ATASHIAI received a lot of messages from Lance. He said everyone was looking for me at sa anak ko. Dahil doon kaya napilitan akong magpadala ng text sa kan'ya. Bukod sa kan'ya, nagpadala rin ako ng text message kay Jaspher. Batid ko kasing nag-aalala rin ang kapatid ko. Sa isang malayong barangay sa lalawigan ng Catanduanes, masayang naglalaro ang anak ko. May mga bago na siyang kaibigan doon kahit ilang araw pa lang kami sa nasabing lugar. "Atashia, galit ka pa rin ba sa akin?" tanong ni Gemma. Nakaupo siya sa wheelchair dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nakakalakad. Kapwa kami nasa lilim ng isang mangga na malapit sa malaking gate na kawayan. Tiningnan ko si Gemma mula ulo hanggang paa. "Galit?" Tumawa ako ng bahagya. "Wala na akong galit sa iyo. Matagal ko nang tinanggal iyon sa puso ko dahil hindi iyon makakabuti para sa akin. Pero huwag kang umasa na pagkakatiwalaan kita. Nandito ako hindi dahil sa iyo kung hindi dahil kay Liza. Tingnan natin, malay mo sa mga panaho

ATASHIAAgad akong sinalubong ng yakap ni Liza. Si Gemma naman ay umiiyak habang nakatingin sa amin. Kitang-kita naman sa mukha ng mga kamag-anak nila ang matinding takot na naramdaman nila. Ngunit ang ipinagtataka ko ay kung bakit naroon din si Lance ng mga oras na iyon. "Kumusta kayong mag-ina? Nasaktan ba kayo?" tanong ni Liza sa akin. "Liza, tingnan mo nga si Charlene. May ahas sa loob ng kweba Hindi ako sigurado kung natulaw ba siya o hindi," bulong ko sa kan'ya. Mabilis naman na kumalas sa pagkakayakap ko si Liza. Agad niyang sinuri ang buong katawan ng aking anak. Palibhasa isa siyang nars kaya sanay na sanay siya sa pag-check ng mga pwedeng sintomas ng tuklaw ng ahas. "Wala akong nakitang kahit na anong indekasyon na natuklaw ng ahas si Charlene," sabi ni Liza. Laking pasasalamat ko na malayo si Lance habang nag-uusap kami ni Liza. Baka kasi maghurumentado ang asawa ko kapag nalaman niya ang nangyari sa amin ng anak niya sa loob ng kweba. "Bakit nandito si Lance?" Hindi

ATASHIAKinabukasan, habang nag-iipon ako ng lakas ng loob para kausapin ang asawa ko, pinili ko muna ang tumambay sa ilalim ng mga puno. Napakasarap ng pakiramdam para akong nakawala sa rehas na bakal. Sobrang peaceful kasi sa paligid ng La Aurora. Si Charlene ay nasa hindi kalayuan at kalaro ang katulong na itinalaga ni Lance na pansamantalang yaya ng anak namin.Hindi ko alam kung nasaan ang asawa ko. Nang magising kasi ako ay wala siya sa loob ng silid na tinulugan namin. Probably he is mad dahil sa sahig ko siya pinatulog. "Atashia, you're here." Napalingon ako sa may-ari ng tinig. Agad kong nakita si Belle na lumalakad palapit sa akin. "Ang aga-aga huwag mo akong simulan," saad ko. Nagpalinga-linga si Belle sa buong paligid. Maya-maya po ay sumilay ang isang nakakainsultong ngiti sa kan'yang mga labi. "How are you?" Tumalim ang mga mata niya. Nakaramdam ako ng pagkalito. Handa ko na sanang patawarin sila ni Lance dahil naniniwala na sana ako na kapwa na sila nagsisisi kaya h

OLIVIA From nowhere, bigla na lang sumulpot si Belle. I was so happy nang nalaman ko iyon. Daig ko pa kasi ang daga na nagtatago dahil hinahanap ako ng mga pulis. Sa paglabas ni Belle, nagkaroon ako ng pag-asa. "Mark, dukutin n'yo si Belle Friol," utos ko. "Ano na naman ito, Olivia? Hindi ka ba napapagod sa paggawa ng masama. Ako kasi, pagod na pagod na," reklamo ni Mark. Palagi na lang iyon ang linya niya sa tuwing may iniuutos ako sa kan'ya. "Basta sundin lang ninyo ang utos ko. Kapag hawak kasi natin ang babaeng iyon, pwedeng mabago ang kaso," nakangiti na turan ko. Bigla akong napaisip ng malalim. "Much better siguro kung parents ni Belle na lang ang dukutin ninyo. It will be so easier for us to make ganti and at the same time, maiisahan natin ang mga Regalado." Saglit na katahimikan ang namayani sa pagitan namin ni Mark. Batid ko na kating-kati na siya na iwan ako pero dahil sa kapatid niya, hindi niya magawa. Well, sa mundong ito, kung sino ang may mas maraming pera, siya

ATASHIA Halos mapanganga ako ng dinala ako ni Lance sa isang magarbong silid. Nasorpresa ako na may ganoon pala kaganda na kuwarto sa mansion nila. Sa makaluma kasi nitong estilo, hindi aakalain ng sinuman ang nakatago nitong mga hiyas. Ang theater kung saan nakadikit sa pader ang isang napakalaking screen ng tv ay binubuo ng napakaraming upuan at mamahalin na mga displays. Nakakapanganga rin ang ganda ng mga ilaw. Ang kulay asul nitong pintura at classy na mga black curtains ay lalong nagpatingkad sa angkin nitong rilag. "Let's watch the news. Tumawag kasi sa akin si Nathan at sabi niya ay manood daw ako," sabi ni Lance. "Paano mong nakausap si Nathan?" Nagtataka na humarap ako kay Lance. "Pwede mo nang tawagan ang family mo, hon," sa halip ay sagot ni Lance kaysa ang bigyan pansin ang tanong ko. "Huh? Lance, akala ko ba walang signal dito. Paano kong…" "Wala na ang signal blocker." He smiled. "Ano? Walang hiya ka talaga. Niloko mo lang pala ako." Pinagkukurot ko si Lan