เจ็บ……เจ็บเหมือนโดนแทง...นาง ล่อจี่นซูผู้อำนวยการการแพทย์เทียนจ้าน ได้พัฒนาระบบการแพทย์เลือดสีน้ำเงินของสำนักการแพทย์เทียนจ้าน แต่ถูกกล่าวหาว่าฆ่านักพัฒนาหลายคนและขโมยผลการวิจัยและพัฒนาของพวกเขานางถูกจำคุกในคุกทะเลของสำนักเทียนจ้านระยะเวลาห้าปี นั่นเป็นนรกบนโลกที่เต็มไปด้วยคนร้ายและผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่งแม้ว่านางจะถูกทรมานทั้งกลางวันและกลางคืน แต่นางก็มีความยึดมั่นอย่างเดียวในใจคือการหลบหนีและค้นหาความจริงเกี่ยวกับการฆาตกรรมเจ้าหน้าที่พัฒนาน่าเสียดายที่นางไม่มีโอกาสนั้น หลังจากทนทุกข์ทรมานในเรือนจำทะเลเป็นเวลาห้าปีนางก็ถูกประหารชีวิตนางเสียชีวิตอย่างไม่ยุติธรรมและข้ามภพมาเป็นลูกสาวกำพร้าของท่านแม่ทัพล่อในราชวงศ์หยานล่อจี่นซูเด็กสาวกำพร้าที่ถูกใส่ร้ายและเกือบถูกข่มขืนส่วนเจ้าชายหซู่หยุนจินเฟิงเขาผิดสัญญาเรื่องแต่งงานก่อนและยังกักบริเวรนางอีก ตอนนี้เขายังกล่าวหานางว่านางได้ฆ่าพระชายาและต้องการให้คนเลี้ยวม้าข่มขืนนางจนตายช่างเป็นชายชั่วที่ทำตัวเหมือนว่าตนนั้นเป็นคนที่รักเดียวรู้สึกเจ็บแสบเล็กน้อยที่ข้อมือ นางยกมือขึ้นและเห็นเครื่องหมายของโล่เลือดสีน้ำเงิน

ในเวลาเดียวกัน เหลิ่งซวงซวงก็วิ่งออกห้องหลักและพบว่าหยุนจินเฟิงหมดสติอยู่บนพื้น และพี่สาวคนโตก็หายตัวไปนานแล้ว เมื่อสื่นเหรินวิ่งกลับไปที่หอเหยาเยว่ หยุนจินเฟิงเพิ่งฟื้นขึ้นมาจากการฝังเข็มของหมอหลวงและได้รู้ว่าพระชายาหายตัวไป ไม่รอให้สื่นเหรินรายงานล่อจี่นซูได้สังหารคนเลี้ยงม้าและหายตัวไป หยุนจินเฟิงพูดด้วยความโกรธ “ เป็นล่อจี่นซูนางแพศยานั่น ไปหาตัวนังนั่นมา ต่อให้ต้องพลิกหากันทั้งเรือนก็ต้องเอาตัวมันมาให้ข้า ” ใบหน้าของสื่นเหรินเข้มลง หันกลับไปและสั่งให้ทหารตรวจค้นบ้านทั้งหลัง และยังไปหาคนเฝ้าประตูตรวจดูว่าล่อจี่นซูไม่ได้ออกไป หยุนจินเฟิงโกรธมาก เขาคว้าแส้แล้ววิ่งออกไป ดวงตาของเขาแดงก่ำ และความโกรธของเขาเผาผลาญเขาจนสูญเสียความมีเหตุผลทั้งหมด หากเขาหานังแพศยานั้นเจอ เขาจะตีนางให้ตาย แต่หลังจากที่ค้นหาไปทั่ว พวกเขาก็ไม่พบล่อจี่นซูและพระชายาหซู่ ประตูหน้า ประตูด้านข้าง และประตูหลังได้รับการเฝ้าระวังทั้งหมด ไม่มีใครเข้าหรือออกยกเว้นคนของเรือนขุนนางลั่นหนิง หยุนจินเฟิงเตะคนเฝ้าประตูด้วยความโกรธจัด “ พวกเจ้ามันขยะไร้ประโยชน์ คนตัวโตขนาดนั้นก็ไม่สังเกตเห็น สื่นเหริน สั่งให้ทหารทั้

“ ฟิ้ว ๆ ” เป็นเสียงลูกธนูที่ตัดผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว ลูกธนูมากกว่าสิบลูกออกมาจากที่ไหนไม่รู้เลยและตกลงไปข้าง ๆ หยุนจินเฟิง และล้อมรอบเขาไว้อย่างแน่นหนา สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือลูกธนูถูกฝังอยู่ในแผ่นหินตรงประตู และก็ตั้งขึ้น ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพลังงานภายในของผู้ยิงธนูนั้นดีแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้น หยุนจินเฟิงยังยืนอยู่ที่ประตูหากลูกธนูถูกยิงจากที่สูงในเรือนแล้วมันจะตกลงไปข้าง ๆ หยุนจินเฟิงโดยไม่ทำร้ายเขาได้อย่างไร ลูกศรจะโค้งได้เหรอ ยังสามารถรักษาทางโค้งและระยะอย่างแม่นยำได้ การกระทำนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นหวาดกลัว และทำให้ผู้คนในค่ายลาดตระเวนและจวนจิงเจ้าโกรธ เจ้าชายเซียวเป็นแม่ทัพที่สร้างคุณประโยชน์ให้กับประเทศอย่างยิ่งใหญ่ เขาเข้ารับตำแหน่งแม่ทัพล่อและออกไปต่อสู้ ขับไล่กองทัพศัตรูอย่างหวุดหวิดเพื่อช่วยราชวงศ์หยาน ตัวเขาเองกลับมาได้รับบาดเจ็บสาหัส และหมอหลวงต้องใช้เวลาสามเดือนในการรักษาเพื่อช่วยชีวิตเขา พระชายาหซู่ถูกสังหารอย่างโหดร้าย ตายท้องกลม ทุกคนรู้สึกเสียใจกับนางและเกลียดฆาตกร พวกเขาเข้าใจความโกรธของเจ้าชายหซู่ได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะต้องรู้สึกแบบเดียวกับเ

ดื่มโจ๊กชามใหญ่และกินผักทั้งหมดโดยไม่สิ้นเปลือง แม้ว่ามันจะไม่อร่อยก็ตาม ไก่ผัดและเนื้อแกะตุ๋น เห็นได้ชัดว่าทั้งสองเมนูใช้วัตถุดิบชั้นเลิศ นางอยากรู้จักพ่อครัวคนนี้จริง ๆ วัตถุดิบดี ๆ แบบนี้แต่ทำอาหารได้ไม่อร่อยมาก แต่ยังสามารถเอาตัวรอดในวังได้ต้องเป็นสิ่งที่พิเศษแน่ หลังจากรับประทานอาหารแล้วร่างกายจะรู้สึกอบอุ่น นางควรออกไปแสดงความขอบคุณ แต่นางเดินจากไปไม่ได้ สถานการณ์ของพระชายาหซู่อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ความทรงจำเกิดขึ้น มันเป็นเรื่องของเจ้าชายเซียว เจ้าชายเซียวหยุนเส้ายวนเป็นน้องชายของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และจักรพรรดินีอัครมเหสีให้กำเนิดเขาในวัยสี่สิบของนาง ดังนั้นเขาและหยุนจินเฟิงจึงมีอายุไม่แตกต่างกันมากนัก เขาไหว้อาจายร์ดังตั้งแต่อายุยังน้อยและมีทักษะศิลปะการต่อสู้อย่างสูง เมื่อคนรงบุกเข้ามาเมื่ออายุสิบห้า เขาก็เป็นทหารและออกรบพร้อมกับกองทัพ ในการต่อสู้ครั้งแรกเขาฆ่าได้มากกว่าร้อยคนและมีชื่อเสียงในคราวเดียว หลังจากนั้นเขาได้ออกรบหลายครั้งและสร้างความสำเร็จทางรบให้กับราชวงศ์หยาน ครึ่งปีที่แล้วคนรงกลับมาบุกรุกอีกครั้ง บุกเข้าห้วยโจว พ่อของเจ้าของร่างแม่ทัพล่อได้รั

สื่นเหรินปฏิเสธที่จะไป แต่มีคนอื่นที่อยากไป ประตูจวนเปิดออกกว้าง และอัศวินดำมากกว่าสิบคนก็รีบวิ่งออกไปโดยถือป้ายของพระราชวังของเจ้าชายหซู่และมุ่งหน้าไปยัง เป๋ยโจว เป๋ยโจวอยู่ติดกับเมืองหลวงและระยะทางไม่ไกลใช้เวลาเพียงวันเดียวในการทำลายสุสานและกลับสู่เมืองหลวง เนื่องจากสื่นเหรินห้ามเรื่องขุดหลุมศพหยุนจินเฟิง จึงโกรธและเฆี่ยนตีเขาเป็นการส่วนตัวสิบครั้งเพื่อระบายความโกรธ ไม่มีใครไม่ทำตามคำสั่งของเขาได้ สื่นเหรินไม่รักดี หลังจากที่สื่นเหรินคุกเข่าลงและถูกเฆี่ยนตีสิบที เขายังต้องพาผู้คนออกไปค้นหาล่อจี่นซูทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนจินเฟิงเข้าไปในพระราชวังเพื่อเจอฮ่องเต้และอธิบายเหตุผลของเขาในการขอตรวจค้นที่ประทับของเจ้าชายเซียว ฮ่องเต้รักลูกชายคนนี้มากที่สุดเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเป็นพ่อ แต่พระชายากลับเจอกับหายนะเช่นนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจมาก หลังจากได้ยินเขาอธิบายอย่างโกรธเคืองถึงเหตุผลในการค้นหาจวนเซียว ฮ่องเต้ก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ มีเหตุผลที่เจ้าจะสงสัยว่าฆาตกรอยู่ในจวนเซียว แต่ท่านลุงของเจ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย เจ้าไปบอกเขาว่าข้าได้สั่งให้เขาเปิดประต