All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 1841 - Chapter 1850

"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวถ้าได้ยินคำนี้ของเจ้าก็คงจะปลื้มใจมาก"ฟู่จาวหนิงสีหน้าเรียบเฉย นางไม่มีแนวคิดเรื่องการอ้างทางศีลธรรม ที่รู้สึกว่าคนที่ปลูกวัตถุดิบยาก็ควรจะบริจาคออกมาอย่างให้เปล่าอะไรแบบนั้นแต่คนอย่างจูเฉียนเฉี่ยน หญิงสาวที่เวลาแบบนี้แล้วยังเอาวัตถุดิบยาที่ช่วยเหลือคนได้มากมายมาเจรจาต่อรองกับนาง เพียงเพราะความเห็นแก่ตัว นางเองก็ไม่มีเหตุผลต้องไปชอบแล้วก็ นี่ก็ถือว่าเป็นการช่วยลุงของนางด้วยพวกเขาอ้างทางศีลธรรมไม่ได้ แต่ถ้ามองในเหตุผลความเหมาะสม ในใจผู้บริหารท้องถิ่นโหยวก็คงรู้สึกไม่ค่อยดีนักนี่คือไม่ได้คิดจะช่วยเขาเลยกระมัง?"ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก หลังจากนี้ข้าจะดีกับท่านลุงให้มาก"จูเฉียนเฉี่ยนรู้สึกละอายใจหน่อยๆ นางเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ไม่ดี แต่ใครให้ท่านลุงไม่ช่วยนางกันเล่า? นางก็แค่ต้องมาคิดหาวิธีเองไม่ใช่หรือ"จะว่าไป ข้าเองก็เชื่อ ว่าหมอฟู่จะเลือกเช่นนี้ ดังนั้น สุดท้ายวัตถุดิบยาพวกนี้ไม่ใช่ว่าก็ต้องขนย้ายมาที่เมืองเจ้อหรือไรกัน?"พวกเขาเองก็ถือว่าได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายนี่ถ้าหากคุณชายฟู่ถูกความจริงใจของนางทำให้หวั่นไหว แล้วรับนางเป็นอนุได้ก็คงจะดีมาก

เฉินเซียงป่วยมานานแล้ว ทั้งเนื้อตัวดูหม่นไปหมด"จริงหรือ?""จริงเจ้าค่ะ! ครั้งนี้พวกเราจะพลาดโอกาสไม่ได้แล้ว!"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพยักหน้า "ข้ารู้แล้ว ข้าจะหาโอกาสไปคุยกับเขา"นางเองก็ต้องหาโอกาสฟู่จาวหนิงมาตรงหน้าหยวนอี้"ได้ยินว่าคุณชายหยวนอี้ไปยั่วโมโหแม่นางจูเข้าหรือ?""ไม่ถือว่ายั่วโมโหกระมัง ข้าแค่ถามนางไม่กี่คำ" หยวนอี้ส่ายหัวอย่างจนใจ "ข้าว่าแม่นางจูกล้าหาญเด็ดเดี่ยว คิดว่านางจะไม่ใส่ใจปัญหาพวกนั้นเสียอีก คิดไม่ถึงว่านางก็ยังเป็นหญิงสาวอยู่...""ท่านเองก็รู้ว่านางเป็นหญิงาสว แล้วทำไมยังไปถามคำถามวอนโดนอัดแบบนั้นอีกล่ะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"พระชายาอ๋องเจวี้ยนเดี๋ยวค่อยตำหนิข้าเถอะ ช่วยข้าดูหัวเข่าก่อนได้ไหม? นางถีบเข้ามาเต็มแรง เจ็บจริงๆ ตอนนี้ยังยืนไม่ตรงเลย"หยวนอี้พูดแล้วก็นั่งลงข้างๆ รั้ว เตรียมจะเลิกชายเสื้อขึ้นเขาที่นั่งอยู่สูงกว่า พอเลิกชายเสื้อขึ้น ถ้าจะให้ฟู่จาวหนิงตรวจสอบหัวเข่า ฟู่จาวหนิงก็คงต้องนั่งยองลงข้างๆ ขาเขาฟู่จาวหนิงยังไม่ทันทำอะไร ข้างๆ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นเสียงอ๋องเจวี้ยนดังเยียบเย็น "ข้าช่วยเจ้าดูได้นะ"พูดจบ ในมือเขาที่ไม่รู้หยิบหินก้อน

นางรู้สึกไม่สงบ เพราะคนที่ป่วยตายไม่ได้จบแค่ตรงนี้ ยังจะมีคนที่ป่วยแล้วตายอีก ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่จะทำได้ทุกอย่างศพของคนป่วยตายนี้ถูกยกออกไป ส่งให้กับคนของจวนทางการจัดการฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้แนะนำให้รวมคนมาตั้งกลุ่มพยาบาล วันนี้ก็จัดตั้งขึ้นมาแล้ว นางเองก็เอาแต่เสียใจไม่ได้ เข้าไปอบรมง่ายๆ กับคนเหล่านั้นทันทีพอยุ่งขึ้นมา ก็ผ่านไปอีกหลายวันหลายวันนี้ก็วุ่นจนหน้ามืดตามัว กลับถึงห้องดึกมากอยู่บ่อยๆ บางทีก็คุยกับเซียวหลันยวนคำสองคำ บางทีไม่เจอหน้าเลยก็มีคนอื่นถ้าไม่มีเรื่องสำคัญแล้วคิดจะมาคุยกับนาง คือเป็นไปไม่ได้เลยแต่ว่าในช่วงหลายวันนี้ คนที่ตายไปก็เพิ่มมากขึ้นแค่ไม่กี่วัน ก็ตายไปแล้วสิบกว่าคน และยังมีคนอีกหลายร้อยที่ติดโรคระบาดใหม่ประชาชนทั้งเมืองกับผู้ประสบภัยตกอยู่ในความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ทุกวันได้ยินแต่เสียงร้องไห้น่าเวทนาทหารทางการกับกลุ่มพยาบาลที่ตั้งขึ้นมา ทุกวันซอกแซกไปทั่วเมือง คนทั้งหมดก็เหนื่อยมาก แต่ก็มีอ๋องเจวี้ยนคอยปรากฏตัวในเมืองทุกวัน ถือว่าเป็นยาสงบใจพิเศษ"ขนาดอ๋องเจวี้ยนก็ยังอยู่ในเมืองเจ้อ พวกเราไม่กลัว""ได้ยินว่าอ๋องเจวี้ยนสุขภาพอ่อนแอมีหลายโรค

แต่ว่าเซียวหลันยวนตอนนี้ได้เปรียบกว่า ไม่รีบร้อนเขาไม่กลัวหยวนอี้ตายที่นี่จุดนี้ หยวนอี้เองก็สังเกตได้ เขารู้สึกว่าเซียวหลันยวนไม่กลัวที่จะต้องรับผิดชอบกับความสัมพันธ์ร้าวฉานของสองแคว้นหรือว่าอ๋องเจวี้ยนไม่คิดจะนั่งตำแหน่งจักรพรรดิจริงๆ?ไม่เช่นนั้น เขาก็ไม่ควรจะไม่ใส่ใจเลยแบบนี้"คุณชายหยวนเองก็ค่อยๆ พิจารณาไป ข้าไม่รีบ"ถึงอย่างไรตอนที่พิจารณาเสร็จแล้ว ถ้าตอบกลับมาได้น่าพอใจถึงจะได้ออกจากเมืองเจ้อหยวนอี้เดิมทีคิดจะยกเหตุผลที่ดูดีมาสักสองสามข้อ แต่เขาก็รู้สึกว่า ถ้าหากตนเองแต่งขึ้นมาเรื่อยเปื่อย เป็นไปได้มากว่าจะไม่มีโอกาสได้ออกไปอ๋องเจวี้ยนคงจะให้โอกาสเขาแค่ครั้งเดียว ไม่มีทางให้โอกาสที่สองดังนั้นเขาจึงขยับปาก ไม่ได้พูดออกมาพล่อยๆ"ข้าจะลองคิดดู""ตามสะดวก"เพียงแต่ หยวนอี้ยังไม่ทันได้คิดถึงครึ่งวัน ก็มีข่าวส่งเข้ามาอีก มีผู้ประสบภัยที่ติดโรคระบาดก่อจราจลที่ประตูเมือง คิดจะบุกออกไปจากเมืองเจ้อพอเรื่องออกมา ทั่วเมืองก็ตึงเครียด บรรยายกาศตึงขึ้นในพริบตา ราวกับมีลมคลั่งฝนซัดเข้ากระหน่ำทหารทางการล้วนไปต่อต้านผู้ประสบภัยเหล่านั้นจนหมด และยังมีบางส่วนที่ถูกส่งไปอยู่ยั

อ๋องเจวี้ยนเซียวหลันยวนอยุ่ในชุดคลุมม่วง เข็มขัดสีดำ กวานหยกม่วง หน้ากากเย็นชาสีเงิน ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับเทพสงครามคนมากมายงงงันขึ้นมา พวกเขาต้องเข้าใจผิดแน่ อ๋องเจวี้ยนเป็นแค่ท่านอ๋องอ่อนแอที่พักฟื้นมาหลายปีนี่นาได้ยินว่ามีวรยุทธ์ แต่เขาฝึกยุทธ์ก็เพื่อให้ร่างกายแข็งแรง ก่อนหน้านี้ที่สะเทือนพวกเขาเป็นแค่กลยุทธ์นี่ แล้วทำไมถึงได้แกร่งปานนี้?ตอนนี้คนที่บุกมาประตูเมือง ส่วนใหญ่ยังไม่เคยเห็นวิชาของอ๋องเจวี้ยนเมื่อครั้งที่แล้วกับตา ดังนั้นพวกเขาจะอย่างไรก็ไม่เชื่อ ว่าอ๋องเจวี้ยนป่วยมาตั้งแต่ในครรภ์ที่เขาลือกัน กลับจะเป็นยอดฝีมือวรยุทธ์สุดยอดคนนึงแต่ความจริงก็วางอยู่ตรงหน้าแล้วมีคนได้สติกลับมา ร้องลั่นขึ้นว่า "ไม่ต้องกลัวเขา เขาเป็นแค่อ๋องยังกล้าสังหารประชาชนที่น่าสงสารอย่างเราไหม? ถ้าเขากล้า พวกเราก็จะสู้ตายกับเขาแล้ว! ถึงอย่างไรเขาก็อยู่เมืองเจ้อนี้มานาน คงจะติดโรคนั่นไปนานแล้ว องค์จักรพรรดเองก็ไม่ช่วยเขา""จะให้อ๋องเจวี้ยนทำให้เราตกใจจนถอยไม่ได้! สู้ตายพวกเรายังมีโอกาส! ถ้าไม่สู้พวกเราก็มีแต่ทางตาย!""หลังจากออกไปพวกเราจะไปหาหมอเทวดาที่สมาคมหมอใหญ่ พวกเขามีคนตั้งเยอะรักษาได้แน่