I couldn't stop the tears from welling up in my eyes. Luha ng puot at galit. I'd wasted a lot of time looking for her. Huli na pala ako. Ang sakit-sakit. Ang tanga ko. Nagmahal ako ng babaeng hindi naman pala ako totoong mahal. Mas dumami ang tanong na gusto kong masagot. Ang gulo na ng utak. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko."Bakit, Vianna May!" sigaw ko. Nanginginig sa galit ang buo kong katawan. "Bitiwan mo ako... " da¡ng niya. "Nasasaktan ako, Romeo!"Gusto ko siyang bitiwan. Ayokong nasasaktan siya, ngunit hindi magawa ng kamay ko na bumitiw sa kan'ya. Hindi ko kayang bitiwan siya kahit na sasaktan na siya."Bitiwan mo na ako, Romeo! Pabayaan mo na kami ng asawa ko! Hindi na natin maibabalik ang dati, tapos na tayo. Tinapos mo! Please, Romeo!" "Kung tinapos ko, bakit nandito ako ngayon?" Mapait akong napangiti. "Vianna May... minahal mo ba talaga ako? Bakit... bakit gano'n kadali... bakit gano'n ka bilis na kalimutan ako?!" desperado ko na namang tanong. Halos hindi ko

Over a month has passed. I was unable to win Vianna May's heart. I couldn't even approach her because every time she saw me, she had a panic attack. Nakakalapit at nahahawakan ko lang siya kapag tulog siya.I don't know how to comfort her. She is anxious and fearful, at madalas wala sa sarili. She would start to shake and hide when she heard my voice. Nitong mga nakaraang araw animo'y baliw na hindi matigil sa pagsisigaw.Hindi pa man ako tuluyang makapasok ng kwarto ay lumilipad na bagay na ang kaagad sasalubong sa akin. Kung ano-ano pang maanghang na salita ang lumalabas sa bibig niya. Hindi ko na siya maintindhan. Ayaw niya akong makita, laging si Diego ang bukambibig niya. Nagtitimpi lamang ako na 'wag siya muling masaktan pero ang totoo, gahibla na lamang ang pagtitiis ko. Ayokong mauwi sa wala lahat ng hirap ko mabawi lang siya. Kung maari ayokong ipilit ang sarili ko sa kan'ya, ngunit sa tuwing hinahayaan ko siya na gawin ang gusto niya, baka masanay na nga siya na malayo ako

I left the cabin annoyed. Palayo na ako, but I could still hear Roselyn yelling and acting violently. I took a slow, deliberate step, yet I couldn't help but punch the air.I can't stop cursing in wrath. Sino ba naman kasi ang hindi makapagmura. Gusto kong makaramdam ng sarap, hindi hirap. Gusto kong makarinig ng ungol, hindi hagulgol.***I decided not to return to the rest house after the annoying night with Roselyn. Sa cabin na malapit sa dalampasigan ako nagpalipas ng dalawang araw. Ang gulo na kasi ng utak ko. Lahat na lang ng nakapaligid sa akin ay puro nakaka-stress. Nakakawalang-gana at nakakayamot. Maging si Vianna May ay nakakayamot na. Napupuno na rin ako sa kan'ya. Gustuhin ko man na maging mabait at malambing sa kan'ya gaya ng dati ay hindi ko na magawa dahil sa mga pagwawalang ginagawa niya. Napabuntong hininga ako habang nilalanghap ang sariwang hangin. Naisip ko 'yong dati. Ang noon na maayos pa ang lahat. Kung hindi dahil sa dalawang tao na sumira sa buhay namin ni

Vianna May's laughing was deafening. I'm not sure if it was on purpose, but her tears were still streaming. Para akong na tuod sa ibabaw niya at hindi na makagalaw. Nanatili lamang akong nakatitig sa kan'ya. Kumunot ang noo ko nang tumigil siya sa pagtawa at sinalubong ang titig ko. "Vianna May..." My lips parted, nang ang kakaibang tawa niya ay napalitan ng ngiti. Ngiting pagkatamis-tamis. Hindi ko rin mapigil ang mapangiti. My heart skipped a beat. She eventually smiled at me after a long time. She softly touched my cheek before shutting her eyes, which made me extremely happy.Ang sarap sa pakiramdam nang banayad na humaplos ang palad niya sa pisngi ko. Mahal na niya ba ulit ako? Nakalimutan na ba niya si Diego?Hinaplos ko ang kamay niya na nakalapat pa rin sa pisngi ko. Walang pagsidlan ang sayang nararamdaman ko."Mahal... " Marahan kong nilapat ang labi ko sa kan'ya. Masuyo ko siyang hinalikan. Ramdam ko ang pagngiti niya.Her eyes remained closed, but the smile on her lips r

ROSELYN POVHindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman, no'ng marinig mula sa bibig ni Romeo na alam na niya ang totoo.Ang plano kong asarin s'ya hanggang sukuan na lamang niya ako at hayaan na umalis ay nawala sa isip ko."Alam ko na ang totoo?!" Paulit-ulit nag-play sa utak ko ang mga salitang 'yon.Alam na niya ang totoo. Alam na niya na gawa-gawa ko lang ang lahat ng sinabi ko noon. Paano niya nalaman?Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko kanina. Bakas sa mukha niya ang sobrang galit. Mas matindi, kay sa nakikita ko sa mga mata niya noon. Nanginginig ang mga kamay ko. Pati labi ko, hindi ko maawat ang panginginig."Vianna May... bakit ka pa nagpakita!" halos pabulong kong saad, kasabay ang mahinang paghikbi.Natatakot ako sa maaring gawin ni Romeo sa akin. Natatakot ako. Napahagulgol na lamang ako at nayakap ang sariling mga tuhod. Ang daming gumugulo sa isipan ko. Maraming tanong na gusto kong masagot. Nahanap na ba niya si Vianna May? Kung gayon, bakit niya pa ako pinahi