All Chapters of When Heart Beats: Chapter 21 - Chapter 30

“P-pinagsasabi mo, Ancel? Pwede ba, 'wag mo nga akong pinagloloko,” nauutal kong sabi, sabay ang bahagyang pagtulak sa kanya. “At saka, lumayo-layo ka nga, baka may makakita na naman sa atin at mag-isip na naman ng masama,” sabi ko pa. Bumuntong-hininga siya sabay higa sa tabi ko. “Aya, seryoso ako. Alam kong marami akong nagawang mali sa’yo. Nakita mo kung gaano ako katarantado—tarantadong walang hiya,” pagpatuloy niya pero wala na sa akin ang tingin. Nasa medyo makulimlim na kalangitan na. Habang ako, hindi pa rin maalis ang tingin sa kanya. Oo, nagulat ako. Gulat na gulat at hindi alam kung ano ba dapat ang maramdaman ko sa sinabi niya. Tama nga siya, nakita ko ang lahat ng katarantaduhan niya, ang kahayupan niya at kabastusan niya. Bukod sa mga nakita ko, hindi ko pa alam kung anong klaseng buhay ang tinakasan niya. Pangalan niya lang ang alam ko, pero ang pagkatao niya, wala akong alam, hindi ko siya kilala. "I tried to contain my feelings because I know I don't deserve a woma

"Aya—" sabi niya, saka nagkusa na siyang humiga ng maayos, at maya maya ay bumuga ng hangin. Siguradong nawalan na siya ng gana dahil sa tanong ko. Sinadya ko naman talagang magtanong ng gano'n para maputol ang ginawa niya. Nakakalungkot lang dahil nawalan na nga siya ng gana, ayaw niya pang sagutin ang tanong ko. Ilang minuto na kasi akong naghihintay ng sagot, kaya lang, hindi na siya muling nagsalita. Sinambit niya lang ang pangalan ko at wala nang naging kasunod. Ni ang sulyapan nga ako hindi na rin niya ginawa. Puro titig na lang sa bubong ang ginagawa niya. "Sorry, hindi na sana ako nagtanong," sabi ko sabay ang pagtalikod. Ayoko nitong nararamdaman ko, ayoko na maging malungkot at madismaya dahil hindi niya lang masagot ang tanong ko. Alam ko kasi na wala akong karapatan na magdamdam, pero ewan ko ba, hindi ko mapigilan ang sarili ko. Kumikirot talaga itong puso ko.Nag-assume kasi ako, ito ang napala ko. Akala ko dahil mahal niya ako, handa na siyang sabihin sa akin ang la

“Kumapit ka ng mabuti,” utos ni Ancel. Imbes na sagutin ang tanong ko. Sinunod ko na nga lang ang utos niya, Kumapit ako at napapadasal pa. Naisip ko rin na hindi pwede na lagi na lang akong magpapadala sa takot. Hindi pwede na iaasa ko na lang ang buhay ko kay Ancel. Alam ko nga na may sarili rin siyang problem pero heto ako, dumadagdag din sa pasanin niya. “Parang may nakasunod sa atin,” sabi niya kasabay ang mabilis na paglihis ng daan. Bago kami pumasaok sa makipot at lubak-lubak na daan ay nagawa ko pang lumingon. Kita ko nga ang itim na van na hindi na makadaan dahil sa prosesyon ng patay. “Ancel,” tawag ko sa pangalan nito nang umaga ang tricycle. Nakasagasa kasi siya ng malaking bato at muntikan pa kaming tumagilid. Todo kapit pa rin ang ginawa ko habang nililibot ang paningin sa paligid. Tingin ko, walang sasakyan na pumapasok sa lugar na ‘to dahil pati daan ay ginapangan na ng cadena de amor na damo. Katulad ng El Canto, malalago rin ang mga damo at nagkalat ang mga kawa

“Ancel…” Hindi ko napigil ang agad na pagpatak ng luha ko nang marinig ang sinabi ni Ancel. “Iiwan mo ako? Kaya mo na iwan ako?” tanong ko sa garalgal na boses.“Aya—” Hindi magawang tapusin ni Ancel ang gusto niyang sabihin. Pero umupo naman siya sa tabi ko at hinawakan ang kamay ko. “Sumagot ka, Ancel. Iiwan mo ba talaga ako?” tanong ko uli. Pero imbes na sumagot. Kay Tatay siya tumingin na ngayon ay sapo na ang noo at napailing-iling. “Ito na nga ba ang sinasabi ko—” Nagpalit-lipat ang tingin nito sa amin—tingin na nagdududa. Tingin na binabasa kami. “Ano kayo na? May nangyari na sa inyo kaya ganyan na lamang kayo kung umasta?” deritsong tanong ni Tatay na ikinalaki ng mga mata ko. Hindi ko inaasahan ang tanong niya na 'yon. Napatayo naman ng maayos sina Nanay at Camille habang si Cambelle, umawang ang bibig at nanlaki ang mga mata. Lahat sila, hindi makapaniwala. Maski naman ako noong una, hindi rin makapaniwala na mahuhulog kami sa isa't-isa. Na mamahalin namin ang isa't-is

ANCEL POV"Prepare ko lang ang breakfast natin." Kaagad akong lumabas ng kwarto matapos sabihin ‘yon. Nasasaktan kasi ako habang nakikita ang reaction niya. Napapapikit kasabay ang pagpatak ng luha sa gilid ng mata niya. Sana hindi na lang ako nagtapat. Sana pinigil ko na lang ang sarili ko na mahalin siya. Hindi ko sana nakikita ang babaeng mahal ko na sasaktan dahil nagmahal siya ng kagaya ko—kagaya ko na isang masamang tao, salot sa lipunan, at walang kwenta. “Aya, kumain ka na lang kapag gutom ka na. Hinanda ko na rin lahat ng kailangan mo,” mahinahon kong sabi, pero wala akong narinig na sagot mula sa kanya. Ni ang lumingon nga, hindi niya ginawa. Mapait akong ngumiti. Ito na nga ang kinatatakutan ko. Alam ko naman na ganito ang mangyayari. Alam ko na magbabago ang nararamdaman niya kapag nalaman niya ang totoo. Kaya nga ginusto ko na 'wag muna sabihin sa kanya kung anong klaseng tao ako dahil takot ako na mawala siya. Ito na nga ang nangyayari ngayon. Ayaw na niya akong ting