Lahat ng Kabanata ng Nilimot Na Alaala: Kabanata 61 - Kabanata 70

NELSON POV Isang buwan na rin ang lumipas mula no'ng nadukot sina Diego at Mia sa isla. Hanggang ngayon, nandito pa rin ang sakit, ang hinanakit ko sa sarili dahil wala man lang ako'ng nagawa. Hindi ko man lang sila natulugan.Nang makita ko ang ginawang hand signal ni Diego, kaagad ako'ng umalis para tumawag ng tulong, ngunit pagbalik namin ay wala na sila. Pumalaot na.Hinabol namin sila sa abot ng aming makakaya, pero anong laban ng pump boat sa yate. Kahit sabayan pa namin ng sagwan para mas bumilis pa kami, wala rin. Talagang napaka-hayop ng Romeo na 'yon. Hindi pa siya nakuntento sa ginawang pambububog sa kaibigan ko. Tinapon pa nila sa dagat. Mga walang puso.Kung nakapaghanda lang sana ako. Hindi sila mapapahamak. May nagawa sana ako. Nakatulong sana ako.Natigil ako sa pag-iisip nang matanaw ang pagparada ng itim na sasakyan. Nilapag ko muna ang hawak na bulaklak sa puntod. Bago ko nilapitan ang sasakyan. Lumabas mula roon ang limang mga lalaki na pawang nakangiti lahat. "

Wala akong ibang masabi sa kaibigan ko, kun'di iyon lang. Talagang wala kaming ibang magagawa kun'di ang umasa at manalangin na sana buhay pa nga si Mia. Sapo na naman nito ang mukha at yumuyugyog pa rin ang balikat. Heto ako, walang ibang magawa kun'di ang pagtapik at paghaplos lamang sa likod niya nagagawa."P're, tama na 'yan. Makasasama sa'yo ang laging malungkot. Alalahanin mo'ng kakagising mo lang. Baka paano ka pa. Tatagan mo ang loob." "Gusto kong magpakatatag, P're, gusto kong isipin na maayos ang lagay ng asawa ko, ngunit sa tuwing maisip ko na kasama niya si Romeo, hindi ko mapigil ang mag-isip ng masama. Nagawa na niyang saktan ang asawa ko noon, at naulit pa iyon no'ng dinukot niya kami!" Kasunod ng mga sinabi niya ang pigil na paghagulgol. Nadantay ko na lamang ang noo ko sa balikat niya. Hindi ko na kasi alam kung paano siya aluin. Kung paano siya patatahanin. Yakapin ko kaya."Tahan na, P're, bago tuluyang bumigay ang pagkamaton ko at mayakap kita ng wala sa oras!"

Ang sikip ng dibdib ko habang minamasdan si Aling Violy na abala sa pag-asikaso ng mga costumer niya. Tanaw ko lang siya mula rito sa loob ng sasakyan. Kating-kati na nga ang mga paa ko. Gusto ko na siyang lapitan at magpakilala bilang manugang niya. Pero hindi kasi ganoon ka dali. Naisip ko pa nga kung magkakaroon pa ba ako ng pagkakataon na matawag siyang Mama. Baka kasi kamuhian niya ako dahil sa nangyari kay Vianna May."Handa ka ba, P're, buo na ba talaga ang desisyon mo na kausapin si Aling Voily?" Sumulyap ako sandali sa kaibigan ko saka mapait na ngumiti habang tanaw na naman si Aling Violy. Bumuntong-hininga ako at sumandal sa backrest. Tinatantya ang sarili kung talaga ba'ng kaya ko nang harapin si Aling Violy. Halos dalawang linggo na rin kasi kaming pabalik-balik dito. Pero sa tuwing makita siya, umuurong ang buntot ko. Nagbabago ang isip ko. "P're, nagbago na naman ba ang isip mo? Bukas na ang huling therapy mo. Malakas ka na, sigurado ako na kakayanin na ng puso mo, an

Nanlaki ang mata ni Doktora Jessa nang makita ako. Bumakas ang gulat at ang takot. Nanatili lamang siya na nakatingin sa akin. Animo nanigas at 'di na makagalaw. Humakbang ako palapit. Sinundan niya lamang ng tingin ang kada-hakbang ko. Hanggang sa ilang hakbang na lang ang layo ko mula sa kan'ya saka siya animo'y nahimasmasan. Tumayo ng maayos at tumikhim. "Mr. Fabriano," bigkas niya, pinipilit maging kalmado pero hindi nakaligtas sa paningin ko ang nanginginig niyang mga labi at mga matang mapagkunwari." 'Vianna May?" patanong na bigkas ko sa pangalan ng asawa ko."Po... " nasambit niya, kasabay ang paghawak sa backrest ng link chairs. Tila doon siya kumukuha ng lakas para hindi tuluyang bumagsak. "Nasaan ang asawa ko?" walang paligoy-ligoy kong tanong. Hindi na naman nakaligtas sa akin ang paglunok niya na animo may bara sa lalamunan."M-Mr. Fabriano..." utal niyang tugon. "Doktora... Kanina ka pa po, pinapatawag ng director!" biglang singit ng nurse. Walang tanong na kaagad l

Matalim na titig ang pinukol ko kay Romeo na hanggang ngayon hindi pa rin nakakatayo matapos tumama ang kamao ko sa bibig niya.Matagal kong hinintay ang panahong ito. Ang muling makaharap ang taong dahilan ng paghihirap ko. Paghihirap namin ng asawa ko."Diego!" muli niyang bigkas sa pangalan ko, kasunod ang pagdura.Bakas ang pagkagulat sa mukha niya. Pero nakuha pa rin niya ang tumawa."Ako nga!" Madiin ang bigkas ko sa mga katagang 'yon. Gusto kong ipamukha sa kan'ya, na oo buhay ako. Buhay na buhay para pagbayarin siya sa lahat ng kawalang-hiyaan niya. Para ipalasap sa kan'ya ang lahat ng kahayopan niya.Kung anong talim ng tingin na pinukol ko sa kan'ya gano'n din ang ginawa niya. Pinahid nito ang dugo sa labi, kasabay ang pagtagis ng bagang."May sa pusa ka pala!" nakangising bigkas niya. Akmang tatayo, ngunit hindi ko siya hinayaan.Sunod-sunod na sipa ang ginawa ko. Kada sipa, bumabalik sa alaala ko ang ginawa niya sa akin. Gusto kung ipatikim sa kan'ya ang nararamdaman ko noo