Kabanata 52

Walang kurap at maluha-luha ang mga mata ko, ngunit may ngiti naman sa labi habang nakatingin sa malaking salamin ng dresser.

Maingat kong pinahid ang namumuong luha sa aking mga mata at ngumiti nang matanaw ang repleksyon ni Mama sa salamin. Kapapasok niya lang sa kwarto.

"Ang ganda mo, Anak ... " Halik sa pisngi ang kasabay ng salitang 'yon. Muling namuo ang mga luha ko.

Hindi ko talaga mapigil ang maging emotional sa mga oras na 'to. Syempre, matapos ang isang taon na malayo kami sa isa't-isa, heto at kasama ko na siya. Nahahawakan, nayayakap, at nahahalikan. Kaya ang saya ko. Umaapaw ang sayang nararamdaman ko.

"Ano ka ba, Anak, 'wag ka ngang umiyak ... masisira ang make-up mo," nakangiting sabi ni Mama, ngunit siya man ay may luha din sa mga mata.

Pinahid niya ang mga luha ko at umupo sa tabi ko. Sabay naming pinagmasdan ang sarili sa salamin at sabay din na napangiti. Pero hindi na namin magawang magsalita. Alam kasi naming pareho, oras na magbukas ang aming bibig ay sigurad