CAHAYA POV“Aya, nandito ka lang pala. Kanina ka pa hinahanap nila Nanay," mahinahong sabi ni Belle sa akin. Pero gaya ng lagi kong ginagawa, malungkot at matamlay na tingin lang ang sagot ko. “Ano ba naman, Aya, walang mangyayari kung puro lang pagmumukmok ang ginagawa mo. Hindi pa naman katapusan ng mundo," dagdag pa nito sabay upo sa tabi ko. Buntong-hininga lang ang sagot ko. Paano akong hindi magmumukmok, hindi ko pa kasama si Ancel. Miss na miss ko na siya. Gusto ko na siyang makasama; gustong makita. Pakiramdam ko parang may pumipigil sa hinga ko. Ang bigat-bigat ng pakiramdam ko, ngayong hindi ko kasama si Ancel. “Aya naman, mas malala pa ang inaakto mo ngayon kaysa noong bago ka pa lang dito. Umayos ka naman oh. Nawala nga si Ancel sa buhay mo, ‘wag mo naman hayaan na pati buhay mo ay mawala rin.” Napapikit ako. Gusto kong sabihin kay Belle na ngayong wala si Ancel sa piling ko, parang nawalan na rin ako ng buhay. Wala na akong gana sa lahat. Pero ayoko naman na lalo silang

ANCEL POV Nag-aapoy sa galit ang mga mata ko habang nakatingin sa kubo na naging tahanan ko sa loob ng isang taon kasama si Aya. Ang kabo na naging saksi sa unti-unting pagbabago ng ugali ko. Dito ako natutong magmahal, ngunit dito rin pala mawawasak ulit ang puso ko. Dito ko rin pala maramdaman ang muling pagkabuhay ng galit at puot ko. Galit na binaon ni Aya sa puso ko. Hindi ko akalain na magagawa niya sa akin ‘to. Umasa ako sa mga salita niya. Umasa ako na maghihintay siya. Mapait akong ngumiti kalaunan. Nagpupuyos sa galit ang kalooban ko. Gusto kong magwala; gusto kong makita ng lahat kung gaano ako kabangis. Kung gaano ako kagalit ngayon. Pero para saan pa? Para kanino pa? Bakit ko sasayangin ang lakas ko sa babae na wala naman palang kwenta. Si Aya—ang babae na akala ko ay makakasama ko hanggang sa huli. Makakasama ko habangbuhay, pero isa palang malaking sinungaling. Akala ko mahal niya ako. Akala ko kaya niyang maghintay kahit gaano katagal, pero hanggang salita lang pala

“Anong sabi mo?" gigil na tanong ni Jax kay Angie, pero nasa akin naman nakatutok ang matalim nitong tingin. Hindi naman ako nagpatalo. Tinumbasan ko rin ang matalim niyang tingin. Ayokong isipin ng animal na ‘to na takot ako sa kanya. Pero matapos akong makipagtitigan sa kanya, nilingon ko naman si Angie. Makahulugan na tingin ang ipinukol ko sa kanya. Ayoko na magsalita pa siya tungkol sa pagbubuntis ko. Ayoko na siya ang komprontahin ni Jax, at tatanggap ng galit nito. Problema ko ‘to, walang ibang dapat madamay, at kung mayro’n mang dapat sumagot sa animal na si Jax, ako lang ‘yon! “Answer me, Angie!" singhal niya na ikinataranta ni Angie. Nanginginig itong tumayo habang ang mga kamay ay pinagsiklop sa harapan niya. Maluha-luha na rin mga mata nito. Alam ko kung bakit ganito ka takot si Angie, dahil kung mayro’n mang nakakaalam kung gaano ka animal si Jax, siya ‘yon—sila na naunang dumating rito. “Boss Jax…” nanginginig nitong sabi at hindi na makatingin kay Jax. “Angie, lumab

“Hindi lang ‘yon, Aya, kamukha nga rin niya ang larawan na nakita ko sa bahay ng amo ko noon. Hindi lang ako sigurado no’ng una dahil medyo bata-bata pa siya sa larawang ‘yon.” Pero sa ilang buwan ko roon, ni minsan, hindi ko siya nakita na nagpupunta sa bahay na ’yon. Caretaker ng bahay at mga kasambahay lang ang naroon.” Pagtuloy ni Camille sa kwento nito na lalong nagpagulo sa utak ko. Pero mapait akong ngumiti kalaunan. Wala na naman kasing saysay ang mga nalaman ko; ang mga sinabi ni Camille, dahil hindi ko na kasama si Ancel, at hindi ko alam kung magkikita pa ba kami o hindi na. “Aya, wala ka man lang bang sasabihin?" nag-aalalang tanong ni Camille. Hinawakan din nito ang kamay ko at hinaplos-haplos iyon. "Camille, hindi ko na kasama si Ancel, kaya wala na ring saysay ang sinabi mo,” malungkot kong sabi. “Umayos na kayo, parating na ang hayop," sabi ni Angie at dali-dali akong nilapitan. Giniya niya ako papunta sa banyo. Agad namang nilugay ni Camille ang buhok at halos iluw

“I’m glad you like her, bro! But you shouldn’t kiss her.” Tapik at pisil sa balikat ni Ancel ang kasabay ng sinabi ni Jax. Pilit din ang ngiti nito at matalim ang tingin sa kapatid. Sa nakikita ko, hindi lang gulat ang naramdaman ni Jax sa ginawang paghalik sa akin ni Ancel; galit din ito. Patunay ang matalim na tingin nito sa akin. Si Ancel ang humalik sa akin, pero sa akin siya galit. Pero kung galit ang nararamdaman ni Jax, ako naman ay nagtataka; nagulat din, hindi ko kasi alam kung sinadya ba ni Ancel na galitin ang kapatid, at gusto niya akong ipahamak. Tingin ko kasi ay parang natutuwa pa siya sa naging reaksyon ng kapatid. Ngising-ngisi ito, pero kuyom naman ang mga kamao. “Bro, parang hindi mo naman ako kilala! " Tinapik din nito ang balikat ng kapatid, kaya napalingon sa kanya si Jax, at sinamantala iyon ni Ancel na titigan ako. ‘Yong titig na tagos hanggang kaluluwa. Mainit, matalim at puno ng galit. Alam ko na pati si Jax ay nakikita ang galit sa mga mata ng kapatid. Al