“แซค-แซกคารี?” ฉันพูดออกมาดังๆ เมื่อเห็นเขายืนอยู่ด้านหลังหน้าต่างกระจกตรงหน้าฉันอะไรกัน? จู่ๆ เขามาจากไหน? เขารู้ได้อย่างไรว่าฉันอาศัยอยู่ที่ไหน ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่? มีคำถามมากมายผุดขึ้นในใจฉันขณะที่ฉันใช้แบบฟอร์มของเขา เขาสวมชุดสูทสีดำแบบเดียวกันโดยไม่ได้ปลดกระดุมหน้าอกบางส่วน ผมยุ่งและเขาดูราวกับว่าเขามีปัญหาบางอย่าง“แซคคารี?” ฉันยังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เขากลัวชีวิตจากฉัน เขาจับฉันไม่ระวังเมื่อฉันหันหลังกลับเพียงเพื่อจะพบว่าเขามองตรงเข้าไปในดวงตาของฉันยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ด้านหลังกระจก“อะ-อะไร?” คำพูดไม่ได้ก่อตัวขึ้นในปากของฉัน แต่ฉันสัมผัสได้ถึงชีพจรที่เพิ่มขึ้นและกลืนก้อนเนื้อในลำคอฉันยืนตัวตรงและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวยังคงไม่เชื่อ เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ จ้องมองมาที่ฉันขณะที่ฉันเดินไปข้างหน้า แต่เมื่อฉันเอื้อมมือไปใกล้หน้าต่าง เขาก็วางมือจากด้านนอกและเอนตัวเข้ามาใกล้“จูเลียต เป็นคุณ!” เขาพูดและเสียงของเขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังพังทลาย สภาพของเขาทำให้ฉันสับสนและกังวล เกิดอะไรขึ้นกับเขา? ทำไมเขาเป็นแบบนี้? ขณะที่ฉันรอให้เขาพูดต่อ ความอดทนของฉันก็หมดลงเมื่อเขาไม่พูดอ

ฉันยิ้มและพยักหน้าโดยไม่ปฏิเสธข้อเสนออย่างสุภาพ ความเสื่อมของฉันทำให้เธอต้องซบไหล่ด้วยความพ่ายแพ้ และเธอหันกลับมาที่เทสส์คลิกที่รูปของเธอกับดอกทานตะวัน ขณะที่ฉันยืนหัวเราะและหัวเราะอย่างเงียบๆ ให้กับเพื่อนๆ ที่กำลังยุ่งอยู่กับการคลิกรูปภาพและทำท่าตลกๆ ในใจฉันก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาที่แซคคารีโอบกอดฉันไว้ในอ้อมแขนของเขาและจับฉันไว้โดยเอาเซลฟี่ไปกับฉันในขณะที่เขา เรียกว่า 'สร้างความทรงจำ'ฉันยังจำวันที่เขาทำให้ใจฉันเต้นแรง ฉันรู้ว่าฉันกำลังมีความรักอีกครั้งเพราะเพียงสัมผัสจากเขาทำให้ฉันรู้สึกถึงสิ่งเหล่านั้นที่ฉันไม่เคยรู้สึกเลยเมื่ออยู่กับเอ็มเม็ตต์ แต่เป็นวันเดียวกับที่ทุกอย่างจบลง ฉันเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกต่อเขานั้นเป็นด้านเดียว เป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าคนที่ฉันรักจะไม่มีวันตอบแทนความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขา การถอนหายใจออกจากปากของฉันขณะที่ความเศร้าทำลายอารมณ์ร่าเริงของฉัน และฉันใช้ฝ่ามือถูใบหน้าไม่จำเป็นต้องได้รับความรักจากคนที่คุณรักมากที่สุด ฉันเดาว่าฉันมีโชคไม่ดี เมื่อพูดถึงความรัก ฉันมักจะล้มเหลว“จูเลียต!” ฉันหมดสภาพเมื่อเห็นเทสยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว"อะไร?" ฉัน

“จูเลียต?” เขาถามพลางก้มหน้าถามพฤติกรรมของฉัน แต่ก็สนิทกันมาก...."โอ๊ย!" ฉันสะดุ้งและยิ้มเขินๆ ให้เขาขณะที่ฉันลูบหัวและมองไปรอบๆ อย่างบ้าคลั่งโดยคิดว่าเราอยู่ที่ไหนดูเหมือนห้องเดียวกับที่ฉันจำได้ว่าหลับไปเมื่อคืนนี้ ห้องเดียวกัน ห้องของฉัน“แซคคารี... เอ่อ คุณมาทำอะไรที่นี่” ฉันถามเมื่อฉันตั้งสติได้“โทรศัพท์ของคุณอยู่ที่ไหน” เขาถามเปลี่ยนตำแหน่งของเขาหันมาหาฉัน"โทรศัพท์?" ฉันถามเขากลับ เขาเลิกคิ้วขึ้นและจ้องมาที่ฉันด้วยดวงตาสีน้ำตาลที่แหลมคมของเขา“เอ่อ โทรศัพท์?” ฉันหัวเราะอย่างเชื่องช้าและมองไปรอบ ๆ ใต้หมอนและบนโต๊ะข้างเตียงอย่างประหม่าทำไมฉันตื่นเต้นจัง“นั่น” ฉันพึมพำขณะยกมันขึ้นจากพื้น ดูเหมือนว่ามันจะตกลงมาจากเตียงเมื่อฉันสะดุ้งเมื่อเห็นหน้าเขา“นี่โทรศัพท์ฉัน!” ฉันแสดงให้เขาเห็นและเขาส่งสัญญาณโดยใช้สายตามองดูเมื่อเลื่อนหน้าจอ ฉันปลดล็อกโทรศัพท์เพื่อค้นหาสายที่ไม่ได้รับเก้าสาย และชื่อขึ้นว่า "การเต้นของหัวใจของฉัน"“เก้าสายที่ไม่ได้รับ” ฉันพึมพำและเงยหน้าขึ้นมองเขา“ฉันหลับอยู่” ฉันพูดและรวบรวมความกล้าพยายามทำเหมือนว่าเรื่องใหญ่ถ้าฉันไม่รับสายจากเขา"ผมรู้แล้ว!" เขาพูดและเอ

“คุณคิดว่าฉันรักเธอเหรอ” เขาถามอีกครั้งขณะที่ฉันเม้มริมฝีปากและเอามือลูบกางเกง“คุณจำที่ฉันบอกคุณเมื่อเช้าได้ไหม” เขาถามและก้าวเข้ามาใกล้ฉัน“ผมตกหลุมรักคุณ” เขาย้ำคำพูดของเขา และฉันรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้น“ผมบอกว่าฉันตกหลุมรักคุณ” เขาพูดซ้ำอีกครั้ง"คุณ!" เขาสะบัดนิ้วชี้เข้าหาฉันทันที ทำให้ฉันร้องกรี๊ดแทนด้วยความตกใจ“ถ้าผมรักเธอ ผมคงไม่ตกหลุมรักคุณหรอก!” เขาคำรามและชกมือซ้ายของเขาบนผนังด้วยความโกรธ“แซคคารี!” ฉันเอนไปข้างหน้าเพื่อจับมือของเขาที่เขาต่อย แต่เขาหยุดให้ฉันยื่นมือให้หยุด“คุณปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาระหว่างเราเหรอ? คุณตัดสินใจที่จะจากไปแบบนั้น! คุณรู้ไหมว่าผมเป็นอย่างไรบ้างหลังจากที่คุณจากไป” เขาพร่ำบ่นและทุกข์ระทม“แต่แซคคารี ฉันต้องจากไปเพราะปราชญ์-”“อย่าบอกผมเกี่ยวกับเรื่องโง่ ๆ เหล่านั้น คุณและผมต่างก็รู้ว่าเราไม่ได้ถูกผูกมัดด้วยข้อตกลงโง่ๆ นั้น มันเป็นเพียงการป้องกันของคุณไม่มีอะไรอื่น และคุณอูลารู ผมเข้าข้างเธอเพียงเพราะผมเคารพพ่อของเธอซึ่งเคยเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ผมคิดว่าคุณสองคนเพิ่งเข้าใจผิด และผมพยายามจะหยุดคุณสองคน แต่คุณก็พุ่งเข้าหาเธอราวกับว่าคุณพร้อมที่

"เขาพูดถูก! ฉันเป็นคนงี่เง่าโดยสิ้นเชิง!” ฉันยิ้มให้ตัวเอง “ยัยโง่ของเขา”“อ๊ะ ขอโทษนะ ฉันไม่รู้!” ชายคนนั้นพูดและแซคคารีพยักหน้า“แล้วคุณนายซัลลิแวนอยู่ที่ไหน” ชายคนนั้นถามและนั่นคือสิ่งที่ฉันดูร่างกายของแซคคารีเกร็งขึ้นเขายังโกรธฉันอยู่ไหม ไม่มีปัญหา เขาไม่สามารถโกรธฉันได้ตลอดไป หายใจเข้าลึกๆ หลับตาและเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับสิ่งที่วางแผนจะทำ“ทุกอย่างจะไม่เป็นไรจูเลียต คุณทำได้!” ฉันลืมตาขึ้นด้วยท่าทางมุ่งมั่น แต่แล้วหน้าฉันก็ซีดเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างแซคคารีโลอาน่า อูลารู เธอสวมเสื้อคลุมสีเบจและเธอยืนเกาะแซคคารี ด้วยความรำคาญของฉันมาก ขณะที่เธอเอามือโอบข้อศอกเพื่อแสดงเล็บที่ตกแต่งอย่างสวยงามของเธอและแหวนเพชรเม็ดใหญ่ ความโกรธก่อตัวขึ้นในร่างกายของฉันขณะที่ฉันมองดูวิธีที่เธอมองและยึดติดกับแซคคารี ในทางกลับกัน แซคคารีเลือกที่จะเพิกเฉยต่อการปรากฏตัวของเธอ แต่ก็ยัง...“โอ้ ฉันคือโลอาน่า อูลารู ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวานปลอมขณะแนะนำตัวกับผู้คนต่อหน้าแซคารี“ฉันเป็นของเขา-” ก่อนที่เธอจะทำเสร็จ ฉันจึงเข้าไปข้างใน ฉันต้อง...“และฉันคือคุณนายจูเลียต ซัลลิแวน