"แม่นางจู ตอนนั้นข้าแค่ทำไปส่งๆ เจ้าไม่ต้องมาจดจำไว้ในใจหรอก อย่าให้ข้าต้องมาเสียใจกับการกระทำในครั้งนั้นเลย" ฟู่จิ้นเชินเอ่ยขึ้นจูเฉียนเฉี่ยนตาแดงก่ำ รีบสูดจมูกอดกลั้นไว้ หมุนตัววิ่งออกไปหนังหน้านางหนามาก แต่ก็ไม่ได้หนาถึงขนาดนั้นถูกอ๋องเจวี้ยนกับฟู่จิ้นเชินพูดแบบนี้ นางก็ราวกับถูกตบฉาดหน้าไปสองที เจ็บปวดอย่างรุนแรง"ท่านอ๋องพระชายาโปรดให้อภัยด้วย คุณชายฟู่โปรดให้อภัยด้วย ข้าจะพานางออกไปทันที!"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยววันนี้หน้าตาไม่มีเหลือ รีบถอยออกไป"กลับไปก่อน มีของอะไรข้าจะให้คนมาเก็บไป!" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวบอกกับไฉ่เอ๋อร์ "ประคองแม่นางของเจ้าไปกับข้าซะ!"พูดว่าประคอง อันที่จริงความหมายของเขาคือถ้าให้จูเฉียนเฉี่ยนกลับไปไม่ได้ ก็ต้องลากนางกลับไปยังดีที่ไฉ่เอ๋อร์เข้าใจความหมายของเขา ไล่ตามจูเฉียนเฉี่ยน รีบดึงนางเอาไว้ "แม่นาง รีบตามใต้เท้าผู้บริหารท้องถิ่นไปเร็ว!"จูเฉียนเฉี่ยนตอนนี้จึงโดนทั้งผลักทั้งดึง ขึ้นไปบนรถม้าผู้บริหารท้องถิ่นโหยวผู้บริหารท้องถิ่นโหยวมองนางหน้าขรึม"พ่อแม่ของเจ้าสั่งสอนเจ้ามาแบบนี้เรอะ?""ท่านลุง ข้า..."จูเฉียนเฉี่ยนก้มหน้า ตนเองก็รู้สึกห
Baca selengkapnya