พวกของลู่หนานได้ยินเสียงคำรามนั้นก็ตกใจ ต่างก็รีบเงยหน้าไปมองเห็นหลิงอวี๋หัวเราะเยาะ โยนตะบองไม้ในมือนั้นไปอีกด้าน แล้วยกมือขึ้น ยกนาฬิกาข้อมือแบบพิเศษตรงข้อมือที่เอาออกมาจากมิติขึ้นนางกดที่ปุ่มกดบนนาฬิกาข้อมือ แล้วแสงสีเงินก็สาดส่องไปที่เซียวหลินเทียนเซียวหลินเทียนใช้ดาบแทงไปตามสัญชาตญาณ แต่แสงสีเงินนั้นกลับระเบิดออกกลางอากาศ แล้วกลายเป็นตาข่ายคลุมลงมา...เซียวหลินเทียนและรถเข็นต่างถูกตาข่ายคลุมเอาไว้ แล้วดึงขึ้นไปในอากาศ ในชั่วพริบตาก็ถูกแขวนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ ทุกคนที่อยู่ในเรือนต่างเบิกตาโพลง เกือบจะอ้าปากค้างอย่างตกใจนี่มันคือของอะไรกัน?วรยุทธของเซียวหลนเทียนอยู่ในระดับสูงมาก แม้ว่าขาทั้งสองข้างของเขาจะพิการ แต่วรยุทธก็ยังอยู่！แต่เซียวหลินเทียนที่มีวรยุทธแข็งแกร่ง ยังไม่ทันได้เข้าใกล้หลิงอวี๋ ยังไม่ทันได้ออกกำลังทำอะไรเลย ก็ถูกตาข่ายนี่คลุมเขาไว้แล้วหรือ?คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นต่างไม่รู้ สิ่งที่หลิงอวี๋ปล่อยออกไปมันไม่ใช่ตาข่ายธรรมดา แต่เป็นตาข่ายลวดที่ทำขึ้นมาจากวัสดุพิเศษตาข่ายลวดชนิดนี้ไม่สามารถตัดขาดได้ นอกเสียจากว่าจะใช้เลเซอร์ตัดมัน มิฉะนั้น ดาบทั่วไปก็

หลิงอวี๋รู้ว่าเซียวหลินเทียนเป็นคนฉลาด ตัวนางเองทำตัวหน้าใหญ่ใจโตเช่นนี้ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แม้ว่าจะโกรธเกรี้ยว แต่ก็ไม่มีทางลงมือกับตนต่อได้อีกหรอก!เซียวหลินเทียนกับทุกคนเห็นว่า หลิงอวี๋กดปุ่มที่สิ่งแปลกประหลาดบนข้อมือ แล้วตาข่ายที่อยู่บนตัวเขาก็หดตัวกลับไปเลยเซียวหลินเทียนใช้กำลังภายในแล้วถึงได้ร่อนลงที่พื้นอย่างช้า ๆ ทันทีที่ชิวเหวินซวงเห็น ก็รีบพุ่งตัวเข้าไป แล้วร้องอย่างปวดใจ “ไปดูท่านอ๋อง ว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่!”ลู่หนานกับไป่สือรีบวิ่งเข้าไป ตอนที่กำลังคิดว่าจะตรวจสอบเซียวหลินเทียนดู เซียวหลินเทียนกลับถอยหนี พลางเอ่ยเสียงขรึม “ข้ามิได้รับบาดเจ็บอันใด!”นอกจากเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่เล็กน้อยแล้ว เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอันใดเลยชิวเหวินซวงถึงได้สติขึ้นมา คนที่เย่อหยิ่งเช่นเซียวหลินเทียน แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่มีทางให้ผู้ใต้บังคับบัญชารู้ว่า เขาถูกหลิงอวี๋ทำให้บาดเจ็บหรอกเหตุใดนางจึงรีบร้อนแสดงออกเช่นนี้ จนลืมสนใจเรื่องความเย่อหยิ่งของเซียวหลินเทียนไปได้นะ!เซียวหลินเทียนมองไปทางหลิงอวี๋ แล้วใจเขาก็สงบลงระวังความใจร้อนเข้าไว้ เขาจะไม่มีวันลืมคำกล่าวนี้

หลิงอวี๋ไม่รอให้ชิวเหวินซวงได้พูดอะไรอีก นางมองหลิงหลานอย่างเย็นชา “ต่อหน้าข้าเรียกแทนตัวเองว่าข้า...?”“หลิงหลานเจ้ามีตัวตนเช่นไร พูดอยู่ต่อหน้าข้า เจ้ามีสิทธิ์เรียกแทนตัวเองว่าข้าอย่างนั้นหรือ?”นางเตะหลิงหลานไปอีกทีอย่างหยาบคาย แล้วหลิงหลานก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างมิเต็มใจนักจู่ ๆ หลิงซินก็ฉลาดเป็นกรดขึ้นมาในวินาทีนี้ นางคุกเข่าตามลงไปทันที“พระชายาพูดถูก บ่าวรับผิดเจ้าค่ะ!”นางรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ คุณหนูเปลี่ยนไปเป็นคนที่ยอดเยี่ยมแล้วจริง ๆ ยกข้ออ้างนี้มาพูดถูกต้องมาก ๆ ตบตีหลิงหลานแล้วยังทำให้ทุกคนพูดอะไรไม่ได้ด้วย!ชิวเหวินซวงคิดที่จะติดตามเอาผิดกับหลิงซิน แต่หลิงซินเองก็ยอมรับผิดไปแล้ว ทำให้นางพูดไม่ออกทันทีชิวเหวินซวงเกลียดชังอยู่ในใจสองวันมานี้หลิงซินก็ทำอวดดีกับตัวเองขึ้นมาเช่นกัน หากทำในที่ที่เป็นส่วนตัวก็ช่างมันเถิด แต่อยู่ต่อหน้าท่านอ๋อง กลับไม่มีสายตาเคารพกันเลย!หลิงหลานรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเสียทีเข้าแล้ว นางลอบมองหลิงอวี๋ด้วยแววตาอาฆาต แต่ปากกลับเอ่ยอย่างว่าง่าย “บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ!”“เรามาตัดสินคดีกันต่อ! หลิงหลาน เจ้าบอกว่าหลิงซินขโมยของ ขโมยอะไร?”หลิงอ

“ผู้ใดกล่าวปดผู้ใดบริสุทธิ์! นี่ยังจำเป็นต้องไต่สวนอีกอยู่หรือไม่?”หลิงอวี๋มองชิวเหวินซวงเยาะหยัน “ชิวเหวินซวง ยินดีด้วยที่เจ้าพ่ายเดิมพัน! พวกเจ้าต้องคำนับแสดงการขออภัยต่อหลิงซิน!”ใบหน้าของชิวเหวินซวงอดกลั้นจนแดงไปหมด หยาดน้ำตาไหลรินอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ข้า… ข้าถูกหลิงหลานและแม่นมเกาหลอกเจ้าค่ะ!”“ข้ามิสนพวกเจ้าว่าใครหลอกใคร! น้ำตาของเจ้าก็ไร้ค่าสำหรับข้าเช่นกัน!”“หลิงซินถูกกล่าวหาและทุบตี พวกเจ้าไม่มีใครเห็นใจ! เหตุใด คิดว่าหลั่งน้ำตาหยดสองหยดจะทำให้ข้าเห็นใจพวกเจ้าได้งั้นรึ?”“หรือว่าอยากร่ำไห้ให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าเห็นอีกและบอกว่าข้าหลิงอวี๋รังแกคน?”วาจาของหลิงอวี๋ไม่มีความปรานีแม้แต่น้อย ทำให้สีหน้าเซียวหลินเทียนแปรเปลี่ยนไปเมื่อชิวเหวินซวงพบก็รีบเช็ดน้ำตาคุกเข่าลงตุ้บ“หลิงซิน ข้าขอโทษ ข้ามิควรเชื่อและฟังความหลิงหลานและแม่นมเกาเพียงข้างเดียว ทำให้เจ้าต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรมแล้ว!”“ข้าให้เจ้าแสดงการขอภัย!”นางคำนับสามครั้งติดต่อกันถึงจะลุกขึ้นหลิงอวี๋คลี่ยิ้ม ชิวเหวินซวงผู้นี้เป็นคนมีความสามารถเสียจริง! ปรับตัวเข้าได้กับทุกสถานการณ์!หลิงหลานกับแม่นมเกาเห็นชิวเห

“เรื่องเงินกู้ดอกเบี้ยสูงนี่!”สองวันนั้นที่หลิงอวี๋เอนนอนบนเตียงก็ทวนความทรงจำในช่วงเวลาใกล้ ๆ นางจึงรู้แจ้งว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นบ้าง“หลิงหลาน เจ้าแน่ใจหรือว่าครานั้นข้าไปนัดพบ?” หลิงอวี๋กล่าวถามเวลานี้หลิงหลานหวั่นน้ำเสียงที่หลิงอวี๋ใช้กล่าวถามนางที่สุด นางมักรู้สึกว่าด้านในมีหลุมพรางกำลังรอนางทะลวงลงไป!แม้คำพูดนั้นล้วนกล่าวมาไม่เป็นความจริงก็ตาม หลิงหลานก็ยังจะยืนกระต่ายสามขาเช่นเดิม“ครานั้นพระชายาผมเผ้ายุ่งเหยิงสวมเสื้อผ้ารุ่งริ่งไม่เรียบร้อย มิใช่ไปนัดพบแล้วจะไปทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ?”คราวนี้หลิงอวี๋ก็ไม่สามารถหยิบยกกล่าวถึงเรื่องเสิ่นเจียหยินกับเสิ่นจวนได้อีก!ไฉนเลยจะไปคิดว่า หลิงอวี๋จะหัวเราะอีกแล้ว นางกวักมือเรียกเอ่ยว่า “หลิงซิน มาตบนางสิบฝ่ามือเสียก่อน!”หลิงซินทนมองหลิงหลานใส่ร้ายหลิงอวี๋ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ไหวอีก เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พรวดพราดเข้าไปแล้ว“พระชายา ท่านมีสิทธิ์อะไรมาตีบ่าว! ท่านมีคำอธิบายเรื่องนี้หรือไร!”“หากบ่าวใส่ความ ท่านจะตีบ่าวยี่สิบฝ่ามือ บ่าวก็จะยอมรับ!”หลิงหลานตะโกนขึ้น “แต่ท่านล้วนกล่าวไม่กระจ่างก็จะตีคนก่อน บ่าวไม่ยอมรับ!”“ท่านอ๋อ