หลินเซียวนั่งอยู่โต๊ะของตัวเองเพื่อรอให้ซูหว่านเอ๋อร์กลับมาและรอให้ตัวเองกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทนี้ โดยไม่คิดว่า ซูไม่ได้กลับมา แต่หวังม่านนีและจ้าวเสี่ยวเลี่ยงกลับมาที่บริษัทแทนทันทีที่หวังม่านนีเดินเข้าประตูของบริษัทมา จางเทาพุ่งมาตรงหน้าเธอด้วยความโกรธและด่าทอเธอ "หวังม่านนี พวกเรารอคุณอยู่ รีบหน่อย! คืนเงินมาซะ! ให้ตายเถอะ! หลินเซียวเป็นบ้าอะไร? ผู้ชายเลวนั่นฟ้องกับประธานซูลับหลังเรา ทำให้พวกเราทุกคนถูกปรับเงินเดือนทั้งเช้าเพราะเขาคนเดียว ไม่จำเป็นต้องคุยเรื่องนี้ รีบจ่ายเงินคืนทุกคนซะ!"จางเทาแผดเสียงก้องกับหวังม่านนีที่เพิ่งเข้ามา มันทำให้หวังม่านนีได้แต่ยืนตกตะลึงอยู่ที่ประตูหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้ยินจากเสียงด่าของเพื่อนร่วมงานรอบเธอข้าง ก่อนจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในบริษัทเมื่อกี้นี้หวังม่านนีโกรธมาก เพราะเธอกับหลินเซียวหย่ากันแล้ว แต่ไอ้โง่คนนี้ยังทำให้เธอต้องอับอายเธอโกรธมากจนทนไม่ไหวว เลยเอาใบหย่าออกจากกระเป๋าและยกมันขึ้นมา พูดกับเพื่อนร่วมงานในบริษัทว่า "ทุกคนดูดีๆ นะ ฉันกับหลินเซียวหย่ากันแล้ว นี่ยังไงล่ะใบหย่า ตั้งแต่เป็นต้นไป เราแยกย้ายกันแล้ว ไ

ในบริษัทประธาน ซูหว่านเอ๋อร์พิงเก้าอี้ น้ำตาไหลด้วยความน้อยใจน้ำตาไหลจากดวงตาที่สดใสเธอโกรธมากสำหรับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อตะกี้นี้เธอไปที่บริษัทของเถ้าแก่จ้าว เขาขอให้ซูหว่านเอ๋อร์ไปนอนที่เลานจ์กับเขาด้วย ไม่อย่างนั้น การลงทุนที่ตามมาของโครงการนั้นจะไม่ได้ดำเนินต่อซูหว่านเอ๋อร์วิ่งออกไปจากประตู เพราะเธอจะไม่ยอมทำแบบนี้ตลอดมา เธอพึ่งพาความสามารถของตัวเองในการสร้างอาชีพของเธอเองในเวลาเดียวกัน ซูหว่านเอ๋อร์รู้สึกเสียใจที่ได้ทำผิดไปเธอดุด่าว่าตัวเองในใจมีประสบการณ์ไม่พอ เมื่อเธอพูดคุยกับเถ้าแก่จ้าว เธอไม่ได้คิดว่าต้องทำหนังสือสัญญาเกี่ยวกับรายละเอียดของการร่วมธุรกิจตอนนี้มีทางสองทางอยู่ข้างหน้าเธอ ไม่ว่าจะนอนกับเถ้าแก่จ้าวหรือให้บริษัทของเธอจะล้มละลายเพราะปัญหาเกี่ยวกับการลงทุนที่ขาดไปสี่สิบล้านบาทด้วยทางแรกเธอจะไม่เลือกแน่นอนหรือว่าเธอแค่เฝ้าดูบริษัทที่เธอก่อสร้างมาล้มละลายไปกับตาเมื่อซูหว่านเอ๋อร์กลั้นน้ำตาเพราะคิดหาทางออกอะไรก็ไม่ออก ประตูของสำนักงานก็ถูกเคาะและมีคนเข้ามาด้วยซูหว่านเอ๋อร์รีบเช็ดน้ำตาและพยายามจัดการอารมณ์ตัวเองเธอควบคุมอารมณ์ของเธอได้ดี หมุนเ

หลินเซียวพูดขึ้นด้วยสีหน้าท้อแท้ “ประธานซู ผมก็ไม่ได้พูดเล่นกับคุณครับ ผมพูดจริงครับ!”“ได้ พูดจริง พูดจริงใช่ปะ?”ซูหว่านเอ๋อร์ถอดเสื้อโค้ตของชุดสาวออฟฟิศออก ด้านในสวมเสื้อซับในสีชมพูอ่อนแนบร่างสุดเร่าร้อนของเธอไว้เธอข่มโทสะในใจเอาไว้ เนินอกที่งดงามของเธอกระเพื่อมขึ้นลงอย่างไม่อาจควบคุมได้เธอเปิดคอมพิวเตอร์ และค้นเจอสัญญาความร่วมมือโครงการที่เตรียมไว้ให้เถ้าแก่จ้าวยื่นนิ้วมือขาวเรียวเนียนกดแป้นพิมพ์ของคอมพิวเตอร์อย่างความรวดเร็ว หลังแก้ไขเนื้อหาอยู่หลายข้อ ไม่นานนัก เครื่องปริ้นท์ที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มทำงานทันใดนั้น สัญญาโอนสิทธิ์ผู้ถือหุ้นบริษัทฉบับสมบูรณ์ก็ถูกปรินท์ออกมาจากเครื่องปรินท์ซูหว่านเอ๋อร์หยิบปากกาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเซ็นชื่อตนเองลงบนสัญญาอย่างคล่องแคล่วเธอเหวี่ยงสัญญามายังตรงหน้าของหลินเซียวในทันที “มา แค่คุณโอนเงินหกสิบล้านเข้าบัญชีของบริษัท สิทธิ์ผู้ถือหุ้นของบริษัทห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์ก็จะกลายเป็นของคุณ”“นอกจากนี้ ฉันได้เพิ่มข้อตกลงให้คุณอีกหนึ่งข้อ ถ้าวันนี้คุณสามารถทำตามสัญญาได้ล่ะก็ นับตั้งแต่วันนี้ไปซูหว่านเอ๋อร์คนนี้จะเป็นผู้หญิงของคุณ！“เซ็นสิ ไม

ก่อนหน้านี้ซูหว่านเอ๋อร์ปฏิบัติต่อเขาแบบเพื่อนแท้ในชีวิตและช่วยให้คำปรึกษาการงานมาโดยตลอดมาคิดดูแล้วมันบ้าบอเกินไปหน่อยซูหว่านเอ๋อร์พยายามให้อารมณ์ของตัวเองสงบลง ก่อนยิ้มอย่างเขินอายว่า “ขอโทษด้วยนะหลินเซียวที่เมื่อครู่ฉันเข้าใจคุณผิดไป”หลินเซียวโบกไม้โบกมือด้วยสีหน้านิ่งสงบพร้อมพูดขึ้นว่า “พี่หว่านเอ๋อร์ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้แม้ผมจะถือหุ้นบริษัทส่วนใหญ่ที่จำนวนมากที่สุด แต่ผมจะไม่ยืนมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับธุระใดๆ ของบริษัท และจะไม่เอาคนของผมยัดเข้าบริษัทด้วยโดยผิวเผินแล้ว ผมเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัท แต่อำนาจการตัดสินใจยังคงอยู่ในมือของพี่ผมมีหน้ารับเงินกำไรเพียงเท่านั้นและจะเอาแค่ในส่วนที่ตัวผมควรจะได้ หรือถ้าในอนาคตขาดทุน ผมก็จะควักเงินที่ควรจ่ายชดใช้ ฉะนั้นพี่หว่านเอ๋อร์ พี่ต้องใช้เงินหกสิบล้านก้อนนี้ให้ดีๆ และอย่าให้ผมต้องขาดทุนนะ!”คำพูดเหล่านี้ของหลินเซียวทำให้ซูหว่านเอ๋อร์หมดสิ้นความกังวลหากว่าเธอรู้เรื่องนี้มาก่อนว่าหลินเซียวจะควักเงินส่วนตัวหกสิบล้านให้กับบริษัท ถ้าอย่างนั้นหุ้น 51% ที่หลินเซียวเสนอมาก่อนหน้านี้ ซูหว่านเอ๋อร์จะไม่ให้เขาเป็นอันขาดการครอ

ซูหว่านเอ๋อร์ไม่อยากมอบครั้งแรกให้หลินเซียวง่ายขนาดนี้ทว่า เธอเขียนหลักฐานบนสัญญาเขียนไว้อย่างชัดเจน นับแต่นี้ไปเธอคือผู้หญิงของหลินเซียวแล้วเธอยากสลัดหลินเซียวให้หลุด แต่มือใหญ่คู่นั้นของหลินเซียวโอ้มอุ้มเธอไว้แน่นแล้วยกเธอขึ้นมาจากนั้นอุ้มเธอเดินไปยังประตูทางเข้าออฟฟิศแล้วล็อกประตูห้องประธานบริษัท“หลินเซียว คุณโปรดระวังการกระทำด้วย คุณแต่งงานแล้วนะ” ซูหว่านเอ๋อร์ดิ้นขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดของหลินเซียว“พี่หว่านเอ๋อร์ ไม่สิ เมียจ๋า วันนี้ผมเพิ่งจะหย่าไป ไม่เชื่อพี่ดูสิ” หลินเซียวควักใบหย่าที่เพิ่งหย่ามาเมื่อช่วงสายของวันนี้ออกมาจากกระเป๋าให้ซูหว่านเอ๋อร์ดูแวบหนึ่ง“เดี๋ยวอีกสักครู่ เราก็ไปจดทะเบียนแต่งงานกันแล้ว ทำตามข้อตกลงเพิ่มเติมนี้ไปเลยก็แล้วกัน” หลินเซียวแสยะยิ้มแล้วพูดขึ้นจากนั้นโซฟาในห้องประธานก็ส่งเสียงยวบยาบผ่านไปสองชั่วโมง ทั้งสองจึงแยกจากกันเมื่อพวกเขาแต่งเนื้อแต่งตัว และทำความสะอาดโซฟาเสร็จแล้วหลินเซียวถึงเพิ่งรู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของซูหว่านเอ๋อร์ซูหว่านเอ๋อร์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนที่รักนวลสงวนตัวให้บริสุทธิ์ดั่งหยกอย่างเธอ เมื่อถูกหลินเซียวอุ้มขึ้นในตอน