Tous les chapitres de : Chapitre 2301 - Chapitre 2310

พอหญิงสาวคนนี้เดินออกมา เซียวหลันยวนก็เห็นหน้าตาของนางทันทีพอเห็น เขาก็ตกตะลึงไป จากนั้นจึงขมวดคิ้วเพราะเขาพบว่า หญิงสาวคนนี้มีหน้าตาคล้ายคลึงกับเจ้าอารามมากหน้าตาของเจ้าอารามนั้นไร้ที่ติ ดังนั้นหญิงสาวคนนี้คืองดงามมากนางดูเหมือนอายุสิบเจ็ดสิบแปด รูปร่างสูงโปร่ง แม้จะสวมชุดกระโปรงเรียบง่าย แต่ก็ไม่อาจปกปิดความสง่างามได้พวกของชิงอีตอนนี้ก็เห็นหน้าตาของหญิงสาวคนนี้แล้ว พวกเขาเองก็ตกตะลึงไปทุกคนล้วนเห็นระดับความคล้ายคลึงของนางกับเจ้าอารามใจของเซียวหลันยวนดำดิ่งลงมาเพราะพริบตานั้น เขาเริ่มเกิดทฤษฏีสมคบคิดขึ้นมาอย่างเช่น คาดเดาความสัมพันธ์ของเจ้าอารามกับเจ้าลัทธิฝั่งซ้าย กับหญิงสาวคนนี้ดูจากอายุ ถ้าจะบอกว่าหญิงสาวคนนี้เป็นลูกสาวเขาก็ไม่ได้เกินเลยเลยที่นี่คือรังเก่าของเจ้าลัทธิฝั่งซ้าย แต่ดันมีหญิงสาวหน้าตาคลายกับเจ้าอารามคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ถ้างั้นเจ้าอารามจะเกี่ยวข้องกับลัทธิเทพทำลายล้างไหมนะ?หญิงสาวคนนี้ พวกเขาเองก็ไม่สามารถสังหารทิ้งไปง่ายๆ ได้แล้วทุกคนมองมาทางเซียวหลันยวน รอเขาตัดสินใจเซียวหลันยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ร่างก็ไหววูบ แฉลบไปอยู่ตรงหน้าหญิงสาวพริบตาท

ถังอู๋เจวี้ยนยิ้ม ยิ้มอย่างสดใสราวสายลมจันทร์กระจ่างองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ข้างๆ พอเห็นเขายิ้มเช่นนี้ ก็ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร ในใจก็อุ่นวาบขึ้นมา และผ่อนคลายลงมาด้วยจู่ๆ นางก็ได้รับการปลอบประโลมจากบนตัวของถังอู๋เจวี้ยนความรู้สึกนี้อธิบายไม่ได้เลยแต่นางรู้สึกว่า การอยู่ข้างกายถังอู๋เจวี้ยนอาจจะเป็นตัวแทนถึงความมั่นคงอย่างหนึ่งก็ได้ไม่ว่านางก่อนหน้านี้จะเลือกใคร จะองค์รัชทายาทแคว้นเจาก็ดี หรือว่าอ๋องเจวี้ยนก็ดี กระทั่งเจ้าอารามโยวชิง หรือซือถูไป๋ก่อนหน้านี้ อยู่กับพวกเขาแล้วก็ยังไม่สามารถมั่งคงได้เลยอันดับแรก องค์รัชทายาทเองก็มีการแย่งชิงตำแหน่ง ไม่มั่นคงแน่นอนอ๋องเจวี้ยนตอนนี้ก็ใกล้จะอยู่ในเมืองหลวงแคว้นเจาไม่ได้แล้ว หลังจากนี้หนทางข้างหน้าก็ไม่ชัดเจน ยังไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหนซือถูไป๋ ได้ยินว่าผู้นำตระกูลอาวุโสซือถูก็ใกล้จะหมดความโปรดปรานแล้ว เพื่อโรงยาทงฝูแห่งเดียวก็ยังต้องแก่งแย่งชิงดีส่วนเจ้าอาราม ก็จับทางได้ลำบากมาก ยิ่งไปกว่านั้นอายุเองก็เหมือนจะมากกว่านางพอควรดังนั้น คนเหล่านั้นอันที่จริงก็ไม่เหมาะกับนางเลยนางเหนื่อยแล้ว คัดจนเหนื่อย เลือกจนเหนื่อยแล้วจริงๆพอ

"คุณชายน้อย ข้าไม่ได้พูดแบบนี้"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจำใจต้องออกมาชี้แจงให้ตัวเองตอนนี้นางกล้ายอมรับเสียที่ไหน? ต่อให้นางจะคิดแบบนั้นจริง ตอนนี้พอเห็นท่าทางของถังอู๋เยว่ นางก็ไม่กล้ายอมรับหรอกจะว่าไป เป้าหมายของนางตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นถังอู๋เจวี้ยนแล้วถ้าหากมาบอกต่อหน้าถังอู๋เจวี้ยนว่าแต่ก่อนนางรู้สึกว่าอ๋องเจวี้ยนน่าจะแต่งกับนางจริง นั่นไม่ใช่หมายความว่านางเดิมทีก็อยากเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนมากหรอกหรือ?ถังอู๋เจวี้ยนถ้ารู้สึกติดใจมาก เช่นนั้นนางก็คงไม่มีโอกาสแล้วสิยิ่งไปกว่านั้น ถ้านางแต่งงานกับถังอู๋เจวี้ยน ถังอู๋เยว่ก็จะกลายเป็นน้องสามีของนางถังอู๋เจวี้ยนรักและให้ความสำคัญกับน้องชายคนนี้มาก คงไม่มีทางชายตามองนางที่ทำให้ถังอู๋เยว่โมโหหรอก"ข้าไม่ได้คิดแบบนี้จริงๆ" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นทำใจให้สงบลงมา เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า "เพียงแต่แต่ก่อนมักได้ยินว่าชะตาของข้ากับอ๋องเจวี้ยนต้องกัน จึงเคยจินตนาการถึงอยู่ ถ้าหากข้าเขากลายเป็นสามีภรรยากันจริง มันก็๗ะเป็นเรื่องดีต่อบ้านเมืองและประชาชนนี่"นางหัวเราะเบาๆ เอ่ยต่อว่า "ข้าก็แค่อยากทำตามลิขิตฟ้า อยากใช้โชคที่ข้ามีเพื่อทำบางอย่างให้กับ

เสี่ยวเยว่ถอยกลับมาข้างกายฟู่จาวหนิง แต่ยังคงถือกระบี่จ้องมองชายคนนั้นอย่างระแวดระวังเพราะวิชายุทธ์ของชายคนนี้ดีมากเมื่อครู่เหมือนยังไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดเลย แต่เสี่ยวเยว่รู้ว่าตนเองทุ่มสุดกำลังแล้วถ้าหากอีกฝ่ายโจมตีสุดกำลังจริงๆ นางตอนนี้อาจจะนอนไปแล้วก็ได้ถ้าหากเขามีจิตอริฆาตกับคุณหนู นางยังไม่รู้ว่าจะคุ้มครองคุณหนูได้หรือเปล่า ไหนจะยังมีผู้อาวุโสจี้กับคุณชายน้อยถังอยู่ด้วยเดิมทีพวกเขาล้วนคิดว่าบนเขาชิงถงน่าจะไม่มีใครกล้าลงมือแล้ว ตอนนี้ดูท่าคงจะวางใจเร็วเกินไป"ท่านเป็นเพื่อนของซือถูไป๋หรือ?" ฟู่จาวหนิงกลับไม่ได้ดูตึงเครียดขนาดนั้นนางมองออก ว่าชายคนนี้ไม่ได้มีจิตอริฆาตน่าจะนะ ตอนนี้ยังไม่มีในใจปิดบังซ่อนอะไรนางไว้หรือเปล่ายังไม่รู้ข้าน้อยสกุลซุน ชื่อว่าโย่วหนิงซุนโย่วหนิงเดินเข้ามา ในสายตาที่มองฟู่จาวหนิงมีแววชื่นชมและยินดีอยู่"อันที่จริงข้าเองก็อยากพบพระชายาอ๋องเจวี้ยนมานานแล้ว แต่ก็หาโอกาสไม่ได้มาโดยตลอด ครั้งนี้อันที่จริงข้ามาหาอ๋องเจวี้ยน แน่นอน ข้าเองก็อยากมาพบคุณชายถังด้วย ข้ามีธุระสำคัญ แต่ก็หาประตูทางเข้าหลักของเขาชิงถงไม่เจอเลย ตัวเองวกตะวันออกมุดตะวัน

ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าอาการป่วยของถังอู๋เยว่น่าจะได้รับกัมมันตภาพรังสีมาระดับหนึ่ง แต่ไม่ได้หนักหนามาก ไม่ใช่ว่าจะยังรักษาไม่ได้และตามคาด ถังอู๋เยว่คิดอยู่พักหนึ่ง คิดถึงเรื่องหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน"ตอนนั้นข้าเข้าไปในภูเขา และร่วงลงไปในหลุมลึกแห่งหนึ่งเพราะการเข้าไปช่วยลิงวิญญาณที่บาดเจ็บ หลุมลึกนั้นไม่รู้ว่าก่อตัวมานานแค่ไหนแล้ว ไม่รู้ว่าก่อตัวขึ้นมาได้อย่างไร แต่เพราะในหลุมลึกมีหินสีดำขนาดยักษ์อยู่ก้อนหนึ่ง ดังนั้นพวกเราต่อมาจึงรู้สึกว่า น่าจะเป็นก้อนหินที่ตกลงมาจากฟากฟ้า"ถังอู๋เยว่เอ่ยต่อ "หลังจากข้าตกลงไปในหลุมนั่นก็บาดเจ็บที่ขา ดังนั้นจึงออกมาไม่ได้ ผ่านไปพักหนึ่งพวกพี่ชายข้าก็ยังหาข้าไม่เจอ เพราะสถานที่ผืนนั้นแต่ก่อนข้าไม่เคยย่ำเข้าไป"ฟู่จาวหนิงถาม "เจ้าติดอยู่ในหลุมนั่นนานแค่ไหน?""สองวันสองคืน เช้าวันที่สาม พี่ชายก็หาข้าพบ" ถังอู๋เยว่นึกขึ้นมา รู้สึกว่าพี่ชายช่วยตนเองมาแล้วหลายครั้งจริงๆ"สองวันสองคืนนั่นเจ้ากินเจ้าดื่มอะไรหรือ? ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่า สาเหตุการป่วยน่าจะมาจากที่นั่น""ใต้หินก้อนนั้นมีหลุมน้ำเล็กๆ อยู่ แต่ก็ไม่ได้มากอะไร เว้นระยะดื่มไปอึกสองอึกก็หมดแล้ว ส