PAGKAMULAT pa lamang ng aking mga mata kinabukasan, ang nahihimbing at guwapong mukha ni Crandall ang kaagad na nasilayan ko habang mahigpit na nakayakap sa akin ang mga braso nito. Our faces were so close to each other that I could feel his hot breathing. Oh, just like the other day! Noong unang beses na natulog kami ng magkatabi roon sa kuwarto ko. Wala sa sariling napangiti ako bigla habang pinagmamasdan ko ang guwapo niyang mukha. Wait, why am I here in his room? Later, I suddenly remembered what happened with Crandall and me last night. My eyes widened at pinakiramdaman ko bigla ang aking sarili. And when I felt the pain between my thighs, roon ko lubusang napatunayan na totoo nga ang nangyari sa amin kagabi. I gave myself to Crandall last night. Nagpaubaya na ako sa kaniya. Habang nakatitig sa kaniyang mukha, dinadama ko ang puso ko kung may pagsisisi ba akong nararamdaman sa mga sandaling ito. But nothing. I didn’t feel any regret at this moment. Instead, my heart feels so

“AND where are you going, Nanay Josephine?” kunot ang noo na tanong ni Crandall kay Nanay Josephine habang nasa hapag kami at kumakain nang haponan.“Kailangan ko kasing umuwi sa probinsya dahil may reunion kaming mag-anak sa susunod na linggo. Uuwi rin kasi ang kapatid kong galing abroad kaya magpapaalam sana ako sa ’yo na kung maaari ay magkabasyon muna ako ng kahit tatlong linggo lang.” Anang Nany Jo.“Kasama mo rin ba si Wiliiam?”“Sasama po ako kay Nanay, kuya. Matagal ko na rin po kasing hindi nakikita ang mga pinsan ko,” sagot naman nito. Nakikinig lang ako sa kanila habang nag-uusap sila. May ibang iniisip din kasi ako sa mga sandaling ito. I mean, ’yong mga lalaking nakita ko kanina na kausap ni Crandall pati ang narinig kong mga sinabi niya sa kausap niya sa cellphone kanina ay ayaw pa ring mawala sa isipan ko. I wanted to put that out of my mind because I might have misunderstood what I heard, but I couldn’t. Paulit-ulit iyon sa isipan ko na parang sirang plaka. Tila ba ma

LATAG na ang gabi at wala akong ibang naririnig na ingay mula sa nakabukas na pinto ng bintana kun’di ang mga huni ng panggabing hayop sa paligid. Mula sa pagkakahiga ko sa kama, bumangon ako at tumayo. Nagpakawala pa ako nang malalim na buntong-hininga saka buong lakas na naglakad palapit sa pinto. Dahan-dahan kong hinawakan ang doorknob at pinihit iyon pabukas. Medyo madilim na ang pasilyo at siguro ay nasa silid niya na si Crandall at nagpapahinga. Lumabas ako ng kuwarto at dahan-dahang isinarado ulit ang pinto. And because I could hear my slippers making noise, I took them off and walked on my bare feet until I reached the top of the stairs. Dalawang ilaw lang din ang nakabukas doon kaya dim lamang ang liwanag sa buong sala. Muli akong nagpakawala nang malalim na buntong-hininga. Kanina ko pa pinag-isipan na subukan ulit na tumakas kay Crandall, tutal naman at umalis din kanina ang mga tauhan niya kaya dalawa na lamang kami ang nandito sa mansion niya. Even though I was nervous

“SO, how’s the meeting with Rufo?” tanong ni Crandall sa kaibigan.“Ayos na sana. Kaso ang lokong ’yon... ayaw pumirma sa kontrata kung hindi ka raw pupunta sa binyag ng anak niya,” natatawang sabi ni Creed sa kaniya. Bumuntong-hininga naman siya habang nakakunot ang kaniyang noo. “Just tell him na hindi ako siguradong makakapunta roon. Marami lang akong inaasikako ngayon,” aniya.“I already told him that, bro. I have also made another excuse. Pero ayaw talaga maniwala ni Montague.”“Alright. Kapag hindi ako naging busy that day, sasama na ako sa ’yo. Kailangan natin ang kontrata na ’yon next month. Hindi puwedeng hindi matutuloy ang construction ng building with in three months.”“Hindi ka talaga tatantanan ng lalaking ’yon hanggat hindi ka nakukuhang ninong ng anak niya. Loko ang Montague na ’yon. Parang naghihirap sa buhay at naghahanap pa ng mayaman na gagawing ninong at ninang sa pangatlo niyang anak.” Natatawa pang saad ni Creed sa kaniya. Maging siya man ay napangiti na laman

“MS. GOMEZ, pasensya na po! Pero hindi po natin puwedeng i-detained si Ms. Martinez hanggat wala pa po tayong sapat na ebidensya na makapagpapatunay na siya nga ang may kagagawan sa nangyari sa anak ninyo,” sabi ng pulis na kumausap sa amin ng mama ni Jass. Nasa presinto kami ngayon. Sumama na ako sa mga pulis kanina dahil nagwawala na si Tita Mary Anne sa hallway ng ospital. I was also not to blame for what happened to Jass, so I wasn’t afraid to go with them. “What? Akala ko ba kapag nahanap na ang babaeng ito ay makukulong na siya dahil sa nangyari sa anak ko? Tapos ngayong nandito na siya sa harapan ninyo ay sasabihin n’yo sa akin na hindi ninyo siya puwedeng ikulong?” nanggagalaiting tanong nito.“Tita May, wala naman po talaga akong kasalanan sa nangyari kay Jass,” sabi ko.Matalim na titig ang ipinukol nito sa akin. “Wala? E ikaw lang naman ang nagtungo sa rest house ni Wigo nang gabing iyon, hindi ba? Tapos bigla kang nawala. So sino ang sisisihin ko sa nangyari kay Jass, Po