“JUDITH…”” Parang gustong humagalpak nang tawa ni Judith ng mga sandaling iyon. Kakaiba kasi ang pagbigkas ni Storm sa kanyang pangalan. Hindi iyon naiinis o nagpipigil ng galit kundi padaing. Wariý nahihirapan ito. Kaya, parang gusto niyang isipin na naapektuhan ito sa kanyang sinabi. Marahil nga ay nai-imagine na rin nito na sila’ý magkayakap at naghahalikan. Ngunit, hindi lang doon nagtatapos ang kanyang request. Shucks, bulalas niya sa sarili. Hindi rin niya malaman kung paano niya nagawang sabihin ang mga ganoong salita gayung nu’ng isang araw ay nagwawala siya dahil rumehistro na naman sa utak niya ang kademonyohang ginawa sa kanya ng sariling ama. Ngunit, hindi naman maaaring lagi na lang siyang matatakot sa nakaraan na gusto na niyang ibaon sa limot. Masyado pa siyang bata noon kaya hindi rin niya tiyak kung nagtagumpay nga ba ang ama sa ginawa sa kanya. Nang imulat niya kasi ang kanyang mga mata, naroroon na ang kanyang ina at ang kanyang Tatay Samuel. Iyak nang iyak ang

MARAHAS na buntunghininga ang pinawalan ni Storm habang nagmamaneho, Para siyang robot na naging sunud-sunuran lang kay Judith kaya ngayon ay kasama niya ito papuntang ospital, Hindi man niya tiyak kung kaya ngang magpakamatay ni Judith tulad ng sinabi nito, pinili pa rin niyang sundin ang gusto nito. Ayaw lang naman kasi niya itong isama kanina dahil talagang hiyang-hiya siya sa sarili. Nagpabuking siya kay Judith na pinagnanasaan din niya ito. Na talagang nagpipigil lang siya para hindi ito magalaw. Hindi nga ba niya gagalawin si Judith?Of course not! Mariin niyang sabi. Asawa niya ito kaya may karapatan siya rito. Ngunit, kailangan muna niyang ihanda ito. Dapat munang mabura sa isip ni Judith ang nakaraan. Gayunman, parang natutukso siyang sundin ang sinasabi ni Judith na makakatulong ang mangyayari sa kanila para makalimutan nitoi ang pangit na nakaraan. Posible naman iyon pero hindi pa rin niya gusto ang dahilan. Ibig niyang kapag may nangyari sa kanila hindi lang ang katawan

ALAM ni Judith na sobrang nagi-guilty si Storm sa kanyang pag-iyak kaya naman nilakasan pa niya ang paghagulgol. Gusto niyang lalong mataranta si Storm para mapadali ang kanyang pinaplano. "Judith…" "Hindi ako baliw!" Sigaw pa niya. Kahit naman malakas na malakas ang kanyang boses, nakasisiguro naman siyang hindi siya maririnig sa labas kaya feel na feel pa niya ang pagsinghal. Doon niya ibubuhos ang galing niya sa kanyang pag-arte. Hindi man nagkaroon ng katuparan ang kagustuhan niyang makita sa telebisyon, at least, sa harap ni Storm ay magiging magaling siya. Kailangan niyang gawin ang lahat para mapaniwala ito. "Sorry…" "Sorry…sorry ka diyan pero paulit-ulit naman ang pagkakamaling ginagawa mo sa akin. Ay, di nga pala pagkakamali dahil wala ka nga palang ginagawa. Sige, hayaan mo na lang na hindi sila maniwala na may relasyon nga tayo, na mag-asawa…." Bigla siyang natigilan ng muling rumehistro sa isipan niya ang pagbigkas niya ng asawa. Para kasi siyang kinikilig sa kaisipang

PARA kang tanga, Storm, naiinis niyang sabi sa kanyang sarili. Ewan nga lang niya kung saan saan nga ba siya napapangiti, sa maganang pagkain ni Judith o dahil pumasok na naman sa isip niya ang sinabi bi Judith. Ikaw, iyon lang ang katagang ibinulalas ni Judith pero sapat na iyon para maapektuhan siya. Shit! Talagang nag-init ang pakiramdam niya sa sinabing iyon ng asawa. Asawa? Mangha niyang tanong sa sarili. Oo nga kasal sila ni Judith pero hindi pa sila mag-asawa sa tunay na kahulugan noon ngunit, hanggang kailan nga ba siya magpipigil?Inaalala lang kasi talaga niya ang mental health nito dahil alam niya ang pinagdaanan nito. Kung maaari nga lang ay ipasailalim muna niya ito sa psychiatrist para makatiyak siyang okay na ito pero hindi niya alam kung paano niya ito sasabihin sa kanyang asawa na hindi ito nau-offend. Ngunit sa nakikita niya ngayon ay masasabi niyang okay na okay na ito kaya't hinayaan niya ang sarili na maapektuhan sa simpleng salita nito. "Ano pang gusto mong ka

"THANK you," bulong ni Judith kay Storm. Lumawak ang ngiti sa kanya ni Storm. "Welcome. Gusto ko lang mapasaya ka at masiyahan na rin ang mga kaibigan mo," wika nitong pinaglipat-lipat pa ang tingin sa kanyang mga kapitbahay na itinuturing na rin niyang kapamilya. Sa ilang sandali ay nanahimik ang mga tao sa kanilang paligid. Napangiti siya nang makitang kahit busy ang mga ito sa pagkain, panay naman ang sulyap ng mga ito sa kanila ni Storm. Ewan nga lang kung anong mga tumatakbo sa isip ng mga ito. Ahh, mas gusto niyang isipin na masaya ang mga ito sa kanya dahil nakita na niya ang kanyang Prince Charming. Talaga ba? Sarkastikong tanong niya sa kanyang sarili. "Hindi lang naman ako nagpasalamat sa'yo dahil sa ginawa mo ngayong araw," wika niya nang nasa kanyang silid na sila. Kailangan niyang magsabi ng ibang bagay para naman mawala ang nerbiyos na nararamdaman niya. Ganito kasi ang pakiramdam niya kapag nagkakasama sila ni Storm sa iisang lugar. Hindi naman siyempre niya narar