All Chapters of Ang Crush Kong Writer : Chapter 1 - Chapter 10

Hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung bakit nakipagkita sa akin si Blue. Bigla kasing may tumawag sa kaniya na isang staff ng resort kaya ayon hindi niya nasabi ang sasabihin niya. "Ba't ba ako nagba-backread? Wala namang espesyal sa convo namin ni Blue ah." Kinakausap ko na naman ang sarili ko. [Flashback]"Benny! Nasa Coron na ako!" masayang bungad ko sa kaibigan ko. Through phone call lang kami nag-u-usap since may mga time na bumabagal ang internet connection dito sa resort kung saan ako nag-i-stay. "Wow, nice iyan! Biruin mo iyon nakapunta ka na sa Coron. Dati pangarap at bukambibig mo lang iyan pero ngayon nandiyan ka na!" "Sinuwerte lang na pinayagan, 'day!""Suwerte mo talaga, girl! "Oy, ta-try ko pala magbasa sa sikat na reading platform na usong-uso pa rin hanggang ngayon!""Ano? Ano ka teenager? HAHAHA!""E, hindi ko kasi naranasang magbasa roon dati eh. Pinagbawal nila daddy at mommy.""Basta piliin mo lang ang mga babasahin mo. Nagbasa rin ako roon noong high sch

"Handa ka na ba, binibini?" Kararating niya lang dito sa cottage at oo, hindi siya late katulad kahapon ng umaga haha. "Naku, naging makata ka naman yata bigla!" mapang-asar na sambit ko habang sinisigurado ko kung nadala ko ba ang camera ko. "Kaya kong maging makata kapag kausap ka, binibini." Hindi ko alam kung pinagti-trip-an niya ba ako o kung ano. Kinikilabutan ako sa tuwing binabanggit niya ang salitang binibini, pero okay na rin kasi at least nagpi-Filipino siya. "Salamat sa pag-a-adjust para sa akin. Maganda lang talaga ako pero mahina ako sa English," seryosong sambit ko para mapaniwala ko siya kahit papaano. "Ayos lang basta ang mahalaga ay magka-intindihan tayo.""Tama.""Tara na, ayon na si Mang Driel oh." Itinuro niya sa akin ang isang bangkerong lulan ng isang kulay asul na bangka na nag-aantay na sa amin. "Tara na! Excited na ako waaa!" sambit ko bago tumakbo patungo sa bangka ni Mang Driel. Iniwan ko si Blue roon na tila nagulat sa ikinilos ko. E, excited ako eh.

Nakatunganga pa ako at patingin-tingin sa kalsada matapos naming makatawid nang biglang may humawak sa kanang kamay ko. "Tara na sa loob," mahina niyang sambit. Akala ko nauna na siya. Naaliw kasi ako sa mga tricycle na may iba't-ibang kulay na nasa kalsada kaya hindi ko na napansin si Blue kani-kanina lang. Ang engot ko talaga."Bakit mo pa ako binalikan? Susunod naman ako sa'yo." Pero na-appreciate ko talaga na binalikan niya pa ako. "Baka kasi mawala ka kapag hindi kita binalikan." Naku, hindi naman ako mawawala dahil hindi naman kalakihan itong lugar. "Asus, malabong mangyari iyan. Pero tara na nga sa loob." Ako na ang naunang naglakad habang hawak-hawak niya pa rin ang kamay ko. Para tuloy kaming couple na nagho-holding hands nito. Hays, ayos na ako sa ganito. Puwede niya ngang hawakan nalang forever ang kamay ko. Charot!"Upo na tayo rito," sambit niya nang marating na namin ang pinaka-unang upuan sa harap ng altar. "Sige." Umupo na ako at saktong binitawan niya na rin ang k

"May mga natutunan ako sa iyo, iba talaga kapag manunulat ang nakakausap ko." Malumanay lang ang pagkakasabi ko kahit ang totoo ay talagang hangang-hanga na ako sa kaniya... sa lahat ng tungkol sa kaniya. Ang labis na galak sa aking puso ay gustong-gustong kumawala mula sa aking dibdib pero hindi ko ito hinayang maisatinig nang maayos. Kailangan ko pa ring magmukhang hindi sobrang aliw na aliw sa bawat salitang binibitawan niya at sa bawat kilos na ipinapakita niya. Hindi niya puwedeng maramdaman na may nararamdaman na akong paghanga sa kaniya kahit na hindi ko pa siya lubusang nakikilala. Pakiramdam ko ang rupok ko. Hindi tama pero bigla ko nalang kasing naramdaman. "Tara na?" tanong ko habang nagpipigil na titigan siya. Matitigan ko lang siya ay mapapangiti na talaga ako, parang auto-smile pagdating sa kaniya. "Magpatunaw muna tayo rito. Mukhang kakaunti na rin naman ang dumarating na bibili sa kainang ito. Alis lang tayo kapag may mangangailangan na ng puwestong ito. Pero sa nga

"Ah... Iyon ba? Hindi ko alam eh. Tara nalang siguro," nahihiya niyang turan at nauna nang naglakad. Hindi niya siguro alam na ang sweet niya kaya. Sabagay, baka iba ang interpretation ko sa salitang sweet at iba rin ang kaniya. "Tara!" mahina pero may galak kong sambit. Sumunod nalang ako sa kaniya hanggang sa sinabayan niya rin ako sa paglalakad. Ang awkward din pala minsan kapag ganito ang eksena. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng awkwardness. Malamang dahil ito sa paghanga ko sa kaniya. Pakiramdam ko ayaw kong ma-turn off siya sa akin sa tuwing kikilos ako. Normal lang ito. Alam kong normal lang ito. Hindi rin naman pala malayo ang Lualhati Park mula sa plasa. Malawak ito at may mga upuan din na puwedeng gawing tambayan. Sa pagkakaalam ko, mga puno ng balete ang nasa bandang kanan ng park. Hindi iyong mga balete na creepy ang datingan dahil katamtaman palang ang laki at taas ng mga ito. May mga halaman din na puti ang kulay ng bulaklak sa paligid na puwedeng-puwendeng maging