Apolonia"A-Ano po ba ang nangyayari, Boss?" pabulong ko ring tanong, naguguluhan sa mga ganap.Maloloka ako sa boss kong ito, kung anu-ano na lang kasi bigla ang sinasabi at ginagawa."Shut up and just hug me back," madiin na utos nito sa akin, may pagkataranta pa at mahina ang tinig.Luh? Baliw ba ito? Ba't ko naman ito yayakapin? Sakalin baka puwede pa. Mas gusto ko iyon.Sa halip na sumunod, mula sa pagkakasandig ng ulo ko sa dibdib nito ay nagtaas ako ng tingin, nasalubong naman agad ng aking mata ang singkitin nitong mata na kanina pa yata nakatuon sa akin.Sht. Bakit ang cutie ng mata nito? Dati sa kilay lang ako nito naku-cute-an tapos ngayon pati na ang mata. Ano pa ang susunod, self? Umayos ka.At dahil hindi ko naman inaasahan na nakatutok sa akin ang mata nitong cutie ay tila ba nalunok ko na ang mga gusto kong sabihin, nalimutan ko na pati na ang pagtutol sa nais nitong ipagawa sa akin at nauntol ang balak sanang paglayo ko rito.Binundol ba naman kasi ng kakaibang kaba a

Apolonia"Hmm? Ano pa ba ang kulang?" pagkausap ko sa aking sarili habang nakapameywang na nakatingin sa mga putaheng nakalapag sa mesa na ako mismo ang personal na nag-asikaso at nagluto.Kasalukuyan kasi akong narito ngayon sa bahay ni Druskelle, pero wala itong kaalam-alam na narito ako at ipinaghahanda ito ng almusal.Maaga akong gumising upang magpunta lang rito, ilang araw na rin kasi akong nag-iisip kung ano ang puwede kong gawin para rito since naantig ako nang bongga sa kuwento ng pinsan nito tungkol sa masalimuot na bahagi ng buhay nito. Dahil nag-iisa lang din akong anak, iba ang dating sa akin noong mga narinig at nalaman ko. Hindi ko mapigilang makaramdam ng lungkot at simpatya, lalo na kapag naaalala ko iyong pagsubok na dumating sa buhay ko recently, 'yong panahon na wala akong makaramay na pamilya o kapatid man lang sana na alam kong makakaintindi sa bigat ng dinadala ko. Oo, sinasamahan ako ni Vi at dinadamayan, grateful ako roon, sa mga tulong at presensiya nito. Per

ApoloniaArgh. Ba't ba masyado akong affected sa kung ano mang tingin at iniisip sa akin no'ng nakakainis na lalaking iyon?Kung ayaw ako nitong maka-close at 'di nito ma-appreciate ang ginagawa ko para rito e 'di don't! Hmp! Ano naman sa heart ko? As if naman kawalan ko iyon! Ito na nga ang iniintindi, ako pa ang masama!Natigil ako sa pagsisintir sa aking isipan nang bahagyang tumawa si Draken. "Nakakatuwa na may tao pa palang katulad mo, Apol."Naituro ko ang sarili ko. "Katulad ko po? Na ano? Na may pagka-weird?"Umiling ito. "Hindi. I mean, katulad mo na handang magsakripisyo para sa pamilya," paliwanag nito.Natahimik ako. Hindi ko kasi inaasahan ang sinabi nito."Ang dami kasing tao at mga anak sa ngayon na kapag kaya nang buhayin ang sarili ay nakakaya nang iwanan at abandonahin ang magulang. Pero iba ka, kahit na mahirap ang sitwasyon ay hindi mo iniwan ang father mo, heto at nagtitiis kang malayo sa kanya para may maipangtustos sa tuluyang paggaling niya."Kahit na may nad

DruskelleDahil wala na akong hilig sa paglabas katulad noong dati, ang naging bagsak tuloy namin ni Draken ay kasama ko itong umuwi sa bahay."Ang sabi ko isasama kitang mag-relax, pero ako ang isinama mo rito. Ano naman ang gagawin natin dito sa bahay mo?" yamot na litanya nito habang nakasunod sa akin papasok ng bahay."Pumayag ba ako?""Wala kang karapatang tumanggi, automatic na substitute ka ni Apol since ikaw naman ang dahilan kaya hindi niya ako masasamahan dahil busy pa siya at pagod na at the same time sa dami ng ipinapagawa mong trabaho sa kanya."Gano'n ba iyon? "Lumayas ka na lang dito kung puro reklamo na lang ang maririnig ko sa bibig mo, nakakarindi na rin, Draken. Kanina ka pa sa sasakyan, hanggang dito ba naman?" yamot din na turan ko bago ibinagsak ang aking sarili sa sofa at pumikit upang kahit na papaano ay maibsan ang pagod na nadarama ko.Pero duda ako kung maiibsan nga ang pagod ko dahil sa pinsan kong daig pa ang manok kakaputak. Pagod na nga ako sa trabaho ga

ApoloniaNakarinig ako ng mga yabag ngunit hindi na ako nag-abala pang lingunin ang may-ari niyon, marahil ay si Draken lamang iyon dahil nagpaalam ito sa akin na kukuhanin nito ang telepono nito na naiwan sa kuwarto.Hindi ako umalis sa harap ng gas stove at patuloy lang sa paghahalo ng aking isinasangag na kanin na hindi naubos ng dalawang lalaki kagabi."Malapit na ito, Sir Draken. Upo ka na muna, stay put ka lang diyan at 'pag nakatapos ako rito ay ipagtitimpla kita ng kape para naman magising ang kaluluwa mong lasing pa rin," ani ko, halata kasing groge pa ito at masakit din daw ang ulo nito na siyang inirereklamo nito kanina habang kausap ko.Hindi ito tumugon at wala rin akong narinig na ano mang kaluskos tanda na naghila ito ng silya at naupo kaya naman hininaan ko ang kalan at may pagtataka na nilingon ito, baka kasi tahimik na bumulagta na lang pala itong bigla nang hindi ko namamalayan dahil hilo pa rin ito at may tama pa ng alak."Iyan kasi, ino-" Automatic na natigil ako