Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2321 - Bab 2330

ไป๋หู่จงใจไปสืบข่าวมาแม้ตอนนี้อาการบาดเจ็บเขาจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ฟื้นฟูกลับมาเต็มร้อย ดังนั้นเรื่องงานหนักๆ หรือฝึกยุทธ์พวกนี้ ฟู่จาวหนิงยังไม่ยอมให้เขาทำ เขาเองก็กลัวจะว่างจนราขึ้น จึงต้องหาอะไรให้ตัวเองได้ทำบ้างอย่างเช่นเรื่องของเซี่ยปั้นเวยคนนั้น เขารู้สึกว่าตนเองควรไปสืบข่าวมาเสียหน่อย อีกเดี๋ยวตอนที่ฟู่จาวหนิงอยากรู้เขาจะได้เล่าได้"คุณชายใหญ่ถังว่ามาแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น แม่นางเซี่ยคนนั้นกับเจ้าอารามโยวชิงก็จำกันได้ทันทีที่พบหน้า เจ้าอารามยังให้ของขวัญพบหน้ากับนางด้วย บอกว่าเป็นจานผังดาราที่เขาแกะสลักขึ้นมาเองกับมือ"เซียวหลันยวนกลับรู้สึกเกินคาด"จานผังดาราที่เจ้าอารามแกะสลักเองกับมือ ขนาดซางจื่อที่ติดตามมาเป็นสิบปีก็ยังไม่มอบให้ ไม่คิดว่าจะมอบให้กับเซี่ยปั้นเวยแบบนี้"ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นว่า "หรือก็คือ เขามองออกจากใบหน้าของเซี่ยปั้นเวยแล้ว ถึงความสัมพันธ์ทางเครือญาติของพวกเขา""ถ้าแบบนี้ก็ยังพอคิดไปได้อยู่ หลานของน้าชาย เซี่ยปั้นเวยหน้าตาคล้ายเจ้าอารามขนาดนั้น แบบนี้ก็อธิบายได้แล้ว""แล้วพี่สาวของเจ้าอารามนี่ มีอยู่จริงๆ หรือ?" ฟู่จาวหนิงยังรู้สึกอยากรู้อยากเห

เจ้าอารามโยวชิงยอมรับหลานสาวคนนี้แล้ว ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนก็ไม่คิดจะไปสืบสาวราวเรื่องว่าตัวตนน่าเชื่อถือไหมอีก"เช่นนั้นก็ยินดีกับเจ้าอารามด้วย ที่หาตัวหลานสาวกลับมาได้ มีญาติเพิ่มมาอีกหนึ่งคน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนก็อวยพรมาให้สองคำ"ปั้นเวยก่อนหน้านี้ถูกเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายลักตัวไป ดังนั้นจึงใช้ชีวิตอยู่ในเขาลึกมานาน"เจ้าอารามโยวชิงมองไปทางเซียวหลันยวน "ในเมื่อเจ้าไปที่นั่นมาแล้ว ก็คงจะเข้าใจดีว่าที่นั่นเป็นอย่างไร นางเจอกับคนในภูเขาน้อยมาก และล้วนเป็นคนของลัทธิเทพทำลายล้าง ซึ้งล้วนไม่ใช่คนปกติกัน"เซียวหลันยวนฟังเขาพูดต่อไป"สำหรับการใช้ชีวิตในโลกภายนอก ปั้นเวยเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก พูดได้ว่าความรู้ปกติด้านนอกอีกมากที่ไม่รู้จัก ข้ามีเรื่องจะขอร้องสักเรื่อง"ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเจ้าอารามพูดว่าขอร้อง ก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมาเสียแล้วและก็ตามคา เจ้าอารามบอกว่า "อยากให้ปั้นเวยติดตามพวกเจ้าไปหน่อย ถือว่าเป็นการเรียนรู้ รอให้นางปรับตัวได้แล้ว พวกเจ้าไม่อยากจะพานางไปอีก แล้วข้าค่อยไปรับนางกลับมาอยู่ข้างกายข้า"เซียวหลันยวนขมวดคิ้วยาว"ในเมื่อเจ้าอารามเป็นน้าของนาง แล้วทำไ

ตอนนี้เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายนอนอยู่ด้านในไม่ขยับเขยื้อน ถ้าไม่ใช่เซี่ยปั้นเวยรู้ว่าถังอู๋เจวี้ยนให้คนคอยจับตาเขาไว้อยู่ ไม่ให้เขาได้ตายไวนัก นางคงคิดว่าเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายตายไปแล้วด้วยซ้ำเซี่ยปั้นเวยเรียกไปสองครั้ง เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร ราวกับไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น"ท่านลุง ข้าปั้นเวยเอง พวกเรามาคุยกันหน่อยไหม?"เซี่ยปั้นเวยเดินเข้ามา ยืนอยู่ด้านนอกลูกกรงเหล็กแล้ว นางมองเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายอย่างละเอียด ในที่สุดก็เห็นนิ้วมือของเขาขยับแล้วดูท่า เขาจะได้ยินคำพูดของนางอยู่ แค่ไม่คิดจะสนใจนางเท่านั้นนางนิ่งงันไปครู่หนึ่ง เอ่ยต่อว่า "ข้ารู้ว่าอันที่จริงท่านลุงเองก็กลัวตายมาก ไม่ว่าจะบาดเจ็บหนักแค่ไหน เจอกับการลงโทษร้ายแรงแค่ไหน ไม่ว่าร่างกายจะทุกข์ทรมานเพียงใด ขอแค่มีชีวิตรอดต่อไปก็พอ ดังนั้น แม้ว่าตอนนี้ท่านจะโดนพิษของพระชายาอ๋องเจวี้ยนเข้าไป แต่อย่างน้อยแขนขาก็ยังขยับได้นี่ ไม่ใช่หรือ?"น่าจะเพราะคำพูดเหล่านี้ของนางกระตุ้นเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายเข้า ในที่สุดเขาก็เบิกตาโพลง ตะแคงตัวหันมามองนางอย่างยากลำบากก่อนหน้านี้ตอนที่เซี่ยปั้นเวยเจอกับเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายนั้นมีความหวาดกลัวมา

เซี่ยปั้นเวยบอกว่าจะพยายามเต็มที่ ก็เหมือนจะพยายามเต็มที่จริงๆเพราะวันถัดมา นางก็ทำให้เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายพูดข้อมูลที่มีประโยชน์ออกมาได้ข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าลัทธิฝั่งขวาของลัทธิเทพทำลายล้างเซี่ยปั้นเวยหยิบรูปวาดใบหนึ่งออกมาตรงหน้าถังอู๋เจวี้ยน"นี่คือหน้าตาของเจ้าลัทธิฝั่งขวาที่เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายบรรยายออกมา ข้าวาดออกมาตามคำบรรยายของเขา หลังจากเขาเห็นก็บอกว่าใกล้เคียงถึงเจ็ดส่วน"คนในรูปวาด ดูนุ่มนวลอ่อนช้อย แต่ก็ถือว่าหล่อเหลาเอาการ ดูแล้วอายุน่าจะสี่ห้าสิบปีอายุสี่ห้าสิบ แล้วยังหล่อเหลา ก็ดูคล้ายกับเจ้าอารามอยู่พอควร ถังอู๋เจวี้ยนอดคาดเดาจุดนี้ขึ้นมาไม่ได้เลยว่าเจ้าลัทธิฝั่งขวานี่ คงไม่ใช่คนตงฉิงหรอกใช่ไหม?คนที่มาจากตงฉิง ดูแล้วหน้าตาดีกันหมด ยิ่งไปกว่านั้นยังดูไม่ค่อยแก่ด้วยรวมถึงเซียวหลันยวน เขารู้สึกว่ายี่สิบปีให้หลังเซียวหลันยวนก็คงจะไม่ได้ดูแก่ลงไปมากนัก"คิดไม่ถึงว่าแม่นางเซี่ยจะมีฝีมือวาดภาพแบบนี้ด้วย"จุดนี้ทำให้พวกเขารู้สึกเกินคาดมาก เซี่ยปั้นเวยวาดคนได้ดีขนาดนี้เชียว ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่านางถูกเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายเลี้ยงไว้แบบนั้นในภูเขา สามารถมีทักษะการใช้ชีวิตทั่

ถังอู๋เยว่เดิมทีก็ป่วยมานานหลายปี นิสัยเองก็มีบิดเบี้ยวไปบ้างเพียงแต่ว่า ถังอู๋เจวี้ยนดีกับเขามากเกินไป แล้วยังให้ความอดทนและความรักกับเขาอย่างมากมาย ดังนั้นในสถานการณ์ทั่วไปเขาจึงสามารถควบคุมตนเองไว้ได้ อดทนได้อยู่แต่ตอนนี้พอเผชิญหน้ากับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่เดิมทีเขาก็ไม่ชอบอยู่แล้ว เขาจึงทนไม่ไหวขึ้นมาเขาไม่มีมารยาทและความอดทนกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมาดยตลอด พอได้ยินนางถามเช่นนี้ เขาก็ตอบกลับมาคำหนึ่งทันที"ท่านไม่จำเป็นต้องรู้หรอก"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น: "..."เบ้าตาของนางแดงก่ำขึ้นมาทันทีถังอู๋เยว่นี่ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ! ทำไมถึงทำกับนางแบบนี้?เขาชิงถงนี่ มันเป็นสถานที่ยอดเยี่ยมแค่ไหนกันเชียว ทำไมถึงได้กำเริบเสิบสานกับองค์หญิงใหญ่แห่งต้าชื่ออย่างนางแบบนี้!ตอนนี้เอง ในใจขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็คิดถึงตอนที่ตนเองยังเป็นองค์หญิงใหญ่แห่งต้าชื่อขึ้นมาอย่างประหลาด คิดถึงตอนที่ฝ่าบาทต้าชื่อยังยืนอยู่ด้านหลังนางจู่ๆ นางก็เข้าใจเรื่องหนึ่งขึ้นมา มีเพียงแค่ยังอยู่ในต้าชื่อ และยังพึ่งพิงฝ่าบาทอยู่เท่านั้น นางถึงยังเป็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอย่างแท้จริง ถึงจะทำให้คนนับถือนางตอนนี้คน