"Handa ka na ba, binibini?" Kararating niya lang dito sa cottage at oo, hindi siya late katulad kahapon ng umaga haha.
"Naku, naging makata ka naman yata bigla!" mapang-asar na sambit ko habang sinisigurado ko kung nadala ko ba ang camera ko."Kaya kong maging makata kapag kausap ka, binibini." Hindi ko alam kung pinagti-trip-an niya ba ako o kung ano. Kinikilabutan ako sa tuwing binabanggit niya ang salitang binibini, pero okay na rin kasi at least nagpi-Filipino siya. "Salamat sa pag-a-adjust para sa akin. Maganda lang talaga ako pero mahina ako sa English," seryosong sambit ko para mapaniwala ko siya kahit papaano."Ayos lang basta ang mahalaga ay magka-intindihan tayo.""Tama.""Tara na, ayon na si Mang Driel oh." Itinuro niya sa akin ang isang bangkerong lulan ng isang kulay asul na bangka na nag-aantay na sa amin."Tara na! Excited na ako waaa!" sambit ko bago tumakbo patungo sa bangka ni Mang Driel. Iniwan ko si Blue roon na tila nagulat sa ikinilos ko. E, excited ako eh.Maya-maya lang ay sumunod na rin sa akin si Blue. Nakakatuwa lang na nagkaroon ako kaagad ng kaibigan dito sa Coron tapos manunulat pa."Okay na po ba kayo, ma'am at sir?" tanong ni Mang Driel."Ayos na po ako," sagot ko matapos maka-upo nang maayos sa upuan ng bangka. Nagsuot din kami ng life vests para safe kami kung sakali man na lumubog ang bangka, huwag naman sanang mangyari."Ayos na rin po ako, Manong Driel. Tayo na po sa bayan." Magkaharap kami ni Blue ngayon at nakasuot siya ng sunglasses! Bakit parang may kasama akong artista?!"Sige po." Pinaandar na ni Mang Driel ang makina ng bangka at nagsimula na ang aming maikling paglalayag.Sa mga alon lang ako nakatitig habang patungo kami sa bayan. Aliw na aliw talaga ako sa bawat pagtalon ng mga malilikot na alon kasabay ng pag-ihip ng sariwang hangin.Simpleng blue t-shirt at black slacks lang ang suot ni Blue pero ang guwapo niya pa rin tignan. Kahit siguro anong isuot niya ay babagay sa kaniya. Black na sapatos ang suot niyang pangyapak at mukhang chill na chill siya.Alam niyo ba iyong pakiramdam na may kasama kang tao na ina-admire mo? Iyon iyong pakiramdam ko ngayon, nakaka-proud lang talaga na nakasama ko siya at isinama niya ako sa lakad niya. Mamaya talaga magpapa-picture ako sa kaniya kapag nasa bayan na kami!Naka-earphones siya kaya hindi ko na rin kinausap pa dahil ayaw ko namang magpasaway sa kaniya, para isama niya pa ako sa sunod na pupuntahan niya. Luh, assuming na naman ako!Siguro ito na iyong hinihiling ko na sana maging masaya ang pagbabakasiyon ko. Masaya na agad ako dahil nakilala ko siya. Hindi ko maikakailang gusto ko pa siyang makilala nang lubusan. Huwag lang sanang mahulog ang loob ko sa kaniya, marupok pa naman ako."Nasa bayan na po tayo." Agad namang inalis ni Blue ang earphones sa kaniyang mga tainga at agad na isinukbit ang bag niya."Tayo na." Inilahad niya ang kamay niya sa akin para siguro maalalayan ako kapag bababa na kami sa bangka."Hindi pa nga tayo," pabiro kong sambit bago inabot ang kamay niya. Holding hands na naman ang walang label haha. "Joke lang," dagdag ko."Mais," tipid niyang sambit. "Ingat sa paghakbang.""Ang sweet niyo naman po sa isa't isa, ma'am at sir." Pangiti-ngiti pa si Mang Driel habang tinutukso kami ni Blue, akala niya siguro magkasintahan kami."Naku, hindi po. Magka-ibigan lang po kami." Ako na ang kaagad na nagsalita dahil baka mang-asar pa ulit si Mang Driel."Naku, pasensiya po. Akala ko kasi kayo ni sir." Huminto muna kami ni Blue nang malapit na kaming tumawid mula sa bangka patungo sa sementadong tuntungan habang inuugoy ng alon ang bangka."Ayos lang po, ayos na po iyon." Hindi pa rin umiimik si Blue. Dapat talaga hindi na ako nag-joke eh."Ingat po kayo. Sir Blue, text niyo nalang po ako kapag babalik na kayo sa resort.""Sige po, Manong Driel. Salamat po!" Sa wakas nagsalita na rin siya. Hindi ko namalayang magka-holding hands pa rin pala kami.Binitawan muna ni Blue ang kamay ko at nagsalita, "Ako muna ang tatawid tapos aabutin ko nalang ang kamay mo para maalalayan ka. Magalaw ang bangka kaya huwag kang malikot ha?" Para siyang tour guide kung magpaalala patungkol sa mga dapat na gawin para safe ang tourist."Sige-sige. Hindi ako maglilikot." Matapos kong sumagot ay dahan-dahan siyang tumawid habang inaalog-alog ng mga alon ang bangka."Akin na ang kamay mo," sambit niya matapos makatawid."Heto ang kamay ko." Agad niyang inabot ang kanang kamay ko kasabay nang paghakbang ko para makatawid na."Huwag kang kabahan, hindi ka mahuhulog." Napansin ko lang na hindi niya na ako ulit tinawag na binibini, ramdam niya siguro na medyo nailang ako kanina nang tinawag niya akong binibini. Mas okay nga na itinigil niya na dahil pakiramdam ko ay hindi ako ang magiging binibini niya."Hindi naman ako mahuhulog," seryosong sambit ko kahit ang totoo ay kinakabahan ako dahil baka madulas ako at mahulog sa dagat. Hindi pa naman ako sanay na tumawid-tawid mula sa bangka patungo sa lilipatan."Ayan, nakatawid ka na." Nakahinga ako nang maluwang dahil nakatawid na nga ako. Madali lang naman palang tumawid eh."Parang kinabahan ka kanina ah." Tila nang-aasar yata siya. Binitawan niya na rin ang kamay ko dahil nakatawid na nga naman kami."Ha? Ako, kinabahan? Hindi ah. Strong kaya ako." Nahihiya lang akong umamin sa kaniya na kinabahan ako kanina dahil baka mamaya ay iyon pa ang ipang-asar niya sa akin."Sus, huwag mo na itanggi. Medyo namutla ka pa nga kanina." Bahagya pa siyang tumawa matapos niyang magsalita. Ang cute niya kapag tumatawa siya kaso bihira lang siyang tumawa eh."Huwag mo akong aasarin ah. Oo, kinabahan ako kanina dahil baka madulas ako o kaya ay mahulog," nahihiyang pag-amin ko sa kaniya. Shooks, napaamin niya ako! Rupok version 2.0 haha."Hindi naman kita hahayaang mahulog." Parang napaisip ako bigla sa sinabi niyang iyon. Hindi niya raw ako hahayaang mahulog."Ang bait mo talaga!" masiglang sambit ko. Iyon nalang ang sinabi ko kahit na ang totoo ay bigla akong napaisip dahil sa sinabi niya o baka naman kung anu-ano lang ang pumapasok sa isip ko kaya ang gulo ng iniisip ko."Saan mo gustong pumunta?" pag-iiba niya ng topic. Kung puwede lang sanang pumunta sa puso niya. Gusto kong malaman kung may itinitibok na ba ang puso niya at kung may pangalan na ba itong isinisigaw. "Ikaw ang bahala. Hindi ko pa naman alam masiyado kung ano ang magandang puntahan dito sa bayan." Pasulyap-sulyap lang kami sa isa't-isa habang nag-uusap dahil nakakailang naman kung lagi nalang naming titigan o titignan ang mukha ng bawat isa."Alam ko na kung saan tayo pupunta!" sambit niya bago nagpakawala ng isang matamis na ngiti. Nakakatunaw ang kaniyang ngiti. Ito na yata ang sinasabi nilang killer smile!Sumakay kami sa tricyle pero malapit lang din pala ang pupuntahan namin. Nandito kami ngayon sa Coron Plaza habang pinapanood ang mga batang naghahabulan, kaniya-kaniya sila ng laro at talagang mababakas sa mga mukha nila na sobrang enjoy na enjoy sila sa paglalaro. Simple lang ang Christmas Tree nila rito, mga pamaypay na gawa sa dahon ng anahaw ang nakasabit dito at mayroon ding mga dekorasyong poinsettia na gawa sa tela. Sigurado akong maganda itong pagmasdan kapag gabi kaso nasa kabilang dagat ang Queen Coron Resort kaya hindi ko rin makikitang umilaw ito. "Natutunaw na iyong sorbetes mo oh. Tulala ka yata." Naramdaman ko na rin naman kanina na dumampi na ang tunaw na ice cream sa kanang kamay ko. Hindi ko lang pinansin dahil tinititigan ko pa ang Christmas tree. "Hala, oo nga!" sambit ko at kunwaring nagulat pa. Ito kasi ang unang beses na hindi ko makakasama sila mommy at daddy sa Christmas at New Year's eve kaya ganoon nalang ako kung makatitig sa Christmas Tree kanina. "A
Nakatunganga pa ako at patingin-tingin sa kalsada matapos naming makatawid nang biglang may humawak sa kanang kamay ko. "Tara na sa loob," mahina niyang sambit. Akala ko nauna na siya. Naaliw kasi ako sa mga tricycle na may iba't-ibang kulay na nasa kalsada kaya hindi ko na napansin si Blue kani-kanina lang. Ang engot ko talaga."Bakit mo pa ako binalikan? Susunod naman ako sa'yo." Pero na-appreciate ko talaga na binalikan niya pa ako. "Baka kasi mawala ka kapag hindi kita binalikan." Naku, hindi naman ako mawawala dahil hindi naman kalakihan itong lugar. "Asus, malabong mangyari iyan. Pero tara na nga sa loob." Ako na ang naunang naglakad habang hawak-hawak niya pa rin ang kamay ko. Para tuloy kaming couple na nagho-holding hands nito. Hays, ayos na ako sa ganito. Puwede niya ngang hawakan nalang forever ang kamay ko. Charot!"Upo na tayo rito," sambit niya nang marating na namin ang pinaka-unang upuan sa harap ng altar. "Sige." Umupo na ako at saktong binitawan niya na rin ang k
Ilang minuto ang lumipas bago dumating ang mga pagkain at talagang nakakatakam! Act normal pa rin kahit gustong-gusto ko na kamayin ang mga iyon! Nakakahiya namang magmukhang isip-bata sa harap niya. "Kumain na tayo." Ang hudyat niya talaga na iyon ang hinihintay ko! Sa wakas matitikman ko na talaga kayo! More foods to come! More foods to eat with you... "Supar eksayted na ako!" sambit ko bago tusukin ang isang pirasong siomai bago isinawsaw sa kalamansi at toyo. "Huwaw! Ang sarap!" Hindi ko mapigilang hindi matuwa dahil ang sarap pala talaga ng siomai! "Ito kaya masarap din?" mahinang tanong ko habang nakaturo ang barbeque stick na hawak ko sa kikiam. Alam kong nakikinig at tinitignan lang ako ni Blue na tila ba pinipigilan lang na matawa sa ka-elyenan ko. "Masarap iyang kikiam. Tikman mo na." Hindi pa siya kumakain, para bang natutuwa pa siyang panoorin kung paano ako kumain. Naku, hindi pa naman ako pino kung kumilos. "Ikaw, kumain ka na rin. Huwag mo na akong pansinin." Tinus
"May mga natutunan ako sa iyo, iba talaga kapag manunulat ang nakakausap ko." Malumanay lang ang pagkakasabi ko kahit ang totoo ay talagang hangang-hanga na ako sa kaniya... sa lahat ng tungkol sa kaniya. Ang labis na galak sa aking puso ay gustong-gustong kumawala mula sa aking dibdib pero hindi ko ito hinayang maisatinig nang maayos. Kailangan ko pa ring magmukhang hindi sobrang aliw na aliw sa bawat salitang binibitawan niya at sa bawat kilos na ipinapakita niya. Hindi niya puwedeng maramdaman na may nararamdaman na akong paghanga sa kaniya kahit na hindi ko pa siya lubusang nakikilala. Pakiramdam ko ang rupok ko. Hindi tama pero bigla ko nalang kasing naramdaman. "Tara na?" tanong ko habang nagpipigil na titigan siya. Matitigan ko lang siya ay mapapangiti na talaga ako, parang auto-smile pagdating sa kaniya. "Magpatunaw muna tayo rito. Mukhang kakaunti na rin naman ang dumarating na bibili sa kainang ito. Alis lang tayo kapag may mangangailangan na ng puwestong ito. Pero sa nga
"Hindi naman ako magaling talaga. Hanggang ngayon inaaral ko pa rin ang mga bagay-bagay sa pagsusulat." Bahagya siyang tumigil sa pagsasalita bago pilit na ngumiti. "May rason kung bakit ako nagsusulat. May rason kung bakit ako nagsulat.""Talaga?! Ano? Magkuwento ka naman! Dali. Alam mo bang gusto ko talagang malaman ang rason na iyon. Magkaibigan na rin naman tayo kaya baka puwede mo na ikuwento sa akin! Makikinig ako, promise. Tapos baka makapag-advice pa ako sa iyo!" Ang mga sinambit ko ay puno ng pagkamangha at pag-u-usisa na tila ba hindi ko na naisip na baka hindi kanais-nais ang rason na tinutukoy niya. Tila nakalimutan ko rin na hindi lang kami ang tao sa loob ng kainan. Lumapat nalang bigla ang palad ko sa aking mga labi na tila ba pinipilit ko itong takpan. May mga tao ring nakatitig sa akin. Ang ingay ko kasi! Nakakahiya ang bibig ko. "Sorry, nabigla lang," pagbawi ko sa mga salitang binitiwan ko matapos kong tanggalin ang kanang kamay ko na pinangtakip ko sa bibig ko. P
"Ah... Iyon ba? Hindi ko alam eh. Tara nalang siguro," nahihiya niyang turan at nauna nang naglakad. Hindi niya siguro alam na ang sweet niya kaya. Sabagay, baka iba ang interpretation ko sa salitang sweet at iba rin ang kaniya. "Tara!" mahina pero may galak kong sambit. Sumunod nalang ako sa kaniya hanggang sa sinabayan niya rin ako sa paglalakad. Ang awkward din pala minsan kapag ganito ang eksena. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng awkwardness. Malamang dahil ito sa paghanga ko sa kaniya. Pakiramdam ko ayaw kong ma-turn off siya sa akin sa tuwing kikilos ako. Normal lang ito. Alam kong normal lang ito. Hindi rin naman pala malayo ang Lualhati Park mula sa plasa. Malawak ito at may mga upuan din na puwedeng gawing tambayan. Sa pagkakaalam ko, mga puno ng balete ang nasa bandang kanan ng park. Hindi iyong mga balete na creepy ang datingan dahil katamtaman palang ang laki at taas ng mga ito. May mga halaman din na puti ang kulay ng bulaklak sa paligid na puwedeng-puwendeng maging
"Anong ibig mong sabihin na naiintindihan mo ako?" Ano ba talaga ang iniisip ng lalaking ito? Nasanay pa naman ako kay Benny na walang patumpik-tumpik kong magsalita. Ratatat iyong bakletang iyon eh. Pero bago pa man siya makasagot ay may narinig akong dalawang lalaking nag-u-usap na dumaan sa gilid namin na edad trese siguro. Pareho silang mukhang masaya dahil todo sila ngiti sa isa't isa. "Ang astig talaga dito sa boulevard, p're!" sabi ng medyo payat pero matangkad. "Lualhati Park ito, tongeks!" saad naman ng medyo pandak pero mataba. "Timang ka pala e. Halos lahat ng tao sa Coron boulevard ang tawag sa lugar na 'to.""Ay, ewan sa'yo..."Hindi ko napigilang pakinggan ang usapan nila pero agad din bumalik ang atensiyon ko kay Blue nang magsimula na siyang magsalita. "Ikaw na mismo ang nagsabi na medyo mahina ka sa Ingles. Bilang kaya ko naman na gumawa ng paraan para mas maintindihan mo ako ay susubukan kong ibigay ang makakaya ko para magkaintindihan tayong dalawa. Bukas din a
"Alam kong may tiwala ka sa akin. Hindi ka naman siguro sasama kung hindi ka nagtitiwala," dagdag pa niya na ikinangiti ko nalang. Akala ko nadama na niya na humahanga ako sa kaniya. "May pagdududa noong una pero mukha ka namang hindi gagawa ng masama kaya pinagkatiwalaan na kita kaagad," pagpapaliwanag ko bago tuluyang pinakawalan ang isang ngiti."Normal lang naman na magdu"Hindi na niya naituloy ang sasabihin niya dahil biglang nag-ring ang cellphone niya na agad naman niyang kinuha mula sa bag niya. Biglang napuno ng pagtataka ang isipan ko kung sino ang tumatawag hanggang sa... "Bakit ho, Mang Driel?" wika ni Blue matapos sagutin ang tawag. There must be something. Tumango-tango lang si Blue habang nagsasalita si Mang Driel. Hindi naka-loud speaker kaya hindi ko rin gaanong maintindihan kung ano talaga ang pinag-uusapan nila. Hindi ko rin intensiyon na makinig sa usapan nila kaya lumayo na muna ako matapos niyang sagutin ang tawag at nang matapos kong malaman na si Mang Driel