สิ่งเดียวที่เกิดขึ้นในปากของฉันต่อคำตอบของเขาคือ 'โอ้' ฉันรู้ว่าความผิดหวังนั้นได้ยินอย่างชัดเจนจากเสียงของฉัน แต่แล้วมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป ฉันมองออกไปจากรถที่กำลังเคลื่อนที่ ทำไมฉันโง่จัง ตอนนี้คุณโล่งใจไหมหลังจากเยาะเย้ยตัวเองต่อหน้าเขาแล้ว? ฉันหุบปากตลอดทาง แต่สามารถตอบกลับเป็น 'อืม' หรือ 'โอเค' เมื่อใดก็ตามที่เขาบอกฉันบางอย่างเกี่ยวกับฟังก์ชันนี้ เขาไม่ค่อยเปิดปากพูด ฉันก็เช่นกัน เมื่อเราไปถึงสถานที่จัดงาน ฉันตกใจมากที่เห็นผู้คนจำนวนมากอยู่ที่นั่น ปาปารัสซี่คลิกรูปภาพสำหรับช่องของตนเหมือนคนบ้า พวกเขาแน่ใจว่าจะคลิกทุกวินาทีเมื่อคนดังโพสท่าต่อหน้าพวกเขา ดังนั้น แดกดันถ้าคุณกระพริบตา พวกเขาจะได้ภาพ และมันจะดูแปลกถ้ามีภาพที่ปิดตา ดังนั้น ความผิดพลาดง่ายๆ ย่อมเป็นอุปสรรค นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าร่วมงานแบบนี้และนั่นทำให้ฉันรู้สึกประหม่า ทันทีที่รถของเราเข้ามา รถของเราก็ถูกล้อมรอบด้วยช่างภาพคลิกที่รูปของเราเหมือนคนบ้า ไฟฉายทำให้ฉันตาบอดชั่วขณะ โชคดีที่คนคุมกันกระโดดเข้าไปผลักพวกเขาออกไป พวกเขาไม่ขยับ แม้หลังจากที่คนขับบีบแตรเป็นร้อยครั้ง คนคุมกันพยายามหาที่ว่างสำหรับรถที่จะเข้าไปเมื่อ

แซคคารีวันที่น่าจดจำในชีวิตของผม ผมได้รับรางวัลเป็นครั้งที่สามอย่างต่อเนื่องและไม่สามารถขออะไรเพิ่มเติมได้อีก มันทำให้ผมมีความสุขมากและมันยอดเยี่ยมมากที่ผมมีจูเลียตเป็นพยานในวันที่ผมได้รับรางวัลนี้ อยากจะรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับมัน อย่างที่ผมคิด เธอมีความสุขกับความสำเร็จนี้ แม้ว่าเธอแสดงความยินดีกับผมหลังจากที่ผมได้รับรางวัล จากรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ใครๆก็สามารถถอดรหัสได้ว่าเธอมีความสุข สำหรับผมแค่เห็นแบบนั้นผมก็มีความสุขด้วยแล้ว เมื่อคืนหลังจากนั้นผมได้พูดคุยกับนักลงทุนธุรกิจ ได้พบปะผู้คนใหม่ๆ ผู้คนต่างแสดงความยินดีกับผม และทุกๆอย่างมันกำลังไปได้สวยกับคนที่อยู่ข้างๆผม จูเลียต... ผมรู้ว่าผมทำให้เธอผิดหวัง เมื่อผมทำเป็นไม่รับรู้ว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ก่อนหน้านั้นผมเห็นผู้คนมากมายแม้แต่นักลงทุนธุรกิจของผมเองก็ชมเชยและยอมรับในความสวยของเธอ และเธอก็ยิ้ม นั้นทำให้ผมคิดว่าเธอไม่น่าผิดหวังกับการตัดสินเหล่านั้น ด้วยคำชมมากมายที่เธอได้รับจากสิ่งที่เธอเป็น แล้วถ้าผมชมเชยเธอ มันจะสร้างความแตกต่างอะไรไหม? คงไม่มีอะไรสำคัญหรอก ดังนั้นผมจึงเพิกเฉยต่อเรื่องนี้และมุ่งความสนใจไปที่ผู้คนมากขึ้น แล

“ฉันบอกให้หยุด!” เสียงของเธอดังขึ้น แล้วผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากการคลิกส้นเท้าของเธอขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้“ฉันบอกให้หยุด ได้โปรด!" เธอขอร้องแล้วรู้สึกว่ามือของเธอบนหลังของผมอีกครั้งขณะที่เธอพิงผม ผมหลับตา เธอกำลังสัมผัสร่างกายของผม“จูเลียต!” ผมถอนหายใจแล้วหันกลับมาเพื่อให้เธอเข้าใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ระหว่างเรา แต่แล้วก็หยุดเมื่อ ผมเห็นดวงตาของเธอ เสียใจ เจ็บปวด และสิ้นหวังแล้วเธอก็ปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม“คุณปฏิเสธฉัน” เธอร้องไห้และสะอื้นไห้ด้วยน้ำตาของเธอขณะที่เธอมองมาที่ผม"ไม่ ไม่!" ผมส่ายนิ้วไปข้างหน้าแล้วจับศีรษะของเธอมาจูบหน้าผากของเธอ“ผมไม่เคยอยู่ในฐานะที่จะปฏิเสธคุณได้ จูเลียต! คุณสูงกว่าผมมาก” ผมพูดและกอดเธอ ความรู้สึกขณะที่เธอตอบสนอง ขณะที่เธอแนบใบหน้าของเธอเข้ามาที่หน้าอกของผม“ฉันเป็นอะไรในสายตาคุณ!” เธอคร่ำครวญและผมถอนตัวจากการกอด“ใครบอกคุณแบบนั้น? คุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมาในชีวิต และผมเคารพคุณเพราะผมรัก” ผมหยุดกลางประโยคโดยตระหนักว่าผมกำลังจะพูดอะไรก่อนที่ผมจะแก้ไขตัวเองหรือพูดอะไรก็ตาม ผมรู้สึกว่าเธอดันร่างกายของผมไปที่ประตู แล้วเธอก็ดึงคอเสื้

“คุณผู้หญิง หรือฉันควรเสิร์ฟร้อนหรือเย็นดีคะ” ฮิลดาถาม ฉันมองเธอกระพริบตา คิดว่าฉันควรจ้องเธอหรือควรโยนแตงกวาให้เธอด้วยอีกคน? เมื่อเป็นเวลาเที่ยง ฉันจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงเหมือนสิงโตตัวเมียที่ชอบพักผ่อนหลังจากทานอาหารมื้อหนัก ฉันสามารถมองเห็นท้องของตัวเองได้จากท่านอนของฉัน“ฉันกินมากเกินไป!” ฉันหัวเราะเยาะเย้ยและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาขณะค้นหาเกมออนไลน์ ฉันอยู่ครึ่งทางของเกม 'The Subway Run' เมื่อฉันได้ยินเสียงกริ่ง“ใครมาที่นี่” ฉันคิดขณะโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงและเดินออกจากห้องนอน ลงบันไดและดูสาวใช้เปิดประตู“จูเลียต!” ฉันอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเสียงและเมื่อสาวใช้ยืนพ้นสายตา ฉันพบว่าตัวเองกำลังวิ่งไปหาครอบครัวที่ยืนอยู่ที่นั่นและมองมาทางฉันด้วยสายตาที่มีความสุข"แม่!" ฉันกระโดดดึงเธอเข้าไปกอด แล้วเธอดึงฉันเข้าไปหาเธอจูเลียต"แม่!" น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้มฉัน แม่โอบกอดฉันแน่นและสะอื้นไห้ ในตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันอยู่ในอ้อมแขนของแม่“โอ้ที่รักของแม่!” เธอยิ้มและหอมแก้มฉัน“จูลี่“ฉันได้ยินเสียงของเจซ ฉันถอยห่างจากแม่ ฉันมองไปข้างหลังแม่ เจซยืนมองฉันด้วยน้ำตาคลอเบ้า“เจ้าเด็กดื้อ!” ฉั

จูเลียต“บ้านหลังใหญ่มาก!” เจซพูดขณะที่ฮิลดาเสิร์ฟอาหารให้เรา ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เราทุกคนจึงนั่งรวมกันอยู่ในห้องอาหารบนโต๊ะอาหารสำหรับอาหารค่ำ มีเพียงคนเดียวที่หายไปอย่างไม่ต้องสงสัยแซคคารี“ฉันไม่เข้าใจ จะจัดการบ้านทั้งหลังด้วยตัวเองได้ยังไง” เขาถาม แล้วทุกคนมองมาที่ฉัน"อะไร? ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ทุกอย่างจัดการโดยฮิลดาและสาวใช้คนอื่นๆ” ฉันบอกพวกเขาและเขาก็พยักหน้า"ดีแล้ว! อย่าชินกับสิ่งเหล่านี้ เพราะอีกไม่นานลูกจะกลับมาบ้านของตัวเอง แล้วพ่อก็ไม่อยากให้ลูกพลาดเรื่องทั้งหมดนี้” พ่อพูดซึ่งทำให้เคียร่าและแม่มองมาทางฉัน เคียร์ร่าดูราวกับว่าเธอต้องการให้ฉันบอกพ่อว่า 'ฉันไม่ต้องการที่จะทิ้งแซคคารี แม้ว่าจะจบลงแล้วก็ตาม' ฉันพยักหน้าไม่ให้เธอพูดและเธอก็ส่ายหัวถอนหายใจที่ฉัน“ที่รัก ได้โปรด!” ฉันได้ยินแม่"อะไร? มันคือความจริง! ลูกไม่ควรชินกับเรื่องทั้งหมดนี้ ลูกสามารถสร้างบ้านของตัวเองแบบนี้ได้ด้วยเงินที่พ่อเหลือไว้ให้ ลูกไม่ควรพึ่งพาเงินของนายซัลลิแวน” ฉันตัดบทพ่อ “พ่อ!”"หนูไม่ได้อยู่กับแซคคารีเพราะเขา" ฉันพูดเสียงดัง "เงิน""พ่อรู้!" พ่อพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด “พ่อหมายถึง อย่าไปคุ้นเค