Semua Bab I’m Yours [ Book 3- The Princess of Hilton’s family]: Bab 61 - Bab 70

Nang hawakan ni James sa kamay ang lalaki na nasa aking tabi ay ito ang naging hudyat kung bakit nag-init bigla ang ulo ng dalawa pa nitong kasama. Mayabang na tinapǐk ng isa sa kanila ang kamay ni James kasunod nun ay nagulat ang lahat ng isang suntok ang tumama sa sikmura ng aking kaibigan. “ ahk...” narinig kong daing ni James habang na mamaluktot ito at hawak ang nasaktang sikmura. Muling umangat ang isang kamay ng lalaki at nagpakawala ng isa pang suntok ngunit imbes na tumama ito sa mukha ni James ay lumapat ito sa palad ko. Halos sabay na lumipad ang tingin ng tatlong lalaki sa mukha ko ngunit nanatiling blangko ang expression ng aking mukha. “Baka pwede nating pag-usapan ‘to? Hindi naman tayo ang magkalaban dito, dapat kapatid ang turingan natin sa isa’t-isa.” Anya sa malumanay na paraan, sinusubukan ko na mahilot pa ang mga ito sa maayos na usapan ngunit ewan ko ba, dahil mukhang may problema ang mga ito. Imbes kasi na huminahon ay lalo pang nag-init ang kanilang mga ulo. U

Araw ng Miyerkules, 1:30 ng madaling araw tanging mga panaghoy ng mga naghihingalong sundalo ang maririnig sa buong paligid. Ang kanilang pagtangis ay nanunuot hanggang sa kailaliman ng iyong laman dahil sa matinding kilabot na hatid ng mga tinig na halos namamaos na sa paghingi ng tulong. Sino bang mag-aakala na ang lahat ng hirap na pinagdaanan at mga kasiyahan sa piling ng mga bago mong kaibigan mula sa mga training na inyong pinagdaanan ay mauuwi lang sa isang malagim na pagsasakripisyo?Nang mga sandaling ito ay binalot ng matinding kapighatian ang puso ni Summer, wala siyang magawa kundi ang kagat-labi na mag bingi-bingihan sa kung paano na ubusin ng mga armadong kalaban ang mga inosenti niyang kasamahan mula sa kabilang pangkat. Nang mga sandaling iyon ay higit na siya ang nakakaalam ng mga dapat gawin sa kanilang sitwasyon. Isang marahas na buntong hininga ang kanyang pinakawalan.“Back up, James.” Matigas niyang utos sa kanyang kasama, tila naunawaan ng binata ang nais mangy

7:30 ng gabi ng dumating si Hanz galing trabaho. Pagbukas niya ng pintuan ay sumalubong sa kanya ang mga katulong na kaagad na kinuha ang kanyang attached case at ang hinubad niyang cardigan.“Ang mga bata?” Matamlay niyang tanong niya sa kanilang butler, bahagya itong yumukod bago sumagot.“Sir, maaga pong sinundo ng iyong ina at pinasasabi niya na doon muna pansamantala ang mga bata sa kanilang Villa.” Magalang nitong sagot bago muling tumayo ng tuwid habang sa tabi nito ay nakatayo ang mga naka unipormeng katulong.Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ni Hanz na tila ba kay laki ng problema nito sa buhay. Tinalikuran na niya ang kanilang butler at pumanhik na ng hagdan. “Sir, hindi ba muna kayo magdi-dinner?” Nakangiting tanong nito ngunit ang tinig ay kababakasan ng pag-aalala.“No thank you, wala akong ganang kumain.” Tinatamad na sagot ni Hanz habang patuloy na humahakbang paakyat ng hagdan. “Lagi na lang ganito sa tuwing uuwi ako ng bahay, walang asawa na sasalubo

“Pagpasok namin sa loob ng resthouse ay nilagay ko ang black shades sa aking ulo habang ang kay Hanz ay nakasabit sa tapat ng dibdib nito. Natigil sa kanilang mga ginagawa ang lahat at nalipat sa aming direksyon ang atensyon ng lahat. Aaminin ko na medyo kinabahan talaga ako at ewan ko ba kung bakit tila mahalaga sa akin ang anumang impression nila tungkol sa akin. “Oh, nandito na pala ang manugang ko.” Masayang anunsyo ni Mrs. Zimmer at nakangiti itong lumapit sa akin at saka mahigpit kaming nagyakap.“Kumusta, Mom?” Ani ko sa malambing na tinig bago masuyong hinagod ito sa likod. Abot tenga ang ngiti nito habang nakahawak sa maliit kong baywang. “Naku, Iha, ang saya namin ng mga bata sa bahay, halos hindi kami natulog ng daddy mo. Alam mo ba na nag camping kami sa hardin at doon na kami natulog!” Masayang pagkukwento nito sa akin haabng tumatawa kaya natawa na rin ako. Nakikita ko sa mukha ng aking biyenan ang labis na kasiyahan at sa tingin ko ay para itong bumata ng sampung taon

Summer’s Point of View “Marahil kung hindi ko lang nakikilala ang aking kaibigan ay iisipin ko na hindi si Wilma ang babaeng nakaluhod sa kalsada. Napakalayo na ng itsura nito kung ikukumpara mo noon. Nawala na dating ganda nito na nababalot ng magagara at mamahaling damit. Maging ang magandang kutis ng balat niya na lalong kumikinang dahil sa mga kumikislap na suot nitong alahas ay pinaig na ng kahirapan. Tanging ang suot nito ay isang lumang bestida, at makikita sa kanyang awra na nasa mababang antas ito ng pamumuhay. Ngunit ang higit na umantig sa puso ko ay ang imahe ng isang ina na nagmamakaawa para sa buhay ng kanyang pinakamamahal na anak. Nang mga sandaling ito ay wala akong makapa na anumang galit para sa aking kaibigan bagkus ay nangingibabaw ang matinding awa ko sa kanya. Nang makita ko na nahihirapan na ang bata mula sa mga kamay ng lalaking walang puso ay dumilim ang mukha ko. Matigas ang expression na lumapit ako sa kanilang kinaroroonan ngunit hindi ako tuluyang makal