คนขับรถม้าหยิบบล็อกมาวางตรงประตู จ้าวชิงเหอก้าวออกจากรถ ก่อนจะช่วยประคองหวังหยวนตามลงมา ต้าหู่ และหวังซื่อไห่หอบกล่องไม้จันทน์สีแดงลงมาจากรถม้าทันทีที่พวกเขาทั้งสี่เข้าเดินเข้าไปในร้าน เสมียนก็เอ่ยทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม "นายน้อย มีธุระอะไรเหรอขอรับ?"เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคู่หูต้าหู่และหวังซื่อไห่ ก็เข้าใจทันทีว่าหวังหยวนพูดว่า ต้องรู้จักตัดสินคนจากการแต่งตัวก่อนอันดับแรกนั้นหมายถึงอะไรตอนเช้าพวกเขาทั้งสี่คนสวมผ้าป่านไปซื้อของ แต่ยังไม่ทันได้เปิดปากพูดก็ถูกไล่ออกมาเสียก่อน ตอนนี้เสมียนคนนี้พอเห็นเสื้อผ้าของพวกเขา ก็ยิ้มต้อนรับเพื่อเอาใจทันทีหวังหยวนแทงเข้าที่หลังมือของเขา "ข้ามาหาเจ้าของร้าน ไปเรียกเขาออกมา!"“ข้าชื่อโจวฉางฟา ไม่ทราบว่าเพื่อนตัวน้อยของข้ามีชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไร แล้วมาที่นี่ทำไมกัน?”โจวฉางฟา ลูกชายคนที่สามของตระกูลโจว เดินลงมาจากชั้นสอง มองไปที่หวังหยวนเป็นอันดับแรก ก่อนจะมองไปที่จ้าวชิงเหอ ต้าหู่ และหวังซื่อไห่ ก่อนจะยิ้มรับทันทีสาวใช้และคนรับใช้ล้วนสวมผ้าซาติน ภูมิหลังของครอบครัวของบุคคลนี้คงไม่ด้อยไปกว่าตระกูลโจวเป็นแน่"ข้าแซ่หวัง เจ้าของร้านโ

เกวียนล่อกลับเข้าเมืองหวังหานซานขับเกวียนนำหน้า ต้าหู่ยืนอยู่ด้านหลัง ส่วนเอ้อหู่และหวังซื่อไห่เดินคุยกันตามมาหวังหยวนอยู่บนเกวียน เขาเอนหลังเพื่อจะพักผ่อน เขายังไม่นอนตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ และเขาก็ทนไม่ไหวแล้วเอ้อหู่พูดอย่างตื่นเต้น "พี่ซื่อไห่ บอกข้าอีกครั้งซิว่าพี่หยวนขายน้ำตาลได้อย่างไร"“เอ้อหู่ ข้าพูดไปแปดครั้งจนควันจะขึ้นคอแล้ว!”หวังซือไห่ก้มศีรษะลง และสัมผัสเสื้อผ้าซาตินผืนใหม่ของตนเอง“ไม่พูดก็ไม่พูด แต่โปรดอย่าลืมเรียกข้าว่าหวังโปลู นี่คือชื่อที่พี่หยวนเปลี่ยนให้ข้า”เอ้อหู่ทำหน้าตาขึงขัง หวังซือไห่ยกแขนเสื้อซาตินขึ้นมา "โปลู ทำไมเจ้าถึงไม่เปลี่ยนเสื้อซาตินตัวใหม่ของเจ้าล่ะ ผ้าซาตินสวมใส่สบายมาก สบายกว่าผ้าฝ้ายเสียอีก"หลังจากออกจากร้านน้ำตาลของโจว หวังหยวนก็ซื้อของหลายอย่าง มีเสื้อผ้าซาตินสองชุดและรองเท้าสำหรับแต่ละคนเอ้อหู่ชำเลืองมองพ่อซึ่งกำลังขับเกวียนอยู่เขาจะเก็บเสื้อผ้าใหม่ไว้สวมใส่ในช่วงเทศกาลตรุษจีน แล้วค่อยเอามาอวดหวังซือไห่ตอนนั้นชายชราที่กำลังเข็นเกวียนโยนแส้ลงทันที ก่อนจะม้วนเก็บแล้วลากเกวียนเข้าบ้าน"อา!"หวังหยวนซึ่งกำลังหลับใหลอยู่ใน

ตามกฎของต้าเย่ หากชำระหนี้ก่อนเวลาจื่อจะถือว่าอยู่ในเวลาที่กำหนด หลิวโหย่วไฉทำอะไร? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นแต่ประตูบ้านพัง ดวงตาของหลี่ซื่อหานเต็มไปด้วยน้ำตา มือเล็ก ๆ ถึงกับบวมแดงกรรไกรและมีดทำครัวอที่อยู่ในมือลูกสมุน และพี่น้องตระกูลเดียวกันที่ถือไม้พลองอย่างโกรธจัดก็บอกเขาแล้วว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น!"ท่านพี่!"ใช้โอกาสตอนที่ลูกสมุนกำลังตะลึง หลี่ซื่อหานรีบออกมาจากห้อง และโผลตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวน พลางร้องไห้เสียงดัง“ไม่ต้องกลัว ข้ากลับมาแล้ว!”หวังหยวนลูบผมยาวของหลี่ซื่อหานเบา ๆ เพื่อปลอบโยน เขายกมือที่บวมแดงขึ้นมา "ยังเจ็บอยู่ไหม?""...ไม่เจ็บแล้วเจ้าค่ะ!"ด้วยความเจ็บปวด หลี่ซื่อหานฝืนยิ้มบนใบหน้า และเมื่อเห็นชาวบ้านมองมา นางก็รีบซ่อนตัวข้างหลังหวัง หยวนทันที ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นแดงระเรื่อในสายตาของทุกคน นางโผเข้าสู่อ้อมแขนของสามี และพูดคำที่อบอุ่นอายจนแทบบ้า!คนกลุ่มนั้นไม่สนใจเรื่องนี้ แต่กลับมองไปที่เสื้อคลุมผ้าไหมของหวังหยวน เสื้อผ้าใหม่ของต้าหู่ และซื่อไห่ที่เดินตามมา ในชนบทมีไม่กี่คนที่นุ่งผ้าป่านและผ้าฝ้าย แต่สามคนนี้กลับนุ่งผ้าไหม นี่พวกเขาร่ำรวยแล้ว

หลิวโหย่วไฉร้องด้วยความเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย ยกมือขึ้นกุมศีรษะ และร้องขอความช่วยเหลือ "ท่านหัวหน้าตระกูลหวัง ท่านแค่มองดูเขาทุบตีเจ้าหน้าที่แบบนี้รึ รอการเก็บพืชผลในปีหน้าเถิด""การเตะต้นเอื้อง!"เมื่อคิดถึงเรื่องสำคัญนี้ หวังปี่จงจึงรีบเกลี้ยกล่อมเขา "หวังหยวน สุภาพบุรษตกลงกันด้วยวาจา มีอะไรก็พูดกันดี ๆ อย่าได้ใช้กำลังเลย..."“หุบปาก ทำไมเมื่อกี้ท่านไม่ห้ามเขาให้คุยกับข้าดี ๆ!” หวังหยวนไม่หันแม้แต่ศีรษะ เขายังคงเตะไม่ยั้ง “...” หวังปี่จงสำลักและมองไปที่หลี่ซื่อหาน "เกลี้ยกล่อมสามีของเจ้าเถิด หากฆ่าคนตายจะเกิดเรื่องใหญ่"หลี่ซื่อหานเม้มริมฝีปากแน่น และไม่พูดอะไร สามีของนางไม่ได้โง่ขนาดจะทุบตีคนจนตายนางยังคงเฝ้าดู นอกจากหมัดแรกที่ชกไปที่หน้า นอกนั้นเขาก็เตะไปที่ขา ก้น และหลังของหลิวโหย่วไฉเท่านั้น และนี่ไม่อาจทำให้คนตายได้หวังปี่จงมองไปที่ต้าหู่ เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่อีกครั้ง แต่ทั้งสามไม่แม้แต่จะสนใจเขาหวังปี่จงมองไปที่ชาวบ้านชาวบ้านต่างเฝ้าดูอย่างเดือดพล่าน รอแทบไม่ไหวที่จะได้ร่วมเตะสักทีสองทีการเก็บเกี่ยวธัญพืช การเรียกเก็บภาษีเบ็ดเตล็ดที่มากเกินไปในวันธรรมดา และการ

จะร่ำรวยแล้วหรือนี่!ไม่จำเป็นต้องอดทนหิวในฤดูหนาวแล้ว และทุกคนในครอบครัวสามารถสวมใส่ผ้าฝ้ายเพื่อหลีกเลี่ยงความหนาวเย็นได้แล้วสามารถกินเนื้อสัตว์ในช่วงเทศกาลปีใหม่ได้แล้ว!ชาวบ้านที่ยืนอยู่นอกประตูก็หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น ต่างก็อยากจะคุกเข่าให้กับหวังหยวนในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวจะมีอากาศหนาวเย็นจัด และพื้นดินกลายเป็นน้ำแข็ง ผักป่าในทุ่งก็เริ่มน้อย และนับวันยิ่งใช้ชีวิตลำบากขึ้นเรื่อย ๆ!ทุกปีมีชาวบ้านยากจนจำนวนมากไม่สามารถอยู่รอดได้ในฤดูหนาว บางคนต้องอดตายหรือหนาวตาย สวัสดีปีใหม่! เราจะผ่านไปได้!หวังปี่จงขมวดคิ้ว เด็กคนนี้ช่างฟุ่มเฟือยจริง ๆ ถึงได้กล้าจ่ายเงินเดือนให้พวกเขาสูงขนาดนี้ แต่เขาก็ยังเด็กอยู่ มันยากที่จะจับปลาหากแม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็งในช่วงฤดูหนาว แม้ว่าเขาจะมีวิธีลับในการตกปลาก็เปล่าประโยชน์ ถึงตอนนั้น เมื่อถึงเวลานั้น หากใช้จ่ายหกสิบกว้านต่อเดือน ดูครอบครัวเจ้าจะอยู่ได้นานแค่ไหน"แต่ละครอบครัวเลือกคนที่จะเข้าร่วมทีมตกปลา และเราจะจัดการประชุมย่อยในภายหลัง"หวังหยวนพูดอีกครั้ง "ซื่อไห่ เอาน้ำตาลทรายแดงที่เราซื้อมาจากที่ว่าการอำเภอออกมา ต้าหู่ เอ้อหูพวกเจ้าช่ว