“Nathan…” Agad tumayo si Arwena nang makita si Nathan na nakahiga sa wheeled stretcher habang tulak ng mga medical personnel. Dadalhin na ang bata sa operating room. “Anak, be strong, okay…” naiiyak na sabi pa ni Arwena. Sumabay na rin siya sa paglalakad kasama ang mga personnel, at huminto naman sa bungad ng operating room nang pumasok na roon sila Nathan. Naiwan si Arwena na umiiyak, takip ang mga palad sa bibig at hindi matigil pagdarasal na sana ay maging maayos ang operation ni Nathan, at sana gabayan ng panginoon ang doctor at mga kasama nito sa pag-opera kay Nathan. “Wena, tahan na…” Yakap mula sa likod ang kasabay ng salitang ‘yon ni Archie, saka naman nito pinihit paharap sa kanya si Arwena. “Nathan will be fine. Alam mo naman kung gaano ka tapang ang Anak mo, hindi ba? Kaya maging matapang ka rin para sa kanya—maging matapang tayo para kay Nathan.” Paulit-ulit na pinahid ni Archie ang mga luha ni Arwena na ayaw tumigil sa pagpatak kahit anong pahid pa ang gawin niya. Ni

Napatingin na lang si Arwena sa kamay niya na ngayon ay pinisil-pisil na ni Mr. Tan. At sa kada pisil nito sa kamay niya, ay parang may kuryenteng dumadaloy sa buong katawan niya.Lumakas din ang pintig ng puso niya, at parang nahihirapan na siyang habulin ito. Hindi niya gusto itong nararamdaman niya. Hinablot nito ang kamay niya, tumikhim at lumapit sa mga magulang. Pero bago siya tuluyang lumapit sa mga magulang niya ay muli pa siyang lumingon kay Mr. Tan. Gusto niya lang tingnan ang reaksyon nito. Gusto niyang alamin kung may kislap na ba ulit ang mata nito, at gusto niyang alamin kung pareho ba sila ng nararamdaman ngayon. Pero dismaya lang ang inabot niya. Seryoso pa rin kasi ito at parang galit pa rin sa kanya. Napabuga na lang siya ng hangin at mapait na ngumiti. “Sira-ulo! May pahawak-hawak sa kamay ko, tapos galit pa pala!" maktol ni Arwena sa isip niya. Paano namang hindi lalong sumimangot si Mr. Tan, hinablot ba naman ang kamay niya. Ang buong akala niya ay hahayaan l

“Live with you?!” sikmat na tanong ni Archie.Talagang tumayo pa ito at hinarap ang kapatid na napakamot naman sa ulo. Nag-iwas din ito ng tingin, pero mga tingin naman ng mga magulang ni Arwena ang sumalubong sa kanya—tingin na hindi niya mabasa ang ibig sabihin. Ang alam niya lang ay hindi pa rin komportable ang mga ito sa naging sitwasyon na kinakaharap nilang lahat ngayon. Dahil sa mga tingin ng magulang ni Arwena, biglang nakaramdam ng hiya si Mr. Tan, pero kahit nahihiya siya; kahit pakiramdam niya ay nalagay siya sa mainit na sitwasyon. Wala naman siyang balak na bawiin ang sinabi—paninindigan niya n’ya iyon, kahit ano pa ang isipin nila. Sa isip niya kasi, wala naman siyang masamang intensyon; ang gusto niya lang ay makasama si Nathan. Gusto niyang maranasan na maging isang ama, at maparamdaman sa Anak niya ang pagmamahal ng isang ama. Kaya lang, nakalimutan niya na hindi lang pala si Arwena ang kailangan niyang mapa-oo sa gusto niyang mangyari. Hindi lang si Arwena ang dap

“Archie!" sigaw ni Mr. Tan. Kitang-kita nito kung paano bumagsak sa kalsada si Archie nang mabangga ito ng kotse. Hindi niya mapaliwanag, pero parang ramdam din niya ang sakit na nararamdaman ng kapatid. Winaksi niya ang mga taong nakiusyo sa nangyaring gulo, at agad na niyakap ang kapatid habang na sa kotseng papalayo ang tingin. Maya maya ay nilingon din niya si Arwena na nakahandusay sa tabi ng kotse. Gusto niya rin sanang tulungan si Arwena. Gusto niya rin alamin ang kalagayan nito, pero hindi naman niya mabitiw-bitiwan si Archie. Pakiramdam niya ay mas kailangan siya ng kapatid. “Help!” sabi pa ni Mr. Tan, nanginginig ang mga kamay nito. Hinaplos ang duguan na noo ni Archie, at naikuyom ang kamao na nabahiran ng dugo. Nagtangis din ang bagang nito dahil sa magkahalong galit at pag-aalala. Namukhaan niya kasi ang nagmamaneho ng kotse na sinakyan ni Jake. Walang iba kung hindi si Farah. Sa isip niya, gusto niyang iganti ang kapatid at si Arwena sa sarili nitong paraan. “

“Archie!" sabay na bulalas ni Arwena at Mr. Tan. Sabay din silang lumingon kay Archie na ngayon ay nagpalipat-lipat ang tingin sa kanila. “Parang magnet, dikit na dikit?" sabi pa ni Archie habang na kay Arwena na ang tingin. "Landi mo, girl!” dagdag nito, pero kumibot lang ang labi. Wala ni kaunting boses na lumabas mula sa bibig, pero basang-basa pa rin ni Arwena ang kada buka ng labi ng kaibigan na may kasabay na tirik ng mga mata. Agad namang lumayo si Arwena kay Mr. Tan. Tumikhim at lumapit kay Archie. Sikreto nitong tiniim ang labi at pinandilatan ang kaibigan na kagigising nga lang, pero wagas na kung tuksuhin siya ng palihim. Panay tirik pa rin ang mga mata nito. Mabuti na lang at hindi makatingin sa kanya si Mr. Tan, na ngayon ay hindi alam kung iiwas ba ng tingin o yuyuko na lang. “A-Archie… mali ang iniisip mo, hindi ko nilandi si Arwena, tinulungan ko lang siya,” utal na sabi ni Mr. Tan. Tumikhim din ito, sabay ang sulyap kay Arwena. Ang tingin niya ay parang nagsasa