“E-EUGENE ALVAREZ?!” Sabay na sabi ni Irene at Kayla na halos pa sigaw na nga dahil sa pagkabigla nila. Tumango naman ng sunod-sunod si Kylie dahil doon. “Yes po mommy, he told us that she knows you. Is he, our daddy? He looks exactly like kuya!” Napakurap si Irene dahil sa tanong ni Kylie. Napatingin siya kay Kayla at kita niya na pinanlakihan siya nito ng mata na tila sinasabi na magpaliwanag ka saakin mamaya. Napabuntong hininga siya dahil doon at muling tumingin sa mga anak. “Can mommy not answer that question? I’m so tired today, I want to sleep early.” Napa cross finger si Irene sa ilalim ng kanilang lamesa matapos niyang sabihin iyon. “Oo naman po mommy! Kylie, stop asking mommy questions. For sure she was very tired,” Napatingin siya kay Ivan dahil sa sinagot nito na iyon. Nakaramdam siya ng konsensya dahil sa sinabi ng kaniyang panganay. Kahit na nakangiti ito sa kaniya ay alam niya na nagtataka na ‘rin ito. “Ganon po ba? It’s okay mommy! Kami nalang po bahala dito at

PAGKALABAS ni Roger ay agad siyang nag punta sa elevator upang habulin si Irene ngunit napansin niya na walang gumamit doon kaya isang daan lang ang alam niyang dinaanan nito ay sa hagdan. Dali-dali siyang pumunta doon at tatakbo pa sana pababa ng hagdan ng matigilan siya dahil nakita niya ito na nasa sahig na at tila nanghihina. “Irene!” Narinig ni Irene ang boses ni Roger ngunit wala siyang lakas para lingunin ito o kahit pigilan manlang na lumapit sa kaniya. Ayaw niya sana na may makakita sa kaniya sa ganoong sitwasyon ngunit hindi niya makontrol ang kaniyang sarili. Nasasaktan siya dahil sa nalaman mula kay Eugene, naisip niya na ang tingin sa kaniya ng lalaki ay madaling bayaran at pera lang ang mahalaga. Ang mas ikinainis pa niya ay nadamay pa ang kaniyang mga anak. Nang marinig niya ang pangalan na matagal na niyang hindi naririnig o naiisip manlang ay doon palang nagsimula na siyang mahirapan huminga. At nang makilala niya si Hannah ay doon na siya tuluyang hindi makahing

BAGO pa ‘man tumawag si Roger kay Mason ay nagising na si Irene kung kaya agad niya itong nilapitan at tinanong kung ayos lang ba ito. “N-nasaan ako?” Ngunit ‘yan ang nakuhang sagot ni Roger mula kay Irene. “Hindi mo ba naaalala? Hinimatay ka kanina sa elevator. Sabihin mo nga saakin ang totoo Irene? Sinaktan ka ba ni Hannah? Hindi ba pinsan mo siya?” Gulat na napatingin si Irene kay Roger dahil sa sinabi nito. Hindi na siya nagulat pa tungkol sa alam niyang pinsan niya si Hannah pero ang tanong nito kung sinaktan ba siya ng babae, doon siya nagulat. Napatahimik siya sandali dahil doon at napayuko. Agad siyang nakaramdam ng takot, takot na baka maulit ang ginawa ng tito at tita niya sa magulang ni Kayla. Biglang pumasok sa isip niya ang nakangiting niyang mga anak kung kaya agad siyang tumingin kay Roger at hinawakan ang kamay nito. “M-manong tulungan mo ako! T-tulungan mo kami ng mga anak ko! Baka—b-baka kami ang saktan nila kapag nalaman nilang buhay pa kami!” Natigilan si R

EUGENE AGAD kong pinatay ang tawag nang marinig ko ang sinabi ni Mason. Nagsimula na akong pagpawisan ng malamig kahit na naka-aircon dito sa office ko at nagsimula na ‘ring manginig ang aking kamay habang tinatawagan si Roger. Paanong nagawa niyang ilihim saakin ang totoo?! “Sh*t!” Inis na sabi ko ng hindi ko makontak si Roger dahil mayroon pa itong kausap sa kabilang linya. Kailangan ko siyang hanapin para alamin ang totoo! Tumayo na ako mula sa kinauupuan ko ngunit hindi ko inaasahan na muli akong mapapa-upo sa swivel chair dahil sa panghihina ng tuhod ko. Doon ko lang naramdaman na sobra na ang panginginig ng katawan ko at sobrang bilis ‘din ng tibok ng puso ko. Napapikit ako ng muling pumasok sa isip ko ang sinabi ni Mason. Hindi ako makapaniwala, hindi ko inaasahan ito pero bakit nga ba hindi ko pinaniwalaan ang puso ko na kakaiba na kung tumibok noong una at pangalawang beses ko siyang nakausap? Naalala ko six years ago, parang na-hypnotize ako sa boses niya at pinang

IRENE “I love you, Irene. I love you more than my life.” Agad akong napabangon ng magising ako mula sa pagkakatulog. Hindi ko maiwasan na mapatulala sa kung saan dahil sa panaginip kong ‘yun. Boses ‘yun ni Eugene hindi ba? Bakit napanaginipan ko siya? Napailing ako dahil sa iniisip ko at kinapa ang sarili ko. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil wala na akong lagnat. Tumayo na ako at niligpit ang aking higaan. Pagkatapos ay nag-ayos na ako ng sarili ko at nag bihis. Tutal ay ayos na naman ako papasok ako ngayon, papasok ako para kausapin si Eugene. Hindi ako papayag na may gawin nanamang masama saamin sila Hannah kaya aaminin ko na sa kaniya ang totoo. Napabuntong hininga ako dahil doon pero tinuloy ko pa ‘rin ang balak ko. Matapos kong maglinis lang ng katawan, dahil di pa ako pwedeng maligo, nag suot lang ako ng damit na palagi kong sinusoot sa trabaho at lumabas sa aming kwarto. Naririnig ko ang boses ng kambal mula sa kusina at mukang nagluluto ang mga ito, sabagay m