My Ugly Husband is a Billionaire のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

Rosi's POVUMAGA na ako nakauwi matapos magising nang walang kasama sa loob ng hotel suite. Wala na ang anak-anakan ni Don Isidro, at tanging ang kalahating milyong piso sa loob ng maliit na brown paper bag ang naiwan sa kama.Gutom na gutom ako nang makauwi sa bahay. Katulad ng inaasahan, wala na namang tao pagdating ko. Nasa hospital sa bayan si Inay at siguradong hindi ulit umuwi si Itay. Nagtatago kasi ito sa mga taong pinagkakautangan niya.Kumakalam ang sikmura ko nang buksan ko ang takip sa ibabaw ng lamesa. Walang ulam, wala rin kanin sa rice cooker. Simot ang pagkain na niluto ko kagabi para sa lahat.Gusto ko na lang sanang matulog ulit dahil pagod na pagod ako at halos iika-ikang naglakad, pero dahil sa gutom, binalak kong magsaing at bumili na lang ng ulam. Pero laking dismaya ko nang makitang wala na rin bigas sa sako.Napatingin ako sa perang dala ko. Kahit gaano ko kagustong bawasan ito para makabili ng makakain, nang maisip ko sina Inay at Itay, tiniis ko na lang ang g

Rosi's POV"Huwag n'yo siyang hayaang makatakas!"Bago ko pa marating ang pinto ng simbahan, nakaharang na roon ang mga bodyguard ni Don Isidro. Pare-parehong armado ang mga ito."Ano sa tingin mo ang ginagawa mo!"Nilingon ko si Don Isidro. Halos magmakaawa ako sa kaniya habang umiiling. "Nagsinungaling kayo sa akin! Hindi n'yo sinabi ang totoo!""Anong gusto mong gawin ngayon? Nasa magulang mo na ang mga pera at kasalukuyan nang inooperahan ang inay mo!""Nagmamakaawa po ako sa inyo! Magtatrabaho ako kahit habang-buhay, mabayaran lang kayo!""Isang linggo! Kapag hindi mo itinuloy ang kasal, kailangan ninyo akong bayaran sa loob ng isang linggo! At oras na hindi ninyo nagawa, ikaw at ang mga magulang mo, ipapakulong ko!"Natigilan ako sa mga sinabi niya. "Maawa naman kayo, Don Isidro.""Sa kulungan na magpapagaling ang iyong inay! Ano? Gusto mo pa ring umalis? Ayaw mong ituloy ang kasal? Sige! Umalis ka!"Mabilis na nagbigay ng daan ang mga bodyguard ng matanda. Ngayon ay wala nang n

Rosi's POVMABILIS akong tumayo at iniwan si Sixto habang nakatulala ito matapos ng mga sinabi ko. Serves him right! Pagkatapos nila akong pilitin sa letseng kasal na ito, may kapal pa siya ng mukhang isipin na magugustuhan ko siya?!Lumabas ako ng kuwarto pero agad rin natigilan nang bumungad sa akin ang madilim na mukha ni Don Isidro."Tsk. Tsk."Nagbaba ako ng paningin sa takot at hiya. Siguradong narinig nito ang mga sinabi ko kay Sixto. "Sumunod ka sa akin," aniya habang madilim ang mukha.Dumoble ang kabog ng puso ko sa takot. Ayaw ko sanang gawin ang gusto nito, pero nang muli niya akong lingunin nang may matalim na tingin, wala akong nagawa kundi sundan siya.Sa pribado nitong opisina kami ay pumasok. Naupo ako sa harap ng table niya habang siya ay nagsisindi ng tabako.Naalala ko na naman ang nangyari noong dukutin nila ako para ipakasal sa anak niya. Muling nabuhay ang matinding inis sa dibdib ko."Kapag hindi mo pinakitunguhan nang maayos si Sixto, mawawalan ng bisa ang pi

Rosi's POVILANG araw na rin ang lumipas mula nang pumanaw si Don Isidro. Nagluluksa ang lahat sa pagkawala ng isang mabuting tao—para sa kanila.Hindi mabuting karanasan ang mayroon ako kay Don Isidro, pero kahit ganoon, hindi ko gugustuhin na mawala ito. At mas lalong hindi ako ang tipo ng tao na magsasaya dahil sa pagkamatay ng kapwa ko. Kaya hindi ko maatim makitang nagsasaya ang mga magulang ko.Nilingon ko sina Inay at Itay sa harap ng hapag habang kumakain sa loob ng dining. Nagluluksa ang lahat pero sila ay nagpaluto ng masasarap na pagkain. Masaya nilang pinagsaluhan ang mga pagkaing iyon habang nag-uusap na parang walang pinaglalamayan sa garden.Hinanap ng mga mata ko si Sixto. Kung mayroon mang pinakaapektado sa aming lahat, siguradong siya iyon. Para nang ama ang turing niya kay Don Isidro, at sa totoo lang, maliban sa mayordoma, ang don lang yata ang kakampi niya."Hindi ako makapaniwala na wala na si Don Isidro. Nagkita pa kami last month, at sobrang lakas pa niya."Nat

Sixto's POVNATIGILAN ako sa ginagawa nang biglang tinapon ni Rosi ang baso ng juice na dinala ko para sa kaniya. Pati ang cheesecake sa platito ay hindi nito pinalagpas at ibinato sa akin."Puwede bang iwan mo ako mag-isa?! Sinabi ko naman sa iyo! Ayaw kong makita iyang pagmumukha mo!""Rosi, gusto lang naman kitang dalhan ng pagkain. Kaunti lang ang kinain mo kahapon, baka magkasakit ka.""Wala kang pakialam kahit magkasakit ako! Kahit kailan talaga, bwiset ka sa buhay ko! Bwiset iyang mukha mo! Tigilan mo na ako, puwede ba? Huwag mo na akong sundan!"Halos madurog ang puso ko sa mga narinig na sinabi niya. Galit na galit ito at halos hindi na maipinta ang mukha.Sa loob lang nang ilang araw, tuluyang nagbago ang pakikitungo sa akin ng buong pamilya ng asawa ko—maging si Rosi. Lahat ng gusto nila, sinusunod ko para lang matanggap nila ako. Pero kaunting kibo, kaunting kilos, nagagalit sila sa akin. Iniinsulto ako at kung ano-ano pang masasakit na salita ang sinasabi."Lumabas ka! Ay