Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2331 - Bab 2340

เซี่ยปั้นเวยพอได้ยินองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นบอกว่าจะไปไต่สวนเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายด้วย ก็รู้สึกสงสัยในหูของตนเองขึ้นมา"องค์หญิงใหญ่ ท่านว่าอะไรนะ?""ข้าบอกว่าข้าจะไปไต่สวนเจ้าลัทธิฝั่งซ้ายกับเจ้าด้วย มีอะไรผิดหรือ? เจ้าคนเดียวสู้ไปกันสองคนไม่ได้แน่ ปัญหากับรายละเอียดตั้งมากมาย พอมีคนเพิ่มก็มีโอกาสเจรจาเพิ่มขึ้นด้วย เจ้าเองก็ไม่ค่อยชัดเจนเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนเคยเจอมาในอดีตนี่?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่า เซี่ยปั้นเวยเติบดตมาในภูเขาแบบนั้น คงจะไม่ค่อยชัดเจนกับโลกภายนอกเท่าไร ไม่ต้องพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในวังจักรพรรดินั่นเลยในเมื่อนางเองก็ไม่รู้ แล้วจะไปเริ่มถามจากตรงไหนได้กัน?"ข้าเข้าใจเรื่องของอ๋องเจวี้ยนมากมายเลย ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องของหมอเทวดาฟู่ก็รู้อยู่หน่อยๆ ให้ข้าไปช่วยถามด้วย น่าจะถามเรื่องที่พวกเขาสนใจ กับเรื่องที่อยากรู้ได้มากขึ้น" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นบอกมา"หมอเทวดาฟู่? ท่านหมายถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ?"เซี่ยปั้นเวยอันที่จริงไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเพราะอะไรพอองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอ่ยถึงฟู่จาวหนิง มักจะเรียกนางว่าหมอเทวดาฟู่ ในเมื่อตอนที่อยู่กับอ๋องเจวี้ยน ไม่ใช่ควรเรียกกว่าพระชายาอ

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่ครั้งนี้ออกไปได้สำเร็จ อันที่จริงก็ไม่ถือว่าเป็นโชคดีซางจื่ออันที่จริงก็ไล่ตามนางมาทัน องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเห็นเขาแล้ว นางก็รีบมุดเข้าไปถ้ำเล็กๆ ที่ถูกเถาวัลย์บังอยู่เพื่อซ่อนตัว จากนั้นก็มองซางจื่อผ่านช่องระหว่างเถาวัลย์ช่วงนี้นางก็ติดตามเจ้าอารามโยวชิงอยู่ตลอด ดังนั้นก็ถือว่าคุ้นเคยกับซางจื่ออยู่ซางจื่อกระทั่งรู้สึกดีกับนางอยู่บ้างด้วย จุดนี้ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนั้นสัมผัสได้ ปกตินางเองก็ดีใจอยู่บ้าง แอบเสวยสุขกับการดูแลของซางจื่อที่มีให้นาง"องค์หญิงใหญ่ ท่านอยู่ที่ไหนน่ะ? รีบออกมาเถิด ข้าจะพาท่านกลับไป"ซางจื่อกำลังเรียกหานาง เขาเองก็คำนวนจากเวลาระยะทางกับความเร็วของนาง คิดว่าเวลาขนาดนี้น่าวิ่งมาถึงบริเวณนี้แล้ว ดังนั้นพอมาถึงที่นี่เขาจึงหยุดลง แล้วออกค้นหาไปรอบๆ"องค์หญิงใหญ่ เจ้าอารามเป็นห่วงท่านมาก ข้าเองก็เป็นห่วงท่าน ท่านไปน้อยใจอะไรมาหรือ?""มีเรื่องอะไรท่านบอกกับข้าได้ ข้าจะช่วยท่านเอง ท่านออกมาหน่อยดีไหม?"เสียงของซางจื่อมีความกังวลและตึงเครียด คอยเตือนนางปลอบนางอยู่ตลอด องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอันที่จริงก็ได้ยินแล้วนางเองก็รู้สึกหวั่นไหวขึ้นม

ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็ไม่สนใจว่าเจ้าอารามจะมองนางอย่างไรนางถามใจดูแล้วว่าไม่รู้สึกละอาย"ตอนนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับไปต้าชื่อแล้ว พวกเราเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ ถึงยังไงก็เป็นนางที่อยากกลับไป เจ้าอาราม ท่านว่าใช่ไหมล่ะ?" นางย้อนถามเจ้าอารามโยวชิง"เป็นการเลือกของนางเอง"เจ้าอารามโยวชิงไม่ลังเล พยักหน้าตอบนาง"ข้าเองก็ไม่คิดว่านางจะเลือกแบบนี้ ข้าแค่อยากจะดูโชคชะตาของจาวหนิงว่าเปลี่ยนแปลงอะไรจากเรื่องนี้บ้างไหมเท่านั้น"เจ้าอารามโยวชิงอธิบาย มองเซียวหลันยวน รู้สึกจนใจหน่อยๆ "ข้าไม่ถึงกับเอาเรื่องนี้ไปโทษที่ฟู่จาวหนิงหรอก"อันที่จริงเขาก็มีความรู้สึกเหมือนถูกองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นทรยศอยู่เหมือนกันเขาคอยพานางไปไหนมาไหน และอยากจะหาสถานที่ที่นางพอใจสักแห่งให้นางได้พักพิง จากยอดเขาโยวชิง ไปถึงเมืองหลวงแคว้นเจา และจากเมืองหลวง ก็มาถึงเขาชิงถงถ้าหากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ในเขาชิงถงไม่ได้จริงๆ เขาก็จะพานางไปต่อแค่นางอยู่ข้างกายเขา เขาก็จะปกป้องนางอย่างสุดกำลังหลังจากนี้ถ้าเขากลับไปตงฉิงได้ นางเองก็ตามไปอยู่ที่ตงฉิงได้เพราะความสับสนชั่วขณะในตอนนั้น เขาจึงจะรับผิดชอบเรื่องที่พักพิงข

ตงฉิงยังมีประชาชนที่รอดชีวิตอยู่ นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก เป็นเรื่องมงคลเรื่องหนึ่งเลยทีเดียวฟู่จาวหนิงล้วนมองออกอย่างชัดเจน ว่าอารมณ์ของเซียวหลันยวนดีขึ้นอย่างมากและพวกฟู่จิ้นเชินเองก็ไปถึงตงฉิงแล้ว ถูกหลานหรงส่งคนไปรับเรียบร้อยนอกจากฟู่จิ้นเชินแล้ว ยังมีคนจากตระกูลเสิ่นด้วยเสิ่นฉยงลุงคนโตของฟู่จาวหนิงพาคนไปที่ตงฉิงก่อนแล้วฟู่จิ้นเชินเองก็เขียนจดหมายหาฟู่จาวหนิงด้วยในจดหมาย เขาบอกว่าเสิ่นฉยงเป็นคนที่มีความรู้มาก ปณิธานเองก็เข้มแข็งอดทนมาก ยิ่งไปกว่านั้น ยังซื่อสัตย์สุจริตยิ่งกว่าท่านลุงเล็กเสิ่นเสวียนเสียอีกก่อนหน้านี้เขาถูกฝ่าบาทต้าชื่อเนรเทศ ไปทำงานขุดเหมืองที่ยากลำบากอยู่ตลอด แต่ก็ได้เรียนรู้ความสามารถการขุดเหมืองมาด้วยเรื่องนี้ไม่น้อยเหมือนกัน พอไปถึงตงฉิง เขาก็พบกับภูเขาเหมืองแร่ทันทีฟู่จิ้นเชินบอกว่า เสิ่นฉยงจึงรับภารกิจนี้ไป การฟื้นฟูแคว้นตงฉิงมีแสงอรุณแห่งความหวังแล้ว พวกเขาต่างมีความมั่นใจกันมากฟู่จาวหนิงหลังจากอ่านจดหมายก็ส่งต่อให้เซียวหลันยวนเรื่องนี้หลานหรงก็คงจะรายงานกับเซียวหลันยวนแล้ว แต่จุดที่หลานหรงเล่าก็ไม่แน่ว่าจะแม่นยำเท่าฟู่จิ้นเชิน"ตอนนี้

กระท่อมไม้ของที่นี่ดูเรียบง่าย แต่ก็ให้พวกฟู่จาวหนิงพักกันสักคืนก็ถือว่าเพียงพออยู่พิงอยู่ในอ้อมกอดเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็นึกถึงเจ้าอารามโยวชิงขึ้นมา"เจ้าอารามไม่เดินทางมากับเรา และไม่บอกด้วยว่าไปที่ไหน ท่านคิดว่าเขาจะไปทำอะไรกัน?"เจ้าอารามโยวชิงเองก็เป็นคนตงฉิงอย่างชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังเป็น สายเลือดราชครูด้วย รู้ว่าพวกเขาจะมาที่ตงฉิง แต่เขากลับไม่เดินทางมาด้วยกัน แต่บอกว่าเขายังมีเรื่องต้องไปจัดการ ให้พวกเขาเดินทางมาก่อนนี่ทำให้ฟู่จาวหนิงรู้สึกประหลาดใจมากเซียวหลันยวนกลับไม่ใส่ใจ "ในเมื่อเขาพูดว่ามีเรื่องต้องไปจัดการ เช่นนั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ แต่ก่อนในยอดเขาโยวชิง เวลาข้าจะไปทำอะไรเขาก็ไม่ค่อยจะถามข้านัก"แต่ว่าฟู่จาวหนิงมักมีความรู้สึกว่า เรื่องที่เจ้าอารามโยวชิงไปทำ ยังคงเกี่ยวข้องกับตัวพวกเขาอยู่นางไม่พูดออกมา จิ้มไปที่เอวของเซียวหลันยวนเอวเซียวหลันยวนเกร็ง พลิกตัวกลับมาทับนางไว้"หนิงหนิงนอนไม่หลับหรือ?""ท่านจะทำอะไรน่ะ?" ฟู่จาวหนิงรีบผลักเขา "กระท่อมไม้นี้ไม่ได้เก็บเสียงนะ"เร่งเดินทางมาครึ่งค่อนเดือน เขาไม่ได้แตะต้องนางเลย อดกลั้นจนรู้สึกแย่แล้ว