Chapter 40Anton was the one handling our luggage. Ipinagpapasalamat kong hindi niya hawak ang cellphone ngayon. If it were a normal day, he would be on the phone right now, being a busy person every now and then."We'll surely enjoy it," Anton replied to the pilot.I avoided both of their gazes, hiding my blushing cheeks. Nagpatiuna na ako sa paglalakad. I heard what Anton told the pilot: pinag-iingat siya nito pauwi. Paglingon ko'y nakita ko pang inabutan niya ito ng daan- daang Swiss franc. Napangiti ako at nagpatuloy sa paglalakad.Bumungad sa akin ang isang rustic chalet. This also used to be my playground when I was young. Napatingin ako sa pintuan kung saan lagi kong hinihintay noon ang pagbalik ni Mama at Papa galing sa pamamasyal. They had always had a couple date when they were young. Napangiti ako. Those memories would always be etched in my heart.Hindi pinabayaan ang chalet. Halatang matatag pa rin ang kahoy na istruktura. Malalaki ang bintana, tanaw ang malinis at malawa

Chapter 42"What to do next?"Anton has been patient since this morning. Lahat ng gusto kong gawin, oo agad siya. We had a tea party kasama ang mga turista kanina. Nagawa pa naming mag-leisure walk sa the Höheweg Promenade.Nakangiti si Anton habang kinukuhanan ako ng mga litrato. I'm smiling like an idiot in return. Nakakangawit ngumiti sa harap ng cam dahil ang tagal niyang kumuha. Titig na titig kasi siya sa camera pagkatapos ng isang shot."You're gaining weight now; I like it," he told me. Napatingin ako sa palapulsuhan ko. Dati, kasya ang thumb at index finger kapag sinukat ko ito, ngayon hindi na."Kain tulog ba naman ako, sinong hindi tataba?""Hindi ba puwedeng nasa tamang tao ka?"Napaawang ang bibig ko, gusto kong itago ang ngiti pero kusa iyong sumilay. I giggled. Baduy pero kinilig ako."Saan mo na naman napulot 'yang linyang 'yan?" sagot ko. Kagat-kagat ko na ang labi para pigilan muli ang pagtawa.He pursed his lips. Inilagay niya sa bodybag ang phone ko saka siya nagse