บทที่ 16

ตามกฎของต้าเย่ หากชำระหนี้ก่อนเวลาจื่อจะถือว่าอยู่ในเวลาที่กำหนด

หลิวโหย่วไฉทำอะไร? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็น

แต่ประตูบ้านพัง ดวงตาของหลี่ซื่อหานเต็มไปด้วยน้ำตา มือเล็ก ๆ ถึงกับบวมแดง

กรรไกรและมีดทำครัวอที่อยู่ในมือลูกสมุน และพี่น้องตระกูลเดียวกันที่ถือไม้พลองอย่างโกรธจัด

ก็บอกเขาแล้วว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น!

"ท่านพี่!"

ใช้โอกาสตอนที่ลูกสมุนกำลังตะลึง หลี่ซื่อหานรีบออกมาจากห้อง และโผลตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวน พลางร้องไห้เสียงดัง

“ไม่ต้องกลัว ข้ากลับมาแล้ว!”

หวังหยวนลูบผมยาวของหลี่ซื่อหานเบา ๆ เพื่อปลอบโยน เขายกมือที่บวมแดงขึ้นมา "ยังเจ็บอยู่ไหม?"

"...ไม่เจ็บแล้วเจ้าค่ะ!"

ด้วยความเจ็บปวด หลี่ซื่อหานฝืนยิ้มบนใบหน้า และเมื่อเห็นชาวบ้านมองมา นางก็รีบซ่อนตัวข้างหลังหวัง หยวนทันที ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นแดงระเรื่อ

ในสายตาของทุกคน นางโผเข้าสู่อ้อมแขนของสามี และพูดคำที่อบอุ่น

อายจนแทบบ้า!

คนกลุ่มนั้นไม่สนใจเรื่องนี้ แต่กลับมองไปที่เสื้อคลุมผ้าไหมของหวังหยวน เสื้อผ้าใหม่ของต้าหู่ และซื่อไห่ที่เดินตามมา

ในชนบทมีไม่กี่คนที่นุ่งผ้าป่านและผ้าฝ้าย แต่สามคนนี้กลับนุ่งผ้าไหม นี่พวกเขาร่ำรวยแล้วหรือ

หลิวโหย่วไฉมองอย่างเหยียดหยาม "ใส่ชุดนั้นแล้วช่างดูเหมือนสุนัขเสียจริง แล้วยังมีอารมณ์มาเกี้ยวพาราสีกันอีก เงินสี่สิบกว้านของข้ามีคืนหรือรึยัง!"

ผ้าไหม จี้หยก และถุงหอมราคาเกือบสิบกว้าน

ถึงแม้จะมีถึงสองพันกว้านอย่างเขา ก็ยังลังเลที่จะสวมใส่มัน

มีเพียงเขตที่มีอำนาจเท่านั้น ที่ยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อเสื้อผ้าพวกนี้

หวังปี่จงมองดูด้วยสาตาเย็นชา ไม่มีสิ่งกีดขวางใด พวกเขาทั้งสามนั้นพร่างพราวเกินไป

หวังชิงซานก้าวไปข้างหน้าและพูดขึ้นว่า "หวังหยวน พวกเราทุกคนรวมเงินกันได้สิบสองกว้าน หากเจ้าสามารถหามาเพิ่มได้อีกยี่สิบแปดกว้าน เจ้าก็จะผ่านอุปสรรคนี้ไปได้!"

หวังหานซานได้ไหว้วานเขาไว้เมื่อคืน ให้เขาช่วยหยิบยืมและรวบรวมเงินจากชาวบ้านไว้ หากยอดขายปลาของไม่เพียงพอ เมื่อถึงเวลานั้นอาจจำเป็นต้องใช้มัน

"ข้าซาบซึ้งในน้ำใจของทุกคน!"

หวังหยวนมองไปที่หลิวโหย่วไฉและพูดอย่างเย็นชา "เงินน่ะข้ามี เอกสารหลักฐานการกู้ยืมเงิน และข้อสัญญาล่ะ!"

"เอาเงินออกมาก่อน...อ๊ะ!"

ก่อนที่หลิวโหย่วไฉจะพูดจบ ตึก ตึก ตึก ตึก แท่งเงินสี่แท่งกลิ้งลงไปที่เท้าของเขา

สิบตำลึงสำหรับหนึ่งแท่ง สี่สิบตำลึงสำหรับสี่แท่ง รวมทั้งหมดสี่สิบกว้าน!

หลี่ซื่อหานน้ำตาไหล เซียงกงหาเงินสี่สิบกว้านมาได้แล้ว เขาสามารถชำระหนี้ได้จริง ๆ!

ชาวบ้านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

หากพี่น้องตระกูลเดียวกันกลายเป็นทาสของผู้อื่น พวกเขาก็คงจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้

หวังปี่จงรู้สึกประหลาดใจและพูดว่า "หวังหยวน ปลาหนึ่งตู้ขายได้ไม่ถึงสี่สิบกว้าน และครอบครัวของซื่อหานก็ไม่มีทางให้เจ้ายืมเงินแน่นอน แล้วเงินเหล่านี้มาจากไหนกัน?"

หวังหยวนตอบเสียงเย็น "เงินมาจากไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับท่านรึ?"

เมื่อครู่เพิ่งได้ยินที่ประตูว่า หัวหน้าตระกูลผู้นี้นอกจากไม่ช่วยพูดแล้วยังถ่วงขาหลังอีก

หวังปี่จงถูกตอกกลับจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

“นี่ไม่ใช่เงิน แต่เป็นตะกั่วล้วน นี่เป็นเงินปลอม!”

หลิวโหย่วไฉหยิบแท่งเงินขึ้นมา เหล่ตาของเขาและมอบมันให้หวังปี่จง "ใช่ไหม หัวหน้าหวัง!"

"ของปลอมใช่หรือไม่?"

หวังปี่จงชำเลืองมองที่เงินและไม่ตอบ "ข้าคนนี้ไม่ค่อยใช้เงินมากนัก ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถบอกได้ว่ามันเงินจริงหรือปลอม หัวหน้าหลิวพวกท่านดูเอาเถิด!"

เงินเป็นของจริง เขาเห็นว่าหลิวโหย่วไฉมีแผน แต่เขาไม่อยากเอาน้ำโคลนนี้ด้วย

หากพูดช่วยหวังหยวน และทำให้หลิวโหย่วไฉขุ่นเคือง

หากช่วยหลิวโหย่วไฉกลับดำเป็นขาว กลับขาวเป็นดำ คนในมากมายในตระกูลจะมองและต่อว่าเขา

ชาวบ้านต่างผงะ!

ในหมู่บ้านทำการค้าขายน้อย และส่วนใหญ่มักใช้เหรียญทองแดงเสียมากกว่า ชาวบ้านไม่เคยเห็นเงินมาก่อน!

ต้าหู่และซื่อไห่กัดฟัน!

สุนัขจิ้งจอกเฒ่าเจ้าของบ้านนี้ตาบอด เงินจริงแท้ ๆ แต่กลับบอกว่าเป็นเงินปลอม

หลี่ซื่อหานพูดขึ้นอย่างชาญฉลาด "แซ่หลิว อย่าสับสนระหว่างขาวดำ ท่านรู้ว่าเงินนั้นจริงหรือเท็จ เพียงแต่จะเล่นเล่ห์ ทำให้สามีของข้าใช้หนี้ไม่ได้ และยึดทุกอย่างของสามีข้า พวกเราไม่หลงกลท่านหรอกนะรีบเอาเอกสารหลักฐานการกู้ยืมเงิน และข้อสัญญาออกมาซะ มิฉะนั้นเราจะฟ้องท่านที่ว่าการอำเภอแน่!"

ครู่เดียวชาวบ้านก็เข้าใจได้ทันที

ไม่น่าแปลกใจที่หลายคน เมื่อขอยืมเงินจากเจ้าของบ้าน พอระดมเงินได้เพียงพอแล้ว แต่กลับไม่สามารถรับที่ดินคืนได้

แท้จริงแล้ว แม้ว่าจะมีเงินเพียงพอ เจ้าของบ้านไม่ยอมให้จ่ายคืน เพียงเพราะจะทำให้เราผิดสัญญา

ต้าหู่และซื่อไห่โกรธจนอยากตีคน

ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขายุ่งแค่ไหนตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ เพื่อที่จะหาเงินสี่สิบกว้าน

เงินเพียงพอที่จะชำระหนี้ แต่หลิวโหย่วไฉกลับเล่นเล่ห์

“เงินเป็นของปลอม ถ้าไม่ยอมรับ งั้นพวกเราก็ไปที่ว่าการอำเภอ ให้ผู้พิพากษาตัดสินกันเลย!”

ลิวโย่วไฉไม่กลัวเลยสักนิด

ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว หากจะไปที่ว่าการอำเภอก็คงต้องพรุ่งนี้ และพรุ่งนี้ก็จะถือว่าผิดสัญญา

ในเวลานั้นใครจะไปที่ว่าการอำเภอกับเจ้ากัน!

“เจ้า !”

หลี่ซื่อหานสำลักลมหายใจออกมา

เมื่อเห็นคนขี้โกงนี้ หวังหยวนก็ระงับความโกรธและหรี่ตาลง "ถ้าเจ้าไม่รับเงิน งั้นเจ้าต้องการอะไร"

"เหรียญทองแดง!"

หลิวโหย่วไฉเงยหน้าขึ้น "นำเหรียญทองแดงมาสี่สิบกว้าน แล้วข้าจะให้เจ้าชำระหนี้ในวันนี้ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะชำระหนี้ไม่ได้ และหากว่าผิดสัญญา บ้าน ทุ่งนา และภรรยาทั้งหมดจะเป็นของข้า รวมถึงเจ้าที่ต้องมาเป็นทาสของข้าด้วย!"

หวังปี่จงส่ายหัว!

ด้วยสายสัมพันธ์และอุปนิสัยของหวังหยวน มันยากมากที่จะได้เงินมาได้สี่สิบกว้าน

จะไปหาเงินสี่สิบกว้านนี้มาจากที่ไหน!

ในไม่ช้ามันก็มืดลงแล้ว และมันก็สายเกินไปแล้วที่จะนำเงินไปแลกเหรียญทองแดงในเมือง

คนเดียวในหมู่บ้านที่สามารถหาเหรียญทองแดงได้สี่สิบเหรียญกว้านก็คือ หวังปี่จง!

ถ้าหวังหยวนขอร้องเขา เขาก็ไม่สามารถช่วยเหลือได้ มิเช่นนั้นจะทำให้หลิวโหย่วไฉขุ่นเคือง

การเตะต้นเอื้องนั้นก็จะดุเดือด!

“นี่เจ้ากำลังรังแกคนไม่ใช่รึ!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของหลิวโหย่วไฉ ชาวบ้านต่างก็โกรธและขุ่นเขือง!

“ต้องการเหรียญทองแดงใช่หรือไม่”

หวังหยวนกัดฟัน "เอ้อหู่ เอาเหรียญทองแดงสี่สิบกว้านขนเข้ามา"

เมื่อผ่านเข้าเมือง เขาได้ให้หวังหานซานไปแลกเหรียญทองแดงหนึ่งร้อยกว้านไว้ เพื่อความสะดวกในการใช้จ่ายหมู่บ้าน

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของชาวบ้าน

“คนแซ่หลิว นี่คือทองแดงสี่สิบกว้าน มันหนักไปหน่อยนะ รับไปสิ!”

เอ้อหู่เดินเข้ามาในลานพร้อมกับถุงเหรียญทองแดงด้วยความโกรธ และโยนมันใส่แขนของหลิวโหย่วไฉ

ถ้าพ่อของเขาไม่หยุดเขาเอาไว้ เขาคงพุ่งเข้าไปต่อยแซ่หลิวคนนี้แล้ว!

รังแกคนอื่นเกินไป!

เหรียญทองแดงสี่กรัม หนึ่งพันเหรียญเท่ากับหนึ่งกว้านสี่กิโลกรัม สี่สิบกว้านคือหนึ่งร้อยหกสิบกิโลกรัม!

ปึก!

หลิวโหย่วไฉถูกทับและตะโกนขึ้น "สารเลว มืนงงอะไร รีบพยุงข้าขึ้นสิวะ!" ลูกสมุนทั้งสี่รีบย้ายทองแดงออกไปอย่างรวดเร็ว และพยุงหลิวโหย่วไฉขึ้นมา

นับเหรียญทองแดงในถุงได้สี่สิบกว้านพอดี!

หวังปี่จงตกตะลึง!

เหรียญเงินสี่สิบตำลึง เหรียญทองแดงสี่สิบกว้าน บวกกับเสื้อผ้าของคนสามคน อย่างต่ำก็หนึ่งร้อยกว้านแล้ว

หลี่ซื่อหานรู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าพี่ชายของนางจะช่วยเหลือ แต่เขาก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น สามีของนางไปทำอะไรมาถึงได้มีเงินมากมายขนาดนี้

หลิวโหย่วไฉนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า และนับเงินสี่สิบกว้านจนกระทั่งฟ้าเริ่มมืด

หวังหยวนยกมือขึ้น "เอกสารหลักฐานการกู้ยืมเงิน และสัญญา!"

หลิวโหย่วไฉยังคงเล่นแง่ "เหรียญทองแดงนี้ทรุดโทรมมากเกินไป ไม่สามารถนำมาใช้ได้ ข้าไม่รับมัน หากเจ้าต้องการชำระหนี้เจ้าจงเอาทองคำมา"

ทอง นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมีได้ ครอบครัวของเขายังไม่มีแม้แต่ทองคำ

ถึงแม้ว่าคนเสเพลคนนี้จะสามารถหาเหรียญเงินและทองแดงมาได้ แต่เขาจะไม่มีวันหาทองคำมาได้แน่นอน

ครั้งนี้จะต้องทำให้เขาอับจนหาทาง!

หวังปี่จงพยักหน้า

ทองนั้นไม่ต้องพูดถึงหวังหยวน แม้แต่เขาซึ่งตุลาการ ก็ไม่มีสักทองชิ้นในบ้าน

สิ่งนี้ทำให้สิ่งต่าง ๆ ยุ่งยาก ชาวบ้านที่เห็นต่างก็โกรธเป็นอย่างมาก

เอ้อหู่ทนไม่ได้อีกต่อไป "แซ่หลิว ให้เงินแล้วบอกว่าเป็นของปลอม ให้เงินทองแดงก็บอกว่ามันทรุดโทรม ตอนนี้กลับต้องการทอง ดูเหมือนเจ้ากำลังหาแต่ข้ออ้างนะ ไม่อยากให้พี่หยวนใช้หนี้ ต้องการครอบครองทรัพย์สินของครอบครัวเขา กล้ารังแกพี่หยวนแบบนี้ ข้าจะฆ่าแกไอ้สารเลว”

"ฆ่ามัน!"

ชาวบ้านโห่ร้องในใจ

แต่หลิวโหย่วไฉเหลือบมองเอ้อหู่อย่างเหยียดหยาม "ข้าคือหลี่เจิ้งแห่งราชสำนัก ขึ้นทะเบียนเป็นข้าราชการในกรม หากเจ้ากล้าทำร้ายข้า เจ้าถูกตั้งข้อหาและต้องถูกเนรเทศ!"

“ถูกตั้งข้อหาและต้องถูกเนรเทศข้าก็ยอม!”

ใบหน้าและหูของเอ้อหู่แดงก่ำ เขากำหมัดแน่นเตรียมจะลงมือ แต่ถูกหวังหยวนรั้งเอาไว้

ชาวบ้านยอมทิ้งไม้

แม้ว่าเจ้าหน้าที่จะไม่ใช่งานที่ยิ่งใหญ่นัก แต่สำหรับคนทั่วไปแล้ว ยังไงก็คือคนของทางการ

หากประชาชนธรรมดาทุบตีเจ้าหน้าที่ นั่นคือความผิดทางอาญาของต้าเย่

เมื่อเห็นว่าทุกคนตกตะลึง หลิวโหย่วไฉจึงพูดอย่างมีชัยชนะ "ไอ้คนเสเพล ดวงอาทิตย์กำลังจะตกในไม่ช้า หากเจ้าไม่สามารถนำทองคำมาได้ ก็ถือว่าเจ้านั้นผิดสัญญา"

หวังปี่จงส่ายหัว

หวังหยวนต้องใช้ความพยายามอย่างมากเท่าใดในการหาเหรียญเงินและทองแดง! วันนี้เขาโชคไม่ดีถึงที่สุด ไม่ว่ายังไงก็คงพลิกผันสถานการณ์ไม่ได้แล้ว!

"เจ้าต้องการเอาทองมากดดันข้าหรือ? รูปร่างอัปลักษณ์อย่างเจ้า ช่างฝันหวานเสียจริง"

หวังหยวนโยนมันลงบนพื้นอย่างง่ายดาย!

เมื่อมองไปที่สิ่งของบนพื้น ชาวบ้านและหวังปี่จงก็เบิกตากว้าง!

“ข้าเพียงแค่อยากจะทำให้เจ้ากดดัน หากเจ้าหาทองมาไม่ได้ ไร่นาและบ้านของเจ้าทั้งหมดก็จะเป็นของข้า รวมทั้งภรรยาสุดสวยของเจ้าด้วย”

หลิวโหย่วไฉเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าไม่แม้แต่จะเหลือบมองพื้น

ลูกสมุนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "นาย นายท่านดูที่เท้าของท่านสิ!"

“ดูอะไรกัน? เจ้าคิดว่าสิ่งที่มันโยนลงมาจะเป็นทองจริง ๆ งั้นรึ!”

หลิวโหย่วไฉเย้ยหยันอย่างเหยียดหยาม

เขาชำเลืองมองจากหางตาก่อนจะเบิกตากว้างทันที เขาก้มลงดูใกล้ ๆ และใบหน้าที่แก่ชราของเขานั้นดูน่าเกลียดขึ้นมากมาย