Semua Bab บ่วงรักนักโทษสาว: Bab 51 - Bab 60

“พี่สาว พี่ชอบผู้ชายคนนั้นเพราะเขาพูดแบบนั้นเหรอ?” เขาพึมพำและถาม ในแววตาของเขามีนัยแห่งความหึงหวงที่แม้แต่เขาก็ไม่รู้ตัวกลิ่นอายของเขาแทรกซึมเข้าไปในความรู้สึกของเธอและระยะประชิดทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกตามสัญชาตญาณในภาวะวิกฤตกำลังเกิดขึ้นภายในตัวเธอ รู้สึกเหมือนว่าถ้าตอบผิด ในวินาทีต่อมาสัตว์ดุร้ายจะตะครุบตัวและงับคอเธออย่างรุนแรงโอ้ คุณพระ เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย!หลิงอี้หรานเย้ยหยันตัวเองกับความคิดที่เพิ่งแล่นเข้ามาในใจของเธอ คนข้างหน้าเธอคือจินและเขาไม่ใช่คนอันตราย“ฉันไม่ได้ชอบกัวซิ่นหลี่" เธอตอบ เธอทำได้เพียงแค่ขอโทษเขาสำหรับความรู้สึกที่เขามีให้คำตอบของเธอทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นทันที เขาจ้องไปที่เธอและถามว่า "พี่สาว พี่ไม่ชอบผู้ชายคนนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?"“ฉันจะโกหกนายทำไมล่ะ?” เธอบอก ตั้งแต่ออกจากคุกมา เธอไม่เคยคิดที่จะตกหลุมรักใครอีก ความรักเป็นความรู้สึกที่เป็นภาระมากเกินไป เวลาที่รักใครสักคนเธอทุ่มเทสุดหัวใจ และเมื่อถูกทอดทิ้งก็เจ็บปวดแสนสาหัส เธอไม่ต้องการความรู้สึกแบบนั้นอีกต่อไปแล้วดวงตาเขาฉายแววยินดี “ถ้าอย่างนั้นพี่ต้องจำไว้ว่าต้องปฏิเสธเขา ไม่อย่างนั้นเ

ย้อนไปในอดีตตอนนั้น เขาเพิ่งเลิกงานและสังเกตเห็นเธอนั่งยอง ๆ อยู่ริมถนน เธอปลอบเด็กหญิงที่กำลังร้องไห้ไม่หยุด เธอร้องเพลงและกระโดด ทำท่าทางตลก ๆ ราวกับว่าเธอไม่สนใจกับสายตาแปลก ๆ ที่มองมาจากผู้คนที่ผ่านไปมาในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ เด็กน้อยหยุดร้องไห้แล้ว จากนั้นเธอก็ซื้อหมั่นโถวให้เด็กหญิงตัวน้อยกินทันที เธอโทรหาตำรวจและรออยู่ที่นั่นโดยตั้งใจจะดูว่าครอบครัวของเด็กหญิงจะมาตามหาเธอหรือไม่ในที่สุดตำรวจและครอบครัวของเด็กหญิงก็มา พ่อแม่ของเด็กหญิงตัวน้อยได้ควักเงินหลายพันบาทและต้องการยัดใส่ในมือของเธอเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ แต่เธอกลับส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะไม่รับเงินแม้แต่สตางค์เดียวจากพวกเขาเมื่อพ่อแม่จากไปพร้อมกับเด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขนของพวกเขา เธอมองดูภาพครอบครัวของพวกเขาจากด้านหลังด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอิบในเวลานั้น กัวซิ่นหลี่รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาเต้นตึกตัก เขาตระหนักว่าเขาต้องการผู้หญิงที่อ่อนโยนและเงียบสงบเช่นเดียวกับเธอเขาไม่รู้ว่ามันเป็นรักแรกพบไหม แต่เขารู้ว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาเคยมีความรู้สึกมากขนาดนี้กับผู้หญิงคนหนึ่ง“ถึงคุณจะไม่รังเกียจ แล้วพ่อแม่ของคุณล

ในอดีต เธอและเพื่อนร่วมงานสำนักงานกฎหมายมักจะมาที่นี่เพื่อทานอาหารหลังเลิกงาน สำหรับเธอในตอนนั้น การทานอาหารที่นี่ก็เหมือนกับการทานอาหารในเวลาพักทำงาน แต่ตอนนี้ มันกลายเป็นอะไรที่หรูหราที่สามารถเพลิดเพลินได้เป็นครั้งคราว"ฟังดูดีนะพี่สาว มาสั่งอะไรกินกันดีกว่า" อี้จิ่นหลีเปลี่ยนเรื่องไปอย่างเนียน ๆหลิงอี้หรานสั่งอาหารที่ถูกกว่าทั้งหมด โดยที่แพงที่สุดคือจานกุ้ง 480 บาทราคารวมของอาหารทั้งหมดอยู่ที่ 1780 บาท แม้ว่ามันจะไม่ใช่เงินจำนวนมาก แต่มันก็เป็นอาหารที่แพงที่สุดที่หลิงอี้หรานได้กินหลังจากเว้นไปนานแม้ว่าอี้จิ่นหลียังคงพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอสั่งเพิ่มอีกเล็กน้อยว่า “พี่ ฉันมีเงิน"หลิงอี้หรานยังคงกล่าวว่า "แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ถึงเราจะได้ออกมากินอะไรดี ๆ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องสั่งมากเกินไป"หลังจากนั้นไม่นานพนักงานก็เสิร์ฟอาหาร และพวกเขาก็เริ่มทานอาหารกัน อาหารที่นี่ดีกว่าอาหารง่าย ๆ ที่พวกเขามักจะทานกันเมื่อพวกเขาเริ่มกินกุ้ง อี้จิ่นหลีก็แกะเปลือกให้หลิงอี้หรานอย่างเป็นธรรมชาติจากนั้นใส่กุ้งที่แกะเปลือกแล้วทั้งหมดลงในชามของเธอเธอจ้องมองพวกเขาด้วยความงุนงง“มีอะไรหรือเปล่า? ทำไมไม

เมื่อไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียวเซียวจื่อฉีกำลังจะเหยียบคันเร่งออกไป แต่จู่ ๆ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ รูปร่างของชายคนนั้น... รูปร่างของชายที่ถูกเรียกว่าคนสำคัญที่สุดในเมืองเสิ่นปรากฏขึ้นในความคิดของเขารูปร่างของชายคนนี้ดูเหมือนอี้จิ่นหลีมาก! แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย อี้จิ่นหลีจะมายืนอยู่ข้างหลิงอี้หรานได้อย่างไร? ตลกสิ้นดี!รถที่อยู่ข้างหลังเซียวจื่อฉีบีบแตรใส่เขา เซียวจื่อฉีจึงเร่งเครื่องออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ในขณะนี้ ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลิงอี้หรานมองขึ้นมาในทิศทางที่เซียวจื่อฉีอยู่เมื่อพวกเขาสบตากัน เซียวจื่อฉีรู้สึกตกใจมากอี้… อี้จิ่นหลี?!นั่นอี้จิ่นหลีจริง ๆ หรือ? แม้ว่าชุดและทรงผมของอีกฝ่ายในตอนนี้จะดูแตกต่างจากความคิดของเขาที่มีต่ออี้จิ่นหลี แต่ใบหน้านั้นก็ดูเหมือนเขาจริง ๆ!ร่างกายของเซียวจื่อฉีแข็งทื่อขณะที่เขาขับรถ เขารู้สึกว่าทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่เกินคาดหมายในขณะเดียวกันที่สี่แยก หลิงอี้หรานกำลังขยี้ตา ดูเหมือนว่าจะไม่มีฝุ่นอยู่ในดวงตาของเธออีกแล้ว ดูเหมือนว่าการเป่าของจินจะได้ผลดีทีเดียว เธอมองไปที่คนข้าง ๆ เธอพบว่าเขากำลังมองไปที่อีกฝั่งของสี่แยก“จิน นายมองอะ

"ฟางเชี่ยนเชี่ยน ผมไม่ต้องการให้ใครมาเป็นศัตรูกับเพื่อนร่วมงานแบบนี้ หลิงอี้หรานเคยต้องรับโทษจำคุกก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราควรมองเธอด้วยสายตาที่แตกต่างและไม่ให้โอกาสเธอ และเนื่องจากคุณรู้สึกว่าไม่สามารถทำงานกับหลิงอี้หราน ได้ ผมคิดว่าคุณควรลาออกจากงาน"เธอ... เธอมีตำแหน่งงานที่มั่นคงนะ! เธอถูกไล่ออกอย่างนั้นเหรอ? ฟางเชี่ยนเชี่ยนไม่อยากจะเชื่อ อย่างไรก็ตามนี่คือความจริง!“เชี่ยนเชี่ยน พูดอะไรบ้างสิ” เสียงข้าง ๆ เธอกระตุ้นฟางเชี่ยนเชี่ยนมองไปรอบ ๆ เมื่อเธอเห็น หลิงอี้หราน เธอก็รู้สึกขุ่นเคือง เธอก้าวไปข้างหน้าและพูดกับหลิงอี้หราน ว่า "เป็นเพราะเธอ มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอฉันคงไม่ถูกผู้อำนวยการไล่ออก! เธอควรจะเป็นคนที่ต้องถูกไล่ออก"ทุกคนตกตะลึง คนที่ถูกไล่ออกคือ... ฟาง เชี่ยนเชี่ยน?!“เชี่ยนเชี่ยน เธอล้อเล่นหรือเปล่า?”“เป็นไปได้อย่างไรกัน!”ฟางเชี่ยนเชี่ยนจ้องมองไปที่หลิงอี้หราน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้น เธอยื่นมือออกไปและต้องการจะตบหลิงอี้หราน หลบได้ แต่ฟางเชี่ยนเชี่ยนดูเหมือนจะโกรธมาก ในขณะนี้มีคนมาขวางข้างหน้าและหยุดเธอ "หยุดเถอะ ผู้อำนวยกา