Walang kurap at maluha-luha ang mga mata ko, ngunit may ngiti naman sa labi habang nakatingin sa malaking salamin ng dresser. Maingat kong pinahid ang namumuong luha sa aking mga mata at ngumiti nang matanaw ang repleksyon ni Mama sa salamin. Kapapasok niya lang sa kwarto. "Ang ganda mo, Anak ... " Halik sa pisngi ang kasabay ng salitang 'yon. Muling namuo ang mga luha ko. Hindi ko talaga mapigil ang maging emotional sa mga oras na 'to. Syempre, matapos ang isang taon na malayo kami sa isa't-isa, heto at kasama ko na siya. Nahahawakan, nayayakap, at nahahalikan. Kaya ang saya ko. Umaapaw ang sayang nararamdaman ko. "Ano ka ba, Anak, 'wag ka ngang umiyak ... masisira ang make-up mo," nakangiting sabi ni Mama, ngunit siya man ay may luha din sa mga mata. Pinahid niya ang mga luha ko at umupo sa tabi ko. Sabay naming pinagmasdan ang sarili sa salamin at sabay din na napangiti. Pero hindi na namin magawang magsalita. Alam kasi naming pareho, oras na magbukas ang aming bibig ay sigurad

Nagising ako na wala ang asawa ko sa tabi ko. Kahit pagod at antok pa rin ako, pinilit ko pa rin na bumangon. Sandali muna akong naligo at nag-ayos ng sarili.Sinilip ko rin muna ang mga bata sa kwarto nila. Inaasahan ko rin kasi na nando'n ang asawa ko. Iyon kasi ang lagi niyang ginagawa. Hindi niya kinaliligtaan na silipin muna ang mga bata bago bumaba o magpunta sa trabaho. Pero wala siya do'n. Mahimbing din ang tulog ng mga bata kaya hinayaan ko na lang. Total wala namang pasok dahil linggo ngayon. Saan na naman kaya nagpunta ang asawa kong 'yon? Napangiti ako. Iniisip ko kasi na may pa surprise na naman siya sa akin. Lagi kasi siyang gano'n. Sa isang buwan naming pagsasama bilang mag-asawa. Walang mintis ang pagpapakilig niya sa akin. Lagi niya akong sinusurpresa. Kahit ano na lang ang ginagawa, mapasaya lang ang umaga ko. Kaya malamang naghahanda na naman 'yon ng magpapakilig at magpapangiti sa akin. Hindi pa man ako tuluyang nakababa. Kita ko na sila Mama at Daddy na nag-uus

Hinarap niya ako. Bumakas ang lungkot sa mga mata niya. Ramdam ko rin na may gusto siyang sabihin, pero pinipigilan niya. "Danny, ano ba ang nangyayari? Alam ko. Ramdam ko na may gusto kang sabihin. Sabihin mo na, please," pakiusap ko. Sandali akong naghintay na magsalita siya pero sandaling titig lang ang ginawa niya at nag-iwas na naman ng tingin. "Bakit ka ba nagkakaganyan, Danny?" Napalakas ang paghikbi ko. "Hindi na kasi kita maintindihan. Please, naman Danny, ano ba ang problema?" Sa dami ng tanong ko. Ni isa wala akong nakuhang sagot. Kahit yata lumuha ako ng dugo sa harap niya talagang hindi niya sasabihin kung anong problema mayro'n siya. "Anong silbi ng pagsasama natin? Ang pagiging mag-asawa natin kung sinusolo mo rin naman ang lahat?" nanghihina kong sabi. Malungkot na tingin na may bakas ng galit ang nakikita ko sa mga mata niya. "You know what, Arrianne? I don't have time for this ..." tugon niya kalauan."Kailan ba, Danny? Kailan ka ba magkakaroon ng oras para kausap

Halos mawala sa balanse si Daddy nang marinig ang sinabi ko. Humakbang ako palapit sa kanya. Hawak ko na ang mga braso niya at matiim na tumitig sa kanya pero napapikit din ako kalaunan. Hindi ko kayang tumitig sa mga mata niya na ngayon ay nangingilid na rin ang mga luha. Hindi maipagkakaila na sobrang nasaktan siya narinig. Alam ko, bumalik sa alaala niya ang nangyari noon. Ang mga alaala kung paano kami nalugmok. Kung paano nabago ang buhay namin sa isang iglap lang. Pareho kaming nadurog noon, parehong nalugmok pero siya pinili ang bumangon at magpakatatag. Ako hindi ko magawa. Hindi ko kaya na kaagad na lang kalimutan ang nangyari. Ngayon, dahil sa nalaman ko, hindi ko na rin talaga alam kung kaya ko pa ba ulit bumangon. "Anong ikaw ang dahilan? Ano ba 'yang pinagsasabi mo, Danny," tanong niya matapos ang sandaling pananahimik.Yumuko ako. "Dad, sorry ... dahil wala akong kwenta! Ako ang tarantadong dahilan kung bakit nawala si Mommy at Agatha dahil sa kapabayaan ko kaya napaham

Tumayo ako at muling tinapunan ng matalim na tingin si Maribel na ngayon ay nakatayo na sa likuran ni Mama para magtago. Saka ko naman hinarap ang bwesitang nagpakulo ng dugo ko. "Ang lakas naman ng loob mo na magpakita sa akin matapos ng panlolokong ginawa mo!" may diin kong sabi.Nagngingitngit ang kalooban ko habang nakatingin kay Joel na ngayon ay wala na sa mukha ko ang tingin. Kun'di na sa tiyan ko."Ano ... sinong ..." Dahil sa pagtataka ay hindi niya magawang ibigkas ang salitang gusto niyang itanong.Talaga namang nakapagtataka itong nangyari sa akin. Matapos ba naman niya akong maloko, heto at nadali naman ako ng isang lalaking paasa lang din pala. "Wala kang karapatan na magtanong ng kahit na ano tungkol sa akin, Joel! Umalis ka ngayon din!" sikmat ko. Saka lamang siya nag-angat ng tingin nang marinig ang boses ko. Nagbabagang tingin ang pinukol ko sa kanya. Ang amo ng mukha niya ngunit hindi nawala ang bakas ng pagtataka. Napapikit ako sandali. Sinubukan kong ikalma ang