniya ay dahan-dahan ng umalis ang mga studyante.Gusto kong tumanggi pero naiintimida ako ng mga titig niya. Tumingin ako kay Edmund na seryoso namang nakatingin sa akin. Hindi ko mabasa ang iniisip niya.“Magkita nalang tayo bukas Ed,” sabi ko dahil ito lang naman ang subject ko ngayong araw. Tumango siya at nagbuntong hininga saka ginulo ang buhok ko.“See you tomorrow,” ani nito at tuluyan ng lumabas. Nang wala na ang mga studyante sa paningin ko ay saka lang ako bumal

Kinagabihan, kasama ni Lorelay si Mr. Shein. Nakahiga sila sa kama. Nakatingin ang lalaki sa kisame at klarong-klaro kay Lorelay ang kulay asul nitong mga mata. ‘Brown or blue? Alin ba diyan ang kulay ng mata mo Mr. Shein?’ mga katanungang naglalaro sa isipan ng babae. “I can feel your stare,” Mr. Shein said sa mababa nitong tono habang nasa kisame pa rin ang tingin. But Lorelay was pre-occupied to the point na hindi niya narinig ang sinabi ng asawa. “Stop staring,” he said when his wife keeps on looking at him. She didn't even blink. Umayos siya ng higa. ‘You’ve been like this baby. You don’t know what your effects on me, do you?’ “Pupunta ako ng bahay sa makalawa,” sabi ni Lorelay at inayos ang paghiga katabi ni Mr. Shein. “Birthday ni Dave bukas ngunit hindi ko alam kung bakit ay kinakabahan ako.” Mahinang sabi ni Lorelay. “Speaking of, I want to offer Dave a scholarship.” Nagulat si Lorelay sa sinabi ni Mr. Shein. Nagulat siya na bibigyan ng asawa niya si Dave ng scholarship n

Kinabukasan, nang buksan ni Lorelay ang kaniyang mga mata ay wala na si Mr. Shein sa tabi niya. Natulala pa siya ng ilang minuto nang marealize na nakatulog siya. “Hala! Nakatulog ako?” hindi makapaniwalang tanong niya sa sarili. Pinalo niya ang sarili niya sa kagagahan na nagawa niya. “Sabi mo hindi ka matutulog dahil titignan mo pa mukha niya? So ano ‘to? Bakit nauna pa siyang nagising sa ‘yo?” kastigo niya sa sarili. Tinignan niya ang sarili at nakitang nakasuot na siya ng damit. Tumayo siya at napa-aray nang maramdaman ang sakit sa gitnang bahagi ng hita niya. Pagkababa niya ay nakita niya si Harold na humihikab. Pinagkrus niya ang kamay niya at pinagsingkitan ng mata ito. “Pagod yata,” mahinang aniya sa sarili. “Malamang, hindi ka tinantanan e.” Sagot rin niya. Napaatras si Lorelay at napasandal sa dingding saka parang maiiyak na sinabunutan ang sarili. “Nababaliw na ba ako? Pati sarili ko ay sinasagot ko na.” Naiinis na aniya sa sarili niya. “What are you doing?” napatalon sa

Magkaiba ang tattoo nila ni Mr. Shein. Mali ba ako ng hinala? Hindi ba siya ang asawa ko? Tumila na ang ulan at nasa loob na kami ng bahay. Hindi na kami ang nagsabi kay inay na manatili kami sa bahay dahil siya na mismo ang nagkusa na doon kami matulog. Pagkalito at pangamba ang nararamdaman ko ngayon. Konsensya ang kumakain sa buong sistema ko mula ng makita ko ang tattoo kanina. Hindi ko aakalain na sa tanang buhay ko ay nagkamali ako ng akala sa isang bagay. Masayang nakipag-kwentuhan ang inay at Dave kay Harold. Hindi ko kayang makasabay sa kanila. Tumayo ako kaya lahat sila ay napatingin sa ‘kin. Ngumiti ako sa kanila, “a-ano.. Punta lang muna ako kay Shiela, nay.” “Ano? Gabi na ah!” Sabi ng nanay. Umiling ako at hilaw na ngumiti. “Si inay naman. Parang hindi sanay. Kahit nga madaling araw na pumunta ako sa kanila ay ayos lang dahil kilala naman ako ng mga tao dito.” Sabi ko sa kaniya. “Kahit na,” “Sige na ‘nay.” Pangungumbinsi ko sa kaniya. Bumuntong hininga siya at tuman