Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 1821 - Bab 1830

พอเห็นออร่าแบบนี้ของฟู่จาวหนิง ก็รู้สึกว่านางน่าจะมีวิธีอยู่หมอหลวงเผียวก็รู้สึกว่าฟู่จาวหนิงใจเย็นและนิ่งมาก เหมือนทำทุกอย่างให้ลุล่วงได้ แต่เขาก็ยังไม่ได้มองในแง่ดีนัก"เจ้าสิ่งนี้แก้ไขได้ยากมากจริงๆ"หยวนอี้ตอนนี้เองก็พูดอะไรไม่ค่อยได้ แต่เขาก็จับจุดสำคัญอีกจุดได้ "สาวใช้คนเมื่อครู่ไม่ใช่กำลังถามถึงคุณชายฟู่หรือ? ที่นี่ยังมีคุณชายฟู่คนไหนอีก? ข้าจำได้ว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนไม่มีพี่ชายนี่"ไม่ใช่แค่ไม่มีพี่ชาย เหมือนว่าพี่ทางญาติก็ไม่มีด้วย"นางมีน้องชาย" หมอหลวงเผียวกดเสียงต่ำ"อ้อ ที่แต่ก่อนเป็นคุณชายน้อยเฮ่อเหลียนนั่นน่ะหรือ?""คุณชายหยวนนี่เข้าใจเรื่องของพระชายาอ๋องเจวี้ยนดีเสียจริง?" หมอหลวงเผียวมองหยวนอี้อย่างสงสัย ทำไมต้องคอยหาข่าวของฟู่จาวหนิงขนาดนี้ด้วย?"ก็ไม่หรอก รู้แค่คร่าวๆ เท่านั้น"หยวนอี้เอ่ยต่อ "แต่ว่าคุณชายน้อยฟู่คนนั้นอายุยังน้อยอยู่นี่? คงไม่น่าใช่ผู้มีพระคุณของแม่นางจูนี่หรอกกระมัง?"หมอหลวงเผียวเดิมทีก็ไม่อยากสนทนาหัวข้อนี้กับเขา แต่พอถูกเขาถามแบบนี้ เขาเองก็คุมปากตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน"ก็ไม่เหมือนจริงๆ นั่นล่ะ"หยวนอี้เลิกคิ้ว "หรือก็คือ คุณชายฟู่คน

นางชอบฟู่จิ้นเชินจริงๆ ครั้งนี้พอได้เห็นก็ยิ่งชอบ ก่อนหน้าครั้งนั้น ฟู่จิ้นเชินอยู่ในชุดเรียบง่าย ก็ทำให้นางรู้สึกดูสง่ามากแล้วครั้งนี้ฟู่จิ้นเชินพอสุขภาพกลับมาแข็งแรง แล้วยังอยู่ในชุดผ้าไหมใหม่ พอมองใบหน้าหล่อเหลา นางก็ลุ่มหลงไปแล้วจริงๆ"ข้าจะไม่แย่งความโปรดปรานจากแม่ของท่านหรอก พวกท่านมองข้าเป็นคนที่เพิ่มเข้ามาในบ้านไม่ใช่คนที่เข้ามาแย่งเขาไปก็พอ มองข้าเป็นคนในครอบครัวด้วยได้ไหม?"จูเฉียนเฉี่ยนมองฟู่จาวหนิงอย่างลึกซึ้ง ถ้าไม่ใช่ว่ามือนางขยับไม่ได้ คงจะเข้าไปกุมมือฟู่จาวหนิงอย่างจริงใจไว้แล้วสายตาตอนนี้ของฟู่จาวหนิงที่มองนางก็เหมือนกับมองคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง"ตอนที่พบเจ้าครั้งแรก" จู่ๆ นางก็เอ่ยขึ้นอย่างสงบ ทำให้จูเฉียนเฉี่ยนมองมาที่นางอย่างคาดหวัง "ก็ยังรุ้สึกว่าเป็นแม่นางที่ดูร่าเริงคนหนึ่ง"จูเฉียนเฉี่ยนตาเปล่งประกาย "ข้าเองก็ใช่นั่นล่ะ พวกเราหลังจากนี้ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่""แต่ว่าตอนนี้" ฟู่จาวหนิงเอ่ยต่อมาว่า "กลับสมองมีปัญหาเหมือนคนป่วยหนัก"จูเฉียนเฉี่ยนงงงันฟู่จาวหนิงเปลี่ยนหัวข้อทันที "ถัดจากนี้ข้าต้องการให้เจ้าปิดตาปิดปาก จากนั้นก็ไปซะ"เข็มในมือนางแทงเข้าไปที่

ฟู่จาวหนิงกลับไปที่ห้องข้างฝั่งตะวันตก นางวุ่นอยู่กับการช่วยชีวิตรักษา จนพอว่างลงมาได้ประมาณครึ่งชั่วยามเหนื่อยจนนางหอบเบาๆฟู่จิ้นเชินเองก็ยุ่งอยู่ตลอด พอเห็นนางนั่งลงบนหินด้านนอก ก็หยิบเบาะใบหนึ่งเข้ามา"หิมมันเย็นนะ รองไว้หน่อย"ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นเอาเบาะมารองไว้แล้วค่อยนั่งลงอย่างเชื่อฟัง"จำนวนคนที่ติดโรคเพิ่มมากขึ้นอีกแล้ว อีกเดี๋ยวผู้บริหารท้องถิ่นโหยวกับที่ปรึกษาคงเข้ามา เกรงว่าน่าจะเป็นข่าวร้ายอีก"ฟู่จิ้นเชินกังวลถึงข่าวร้าย เพราะรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงเหนื่อยเกินไปแล้วนั่นเองนางเองเมื่อคืนก็นอนดีหน่อยแล้ววันนี้ก็นอนช้าหน่อย แต่เขารู้ว่าก่อนหน้านี้ตอนกลางวันนางก็เอาแต่วุ่นกับการรักษาคนไข้ ตอนกลางคืนก็ยังค้นคว้ายาอยู่ในห้องตัวเองคนทั้งหมดล้วนกำลังรอตำรับยาของนางตำรับยาที่นางใช้ตอนนี้ก็เป็นตำรับยารักษาโรคหวัดพื้นฐานแต่มีการปรับวัตถุดิบยากับสัดส่วน แต่ท้ายสุดก็ยังรักษาไปถึงต้นตอไม่ได้ กระทั่งยังมีผลกับโรคช้ามากด้วย คนป่วยแรกสุดที่เข้ามา ก็มีแค่ป้าหนิวคนเดียวที่อาการดีขึ้นมาก แต่คนอื่นยังซมกันอยู่เลยถ้าหากประสิทธิภาพช้าขนาดนี้ก็ไม่ไหว พวกเขาเองก็รับคนมากขนาดนี้ไม่ได้ ยิ่

"ถ้าอย่างนั้นก็พูดออกมาตรงๆ ท่านเองก็ไม่ใช่คนมีนิสัยคิดมากนี่"ตอนที่ฟู่จาวหนิงพูด เซียวหลันยวนก็กวักมือมาทางนางแล้ว ให้นางมานั่งข้างๆ จากนั้นจึงเอาน้ำแกงถ้วยหนึ่งยกมาตรงหน้านาง"นี่คือรังนกเลือดหายากตุ๋น รีบชิมเร็ว"พูดจบเขาก็หันไปทางฟู่จิ้นเชิน "เอาด้วยไหม?"ฟู่จิ้นเชินตอนนี้ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถามว่าเขาจะเอาไหม แต่มันมีอยู่แค่ถ้วยเดียวเท่านั้น นี่ตุ๋นมาให้จาวหนิงไม่ใช่เรอะ แล้วเขายังกล้าพูดว่าเอาได้รึ?"ไม่ล่ะ ให้จาวหนิงกินก็พอ นางช่วงนี้เหนื่อยหนักมากจริงๆ"ฟู่จิ้นเชินพูดเช่นนี้ เซียวหลันยวนกลับร้องเรียกคน "ยกเข้ามาเลย"พอสิ้นเสียงเขา ก็เห็นหงจั๋วถือถาดเข้ามาจากประตูบนถาดยังมีถ้วยเคลือบขาวลายทองแบบเดียวกันใบหนึ่ง ดูแล้วเหมือนกับของฟู่จาวหนิงไม่ผิดเพี้ยน"คุณชายฟู่ ตุ๋นไว้ให้ท่านถ้วยหนึ่งด้วยเช่นกัน กินตอนที่ยังร้อนเถิด" หงจั๋วบอกพอเปิดฝาถ้วยออก ก็เป็นรังนกเลือดเช่นกันเซียวหลันยวนน้ำเสียงราบเรียบ "เดิมทีข้าก็ไม่ใช่คนที่ขี้งกนักหรอก"ท่าทางนั้นเหมือนจะดูหยิ่งๆ อยู่หน่อยๆ ด้วยฟู่จาวหนิงอดขำขึ้นมาไม่ได้ เซียวหลันยวนตอนนี้ดูมีอารมณ์เหมือนเด็กๆ กล้ามาแย่พ่อของนางด้วย

เสี่ยวเยว่เองก็ยอมใจจูเฉียนเฉี่ยนจริงๆจะบอกว่านางหน้าด้านหรือ ก็ไม่ใช่ เพราะตอนนี้จูเฉียนเฉี่ยนแค่สบตานางก็ยังไม่กล้า เอาแต่มุดหน้าแดงหนีแต่ถ้าบอกว่านางหน้าบาง นางคงจะไม่กล้าพูดว่าจะอยู่ต่อหรอกไม่รู้สึกผิดบ้างหรือไรกัน?"ถ้าหากเป็นเพราะเรื่องนี้ แม่นางจูก็ไม่จำเป็นเลยจริงๆ เพราะคุณหนูข้าจัดยาไว้ให้แล้ว หลังจากแม่นางจูกลับไปก็ต้มอาบอีกสักรอบ ดื่มยาอีกสามวันก็ไม่เป็นไรแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อเลย""แต่ถ้าเผื่อพิษยังไม่ออกไปจนหมดล่ะ? ถ้าเผื่อหลังจากนี้ข้ามีตรงไหนไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไร? อยู่ที่นี่ต่อยังวางใจเสียกว่า"เสี่ยวเยว่รู้สึกว่าตนเองเป็นแค่สาวใช้ เรื่องบางเรื่องก็พูดให้เกินเลยไปไม่ได้จูเฉียนเฉี่ยนดื้อแพ่งจะอยู่ต่อ นางก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร"ถ้าหากเจ้าคิดจะอยู่ต่อ เช่นนั้นก็ต้องไปบอกกับคุณหนูกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเองแล้ว ข้าตัดสินใจให้ไม่ได้หรอก""แล้วพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน?""พวกเขาอยู่กันที่โถงหน้า"จูเฉียนเฉี่ยนอดถามขึ้นไม่ได้ "แล้วผู้มีพระคุณของข้าล่ะ?"เสี่ยวเยว่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ "คุณชายฟู่เองก็อยู่ด้วย"นางควรจะไปบอกคุณชายฟู่เสียหน่อยไหม ให้เขาหลบ