ย้อนกลับไปตอนนั้นในคุกหลิงอี้หรานตัวคนเดียว ถ้าเหลียนอีไม่มาเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เพื่อให้กำลังใจเธอและวิ่งเต้นเรื่องคดีเพื่อเธอ หลิงอี้หรานอาจไม่ได้ออกจากคุกมาแบบมีชีวิตก็เป็นได้เหลียนอีเป็นคนที่คอยให้การดูแลสนับสนุนเธอตลอดสามปีที่ผ่านมาฟางช่วยชีวิตเหรอ? ดวงตาของอี้จิ่นหลีเปล่งประกาย ชินเหลียนอีดูเหมือนจะมีตำแหน่งพิเศษในหัวใจของหลิงอี้หราน อี้จิ่นหลีถาม "แล้วพี่ไม่คิดเหรอว่ามันเป็นเรื่องตลกที่เห็นคน ๆ หนึ่งเป็นฟางช่วยชีวิต? หากวันหนึ่งถ้าฟางช่วยชีวิตทอดทิ้งพี่ไปแล้วพี่จะไม่รู้สึกสิ้นหวังเหรอ?”“เหลียนอีไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน” เธอพูดอย่างมั่นใจ ดวงตาเธอฉายแววเชื่อมั่นอี้จิ่นหลีไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ชอบที่หลิงอี้หรานเชื่อใจคนอื่นเหมือนเธอจะทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อคน ๆ นั้น…หลายวันต่อมาปริมาณงานของหลิงอี้หรานก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเนื่องจากเจ้าหน้าที่บริหารจากศูนย์บริการสุขาภิบาลจะเข้ามาตรวจสอบ ในบางครั้งเธออาจจะต้องทำงานล่วงเวลา โชคดีที่เมื่อเธอกลับบ้านมา จินจะเตรียมอาหารเย็นไว้รอเธอและนั่นทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้น เธอเคยบอกจินว่าให้เขากินข้าวเย็นไปก่อนถ้าเธอกลับบ้านด

จ้าวม่านเถียนรู้สึกโกรธและอับอาย เธอหันกลับออกไปทันทีโดยมีเหมียวเจียยู่รีบตามเธอไปหลิงอี้หรานรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังชมดูการแสดง นาทีที่เธอก้าวออกมาจากตรงนั้นเธอก็เห็นคนสองสามคนทุบรถที่ดูเหมือนจะเป็นของจ้าวม่านเถียน"เกิดอะไรขึ้นกัน? เธอทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองและโดนแก้แค้นหรือ?" หลิงอี้หรานถาม"ใครจะรู้ล่ะ?" อี้จินหลี่ตอบขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายกับริมฝีปากที่ยกยิ้ม “แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา”อี้หรานเห็นด้วยและดึงเขาให้เดินตามไปที่ป้ายรถเมล์ทันใดนั้นอี้จิ่นหลีก็หยุดเดิน หลิงอี้หรานหันไปมองเขาและเห็นว่าเขาดูซีดเผือด เขาดูตกใจจับและจ้องไปที่ป้ายรถเมล์"เกิดอะไรขึ้น?" หลิงอี้หรานถามด้วยความกังวล“ปะ...เปล่า” อี้จินหลี่ตอบเมื่อการแสดงออกของเขากลับสู่สภาวะปกติ เขาตาฝาดเห็นผู้หญิงที่ขึ้นรถไปเป็นผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ทิ้งสามีและลูกชายไม่น่าจะปรากฏตัวในบริเวณนั้นได้อี้จิ่นหลีตั้งสติและเดินตามอี้หรานต่อ“อย่าเดินตามรอยพ่อแม้ว่าลูกจะตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งก็อย่ารักเธอทั้งใจ”“ความรักกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าที่สุด เมื่อเธอไม่รักลูกอีกต่อไปมันจะไร้ประโยชน์แม้ว่าลูกจะคุกเข่าต่อหน้าเ

ร่างกายของหลิงอี้หรานแข็งทื่อ เมื่อใดก็ตามที่เธอได้ยินชื่อของสองคนนั้นเธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังฝันร้าย!เธอรู้จักแหวนเพชร 6 กะรัต อย่างที่ว่าในข่าว แม้ว่าเธอจะพยายามหลีกเลี่ยงการอ่านข่าวเกี่ยวกับทั้งสองคน แต่เธอก็จะเห็นการพูดถึงเรื่องนี้เมื่อเธอใช้โทรศัพท์มือถือค้นหาข้อมูลเมื่อก่อนตอนที่เธอและเซียวจื่อฉีอยู่ในร้านเครื่องประดับเธอได้เห็นเพชรสีชมพู เซียวจื่อฉีเคยบอกเธอว่า "อี้หราน ถ้าคุณชอบผมจะซื้อให้คุณเป็นแหวนแต่งงานของเรา"อย่างไรก็ตามทั้งเซียวจื่อฉีและแหวนเพชรไม่ได้เป็นของเธอ“อี้หราน... คุณกำลังจะกลับบ้านหรือเปล่า?” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นหลิงอี้หรานเงยหน้าขึ้นและเห็นชายอายุประมาณ 30 ปี ยิ้มให้เธออย่างเขินอาย เขาไว้ผมสั้นและสวมเครื่องแบบของคนขับรถหลิงอี้หรานนิ่งไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเขาคืออากว๋อ คนขับรถของศูนย์บริการสุขาภิบาล"ใช่ค่ะ" หลิงอี้หรานตอบ“ผมว่างให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ” กว๋อซิ่นหลี่รวบรวมความกล้าของเขาพูดหลิงอี้หรานจำที่พี่ซูบอกเธอว่าอากว๋อสนใจเธอ อากว๋อพยายามจีบเธอเหรอ? อย่างไรก็ตามหลิง อี้หรานไม่มีความตั้งใจที่จะมีความสัมพันธ์ใด ๆ “ไม่ต้องก็ได

ใบหน้าของห่าว อี้เหมิงเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ อี้จิ่นหลี... กำลังจะไปดูหลิงอี้หราน?”ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลห่าว เธอเข้าใจดีโดยธรรมชาติว่า อี้จินหลี่อาจไม่ได้ให้ความสำคัญกับพี่สาวของเธอมากนัก เหตุผลที่พี่สาวของเธอได้รับเลือกก็เพียงแค่ว่าพี่สาวของเธอเหมาะสมที่จะเป็นนายหญิงของตระกูลอี้ในงานศพพี่สาวของเธอ สีหน้าของชายคนนั้นไม่แยแส ราวกับว่าชีวิตพี่สาวของเธอเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญสำหรับเขา บางครั้งเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องแบบไหนจะทำให้อารมณ์ของชายคนนี้แปรปรวนได้ ตอนนี้เธอเห็นความโกรธบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อนแต่มันเป็นเพราะ... หลิง อี้หราน?! ผู้หญิงที่ไม่สำคัญเหมือนมดปลวกนั่น?!เธอหันหน้าละมองไปที่เซียวจื่อฉีข้าง ๆ เธอ แต่เธอก็เห็นความไม่เชื่อในสายตาของเซียวจื่อฉีเหมือนกันในขณะนี้เกาฉงหมิงซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ อี้จินหลี่รีบตอบว่า "ครับ" “นายน้อยโกรธใช่ไหม? หัวใจของเกาฉงหมิงสั่นสะท้าน ใครก็ตามที่เคยเห็นความโกรธของนายน้อยสักครั้งจะไม่อยากเห็นมันเป็นครั้งที่สองขณะนั้นเสียงของอี้จินหลี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ช่างมันเถอะ นายลงไปจัดการซะมันหนวกหู!"เกาฉงหมิงรับทราบ

หลิง อี้หราน มองไปที่ด้านหลังขวามือของเธอ เป็นจุดที่จ้าว ม่านเถียน เหยียบในวันนี้ “วันนี้ตอนที่ฉันกำลังกวาดพื้น ฉันเผลอไปชนมัน ไม่เป็นอะไรหรอก” เธอพูดอย่างลวก ๆ ไม่อยากให้เขากังวล“อย่างนั้นเหรอ?” อี้จินหลี่จ้องมองไปที่ หลิง อี้หราน “พี่สาว ถ้ามีใครรังแกพี่ก็บอกมาสิ ฉันจะปกป้องพี่เอง” ครู่หนึ่งหัวใจของเธอก็เต้นรัวอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขารู้ทุกอย่าง "ฉันปกป้องตัวเองได้น่า" เธอกล่าว“แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะ?” เขาถามหากเป็นเช่นนั้นก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะบอกเขา แต่ หลิง อี้หราน ไม่พูดเพราะเธอกลัวว่าจะทำลายความนับถือของเขา “ไม่อยากให้ฉันปกป้องเหรอ?” เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้งและเขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาเข้มเธอกัดริมฝีปากสีชมพูเล็กน้อยครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า "เอาล่ะ วันหนึ่งเมื่อจินเข้มแข็งและโดดเด่นขึ้นมา นายจะปกป้องฉันได้ ตอนนี้ฉันจะปกป้องจินและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ให้คนอื่นมารังแกเรา"มีแสงประกายในแววตาของเขา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรในท้ายที่สุด แต่เขาตอบแค่เพียงแผ่วเบาว่า "โอเค"หลังอาหารค่ำ หลิง อี้หราน ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ฉีกขาด เธอถือเข็มและด้ายเย็บเสื้อผ้าของเธอใต้แสงจากโคมไฟ อี