Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2351 - Bab 2360

ทิวทัศน์ของตงฉิงงดงามอย่างที่สุดราวกับว่าในหนึ่งวันคนละช่วงเวลาก็จะมีทิวทัศน์งดงามคนละแบบ ตอนนี้ช่วงรุ่งเช้าเป็นความรู้สึกเหมือนแดนเซียนเย็นยะเยือกที่ถักทอจากขุนเขามืดมิดกับหมอกยามเช้าเมื่อวานช่วงค่ำ เป็นท้องฟ้าพร่างด้วยแสงยามเย็นซึ่งเปลี่ยนสีสันอย่างรวดเร็วตอนกลางวันทั้งหมดกลับสว่างไสว ภูเขาคือภูเขา แม่น้ำคือแม่น้ำ แทบไม่เห็นฝุ่นเลย ดังนั้นต่อให้ต้นไม้ข้างทางก็ยังเขียวเข้ม ดูเหมือนไม่มีฝุ่นเกาะเลยแม้แต่น้อย เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาฟู่จาวหนิงชอบตงฉิงมากนางไม่รู้ว่าเพราะที่นี่เคยมีร่องรอยอารยธรรมของมนุษย์ แล้วถูกธรรมชาติปกคลุมไปอีกครั้งหรือเปล่า ดังนั้นจึงได้ปรากฏทิวทัศน์ธรรมชาติที่งดงามและไม่หยาบกระด้าง หรือว่าตอนที่แคว้นตงฉิงยังอยู่ ก็เพิ่มเสน่ห์ทางวัฒนธรรมท้องถิ่นเข้าไปในทัศนียภาพงดงามนี้อยู่แล้วแต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ตอนนี้นางก็คาดหวังที่จะเห็นตงฉิงถูกสร้างขึ้นใหม่อีกครั้ง"คุณหนู ที่นี่ตอนเช้ายังหนาวอยู่นะเจ้าคะ" เสี่ยวเยว่เดินออกมา นำผ้าคลุมชิ้นหนึ่งมาคลุมบนตัวนาง"เสี่ยวเยว่ เจ้าชอบที่นี่ไหม?" ฟู่จาวหนิงมองเสี่ยวเยว่ผาดหนึ่ง "อยากกลับไปต้าชื่อไหม?"เสี่ยวเยว่ส่ายหั

หญิงสาวที่ประตู อายุประมาณสิบแปดปีเป็นวัยที่กำลังเบ่งบานดุจดอกไม้แรกแย้ม ตาคมฟันขาวผ่อง อ้อนแอ้นอรชร ทั้งยังเปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวาแห่งวัยเยาว์ชุดกระโปรงสีม่วงของตงฉิง ขับเด่นให้นางดูเปล่งปลั่งมีชีวิตชีวานางมองเซียวหลันยวน สีหน้าดูไร้เดียงสาดื้อรั้น ริมฝีปากยื่นออกมาเล็กน้อย"นี่ ท่านบอกว่าจะไม่รับข้าเป็นภรรยารึ?" นางถามออกมาเสียงใส ในน้ำเสียงดูเอาแต่ใจอยู่บ้างชิงอีที่คอยเฝ้าอยู่ข้างๆ พอเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง บนหน้าผากก็มีเหงื่อเย็นผุดออกมาดูท่าคนคนนี้ น่าจะชอบท่านอ๋องเข้าเสียแล้วเมืองอั้น ยังมีคนอยู่ใช้ชีวิตอยู่จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเมืองของพวกเขาคิดว่า มนุษย์ที่ด้านนอกน่าจะตายกันไปแล้วกว่าครึ่ง เมืองอั้นถ้าอยากจะอยู่รอดต่อไป ก็จำเป็นที่จะต้องมีคนดังนั้น หลายปีนี้ พวกเขาจึงสนับสนุนให้ประชาชนในเมืองมีลูกพอเข้าเมืองอั้น พวกเขาก็เห็นวัยรุ่นชายหญิงจำนวนมาก เด็กเล็ก และยังเห็นคนที่อุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนอีกด้วยภาพที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาไร้ขีดจำกัดนี้ ทำให้พวกเขาทุกคนต่างรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเด็กมากขนาดนี้ อธิบายได้ว่าประชาชนในเมืองอั้นมีอยู่ไม่น้อยเลย ยิ่งไป

อวี๋เซียนเอ๋อร์มองเซียวหลันยวนอย่างงงงันถึงแม้ แม้คำพูดของเขาเหมือนจะดูไม่เคารพต่อตระกูลอวี๋ ว่าตามหลักการ นางควรจะโกรธมาก แต่นางกลับโกรธไม่ออกนางกระทั่งรู้สึกว่า เขามีพลังแบบนี้จริงๆ พูดคำพูดเช่นนี้ออกมาได้ก็ดูสมเหตุสมผลอยู่"ท่านคิดว่าตนเองเป็นคนจากราชวงศ์จริงหรือ?"อวี๋เซียนเอ๋อร์หลังจากตั้งสติกลับมาได้ก็ยังฝืนความเย่อหยิ่งเอาไว้ เชิดคางมองเขาอย่างโอหังเหล่าเพื่อนของนางพอได้ยินว่ามีคนหลายคนเข้ามา นอกจากความตกใจแล้ว ก็ยังอยากรู้อยากเห็นต่อตัวพวกเขามาก แต่พวกเขาก็ไม่เชื่อตัวตนฐานะของคนเหล่านี้โดยเฉพาะใต้ฝ่าพระบาทอ๋องเจวี้ยนคนนี้พวกเขารู้สึกว่า จะต้องเป็นคนจากภายนอกที่เข้ามาตงฉิง แล้วพบเมืองอั้นโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นก็เกิดความละโมบขึ้นมา แต่งเรื่องตัวตนฐานะขึ้น คิดจะเข้ามาแย่งชิงเมืองอั้นถ้าหากหลอกเจ้าเมืองกับพวกเขาไปได้ เช่นนั้นอีกฝ่ายก็สามารถขึ้นเป็นนายใหม่ของเมืองอั้นได้"ได้ยินว่า ในอดีตคนของราชวงศ์เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น ตอนนั้นจักรพรรดินีออกไปทำการทูตที่ต้าชื่อ และตายอยู่ที่ต้าชื่อ ส่วนคนที่อยู่ในเมืองหลวง ก็ล้วนตายไปพร้อมกับการล่มสลายของเมืองหลวง ตงฉิงไม่มีราชวงศ์มา

กำลังทหารตอนนี้ของเซียวหลันยวน การจะล้อมเมืองอั้นเอาไว้ยังดูไม่ค่อยจะเป็นไปได้อันที่จริงเมืองอั้นก็ไม่ได้เล็กเลยเพียงแต่ว่า หลังจากฟู่จิ้นเชินเดินไปหนึ่งรอบแล้วก็พบกับเรื่องๆ หนึ่ง ที่มีประโยชน์สำหรับพวกเขา"ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังทหารมากนัก"ฟู่จิ้นเชินบอกกับเซียวหลันยวน "น่าจะเพราะเมืองอั้นถูกผนึกทางออกเอาไว้นาน ไม่มีแรงคุกคามจากภายนอกเข้ามา ดังนั้นปลายปีมานี้ พวกเขาจึงมองข้ามการฝึกทหารไป พวกข้าราชการกับทหารในเมืองก็ล้วนหย่อนยานกันหมด""พวกเขายังมีการฝึกยุทธ์อยู่บ้าง แต่การฝึกยุทธ์อย่างมากก็นำมาใช้กับการทะเลาะกันในเมือง หรือเอาไปต้านพวกสัตว์ป่าที่จะบุกเข้ามาในเมือง ดังนั้นอันที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้มีประสบการณ์ต้านทานศัตรูมากนัก และยิ่งไม่มีความเป็นระเบียบวินัยเท่าที่ควรอีกด้วย"เซียวหลันยวนสรุปคำพูดของเขา "หรือก็คือ อันที่จริงเมืองอั้นเป็นแค่กระบะทรายที่กระจัดกระจายสินะ""ถูกต้อง" ฟู่จิ้นเชินพยักหน้า "เจ้าเมืองอวี๋เป็นเหมือนเศรษฐีที่ดินบ้านนอกที่ไร้ซึ่งวิสัยทัศน์กว้างไกล การจะจัดการเขาจึงไม่น่าใช่เรื่องยากเท่าไร""แต่เมืองอั้นก็ยังมีกลุ่มองครักษ์พิเศษอีกกลุ่มหนึ่ง ได้ยินว่าเป็น

คนตระกูลเฉิงหารือกันอยู่นาน ท้ายสุดก็ตัดสินใจว่าจะร่วมมือกับอ๋องเจวี้ยนนี่ถือเป็นการเดิมพันครั้งหนึ่งถ้าพวกเขาเดิมพันชนะ อ๋องเจวี้ยนก็น่าจะกลายเป็นจักรพรรดิตงฉิง ถึงตอนนั้นตงฉิงก็จะกลับมาเห็นเดือนเห็นตะวันได้อีกเช่นนั้นพวกเขาที่เป็นคนเลือกติดตามอ๋องเจวี้ยนเวลานี้ ก็จะถือว่ามีคุณความดีที่ติดตามปฐมจักรพรรดิอย่าว่าแต่ออกจากเมืองอั้นเลย หลังจากนี้วันคืนของพวกเขาก็จะดีขึ้นด้วยขดตัวอยู่แต่ในเมืองแบบนี้ตลอด พวกเขาเองจะพยายามแค่ไหน ก็ทำได้แค่แก่งแย่งตำแหน่งเจ้าเมืองกับเจ้าเมืองอวี๋เท่านั้นปกป้องเมืองนี้ไป ก็ไม่มีอนาคตอยู่ดีทั้งหมดล้วนกำลังเดินไปจุดจบเจ้าเมืองอวี๋นับวันยิ่งสายตาตื้นเขินลงทุกวัน มองไม่เห็นจุดนี้เอาเสียเลย"คุณชายฟู่ข้างกายอ๋องเจวี้ยนคนนั้น ก็เป็นคนที่มีความสามารถ ข้าจะไปคุยกับเขาก่อน" เฉิงอวิ๋นเจี้ยนบอกกับท่านพ่อ "คนเหล่านั้นที่ตามพวกเรามา ท่านพ่อก็ไปพูดดีดีกับเขาหน่อย"พวกเขาเหล่านี้สามัคคีกันเป็นกลุ่มก้อน พอถึงจุดสำคัญของการตัดสินใจ เฉิงอวิ๋นเจี้ยนต้องทำให้ทุกคนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน และไม่มีใครจะเข้ามาแทงข้างหลังพวกเขาได้"เจ้าออกไปก็พอ ข้าจะคุยดีดีกับพวกเข