ใบหน้าที่เย็นชาและห่างเหินของจี้ซือหานค่อยๆเย็นลง แม้แต่คิ้วใต้ตาก็ถูกย้อมไปด้วยความหนาวเย็นที่กัดกระดูกเขาวางแก้วไวน์ในมือลง เงยดวงตาที่เย็นชาขึ้น มองไปที่จี้เหลียงชวน "คุณคิดว่าอย่างไร"จี้เหลียงชวนคาดเดาอย่างกล้าหาญว่า "ผมคิดว่าคุณอาจชอบนิดหน่อยมั้ง ไม่งั้นหลังจากได้ยินหลินเจ๋อเฉินบอกว่าเคยนอนกับเธอแล้ว ก็โกรธมากจนเอาเหล้าไปสาดคนอื่นได้ยังไง"จี้ซือหานยิ้มเย็นเสียงหนึ่ง "เธอเพิ่งแยกกับผมก็นอนกับหลินเจ๋อเฉินแล้ว ผมปรับตัวไม่ทัน ให้เธอบทเรียนหน่อย แบบนี้ก็กลายเป็นชอบแล้วหรือ"เมื่อเขาพูดสิ่งนี้ ความหนาวเย็นในสายตาของเขาจางหายไปตั้งนาน เหลือเพียงความเย็นชาและความเหินห่าง ราวกับว่าเขาไม่สนใจคนที่ได้รับการสอนจากเขาจี้เหลียงชวนเห็นเขาแบบนี้ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อยในใจลึกพี่สองของเขามีโรคสะอาดด้านจิต รับไม่ได้ที่ผู้หญิงที่ตนเคยเล่น หันหลังไปก็ไปนอนกับคนอื่น ก็ปกติและพอหนิงหว่านกลับประเทศ พี่สองก็เลิกกันกับซูหว่านแล้ว นี่เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าในใจของพี่สอง ตัวแทนคุณซูนี้ไม่สําคัญจี้เหลียงชวนไม่ได้พูดอะไรมาก หลังจากแหงนหน้าดื่มไวน์ในแก้วจนหมด ก็ลุกขึ้นพูดว่า "พี่สอง

หลังจากที่ซูหว่านวิ่งตากฝนกลับบ้าน เธอก็ถอดชุดราตรี และสร้อยเพชรที่ประดับบนคอออก แล้วโยนมันลงกล่องพรุ่งนี้เธอจะส่งมันคืนให้หลินเจ๋อเฉิน ของของเขาน่าขยะแขยงเกินทน เธอจะไม่เก็บมันไว้เด็ดขาดเมื่อปิดฝากล่อง เธอก็เดินเข้าห้องอาบน้ำ เปิดก็อกด้านบนอ่าง แล้วลงไปนอนแช่เธอหยิบที่ขัดตัวมาถูกหลังของตัวเองอย่างแรงจนเกิดเป็นสีแดงเปื้อน จากนั้นก็มองดูตัวเองในกระจกเมื่อลบเครื่องสำอางออก จึงเหลือเพียงใบหน้าซีดเซียวที่เกิดจากอาการป่วย ไม่มีหลงเหลือความสดใสอีก โดยเฉพาะขอบใต้ตาที่ดำคล้ำเหมือนคนไม่มีชีวิตเธอมองไม่เห็นแสงแห่งความหวัง สัมผัสไม่ถึงความอบอุ่นไม่ต่างอะไรกับมดตัวนึงที่ใครจะเหยียบย่ำเมื่อไหร่ก็ได้แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังเป็นมนุษย์ที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี..."ศักดิ์ศรี"ซูหว่านพึมพำคำนั้นออกมา แล้วก็หัวเราะเยาะตัวเอง นับตั้งแต่วินาทีที่เขาขายตัวให้จี้ซือหาน เธอก็ไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีอีกแล้วเธอเช็ดผมให้แห้ง แล้วทิ้งตัวนอนบนเตียง เนื่องจากเหนื่อยล้ามาก จึงผล็อยหลับไปไม่รู้ตัวเพราะตากฝนกลับบ้าน อาการป่วยก็ซูหว่านหนักขึ้นตามไปด้วย ซูหว่านสลบยาวจนถึงช่วงบ่ายของวันต่อมาซานซานทำงานกะดึก

เธอเข็นเสาน้ำเกลือเดินกลับห้องผู้ป่วยของตัวเอง ซานซานซื้อข้าวต้มกลับมา พอเห็นเธอก็รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหา"ไข้เพิ่งลดก็ซี้ซั้วเดินออกไปนู่นนี่ อยากตายหรือไง?"ซานซานกดให้เธอนั่งลงบนเตียง แล้วทำหน้าดุอบรมเธอ "ตัวเองก็เป็นโรคหัวใจอยู่ ยังไม่รู้จักระวังให้ดีอีก"ซูหว่านรู้สึกอบอุ่นในใจ เธอเม้มปากยิ้มๆ "ฉันไปเอาผลตรวจมา"ซานซานเปิดถ้วยข้าวต้ม พร้อมกับพูดขึ้น "ฉันไปเอาให้เธอได้หน่า ซี้ซั้วเดินออกไปทำไม"พูดจบ เธอก็ยื่นมือออกมาอย่างเป็นห่วง "ผลตรวจอยู่ไหน? เอามาให้ฉันดูซิ"ซูหว่านกระพริบตาปริบๆ ไม่อยากโกหกซานซาน แต่ก็ต้องจำใจ "ฉันหยิบไปให้หมอช่วยดู แล้วลืมไว้ที่ห้องตรวจน่ะ"ซานซานได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเยอะ เพียงแต่เป็นห่วงสภาพร่างกายของเธอ "แล้วผลตรวจว่ายังไง?"ซูหว่านตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ "ก็แค่ผลตรวจเลือด ไม่ได้เป็นอะไร"มือของซานซานที่กำลังคีบตะเกียบอยู่ก็ชะงัก เธอหันไปมองซูหว่านด้วยสีหน้าจริงจัง "เธอไม่เหมือนคนทั่วไป เธอมีโรคหัวใจอยู่ ผลตรวจเลือดคือส่วนสำคัญที่สุดในการตรวจร่างกาย"ซูหว่านยิ้มแห้งๆ "รู้แล้วหน่า หมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร หัวใจอะไรก็ปกติ เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

ขณะกำลังหลับลึกไม่สนโลกอยู่นั้น จู่ๆโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีกเธอพยายามเปิดหนังตาอันหนักอึ้งจากความเหนื่อยล้า แล้วยันตัวลุกขึ้นรับโทรศัพท์"ที่รัก"เสียงของหลินเจ๋อเฉินดังขึ้นจากปลายสาย "ฉันได้ยินว่าเธอไข้ขึ้น ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?"ซูหว่านได้ยินเสียงของเขา ความรู้สึกอยากลาโลกก็กลับเข้ามาอีกครั้งเธอรู้สึกว่าหลินเจ๋อเฉินแปลกคนจริง คนที่คิดแต่จะปล้ำเธอท่าเดียว ทำไมอยู่ๆก็เป็นห่วงสุขภาพเธอขึ้นมา?ทั้งส่งข้อความ ทั้งโทรหา คงไม่ได้รู้ว่าเธอใกล้ตาย เลยจะปล่อยเธอไปหรอกนะ?ในสมองของซูหว่านมีความคิดตีกันไม่หยุด แต่หน้าตาเฉยเมยนั้นตอบกลับไปเรียบๆ "หายแล้ว""หายแล้วก็ดี"หลินเจ๋อเฉินตอบกลับแบบลวกๆ แล้วรีบถามขึ้นอีกอย่างทนไม่ไหว "เมื่อกี้ที่เธอโทรมา จัดการเรื่องนั้นเสร็จแล้วใช่ไหม?"ซูหว่านรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างหลินเจ๋อเฉินหรอจะมาห่วงสุขภาพเธอ แล้วเธอก็เพิ่งเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาเธอยืดหลังนั่งตัวตรงบนเตียง มือข้างนึงประคองหน้าผากที่ปวดหัวตึบๆ แล้วพูดเสียงเย็น "ฉันไปหาประธานจี้มาแล้ว เขาบอกว่าขอคิดดูก่อน"ที่เธอเอาตัวรอดจากวันนั้นได้ ก็เพราะใช้คลิปอนาจารมาข่มขู่จี้ซือหาน เพื่อเอาโ

ซูหว่านกลัวว่าเธอจะเป็นห่วง ก็เลยรีบปลอบใจ "ก็อุตส่าห์ลดน้ำหนักเพื่องานแต่งเธอน่ะสิ"ซานซานขมวดคิ้วบ่น "เธอผอมจนจะเป็นไม้จิ้มฟันอยู่แล้ว ยังจะลดอะไรอีก ฟังฉันให้ดี ต่อไปนี้ต้องกินข้าวมื้อละสามจาน!"เจียงยวู่หลุดขำออกมา "กินข้าวมื้อละสามจาน หว่านหว่านคงได้อ้วนเป็นหมูพอดี"ซานซานทำเสียงฟึดฟัด "หว่านหว่านของฉันต่อให้อ้วนเป็นหมูก็ยังสวยอยู่ดี"เจียงยวู่พยักหน้า "จ้าๆๆ หว่านหว่านของเธอจะอ้วนยังไงก็สวย แล้วตอนนี้ไปแต่งหน้าได้หรือยังจ๊ะ?"พอถูกเจียงยวู่ช็อตฟีลแบบนั้น ซานซานก็เลิกบ่นซูหว่าน แล้วลากเธอไปที่ห้องแต่งหน้าพวกเขาลองแต่งหน้าทำผมในสไตล์ที่จะใช้ในวันจริงเสร็จ ก็ไปโรงแรมเพื่อซ้อมกำหนดการณ์ทั้งหมดหลังจากยุ่งมาทั้งวัน เจียงยวู่ก็พาซานซานกับซูหว่านไปกินข้าวเย็น แล้วพามาส่งที่บ้านซานซานกลับมาพักอยู่สักครู่ จากนั้นก็เริ่มเก็บข้าวของเจียงยวู่ซื้อเรือนหอเอาไว้แล้ว หลังจากที่ซานซานแต่งงานเธอก็จะย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่"หว่านหว่าน ถ้าฉันย้ายเข้าเรือนหอแล้ว บ้านเล็กๆหลังนี้ยกให้เธอเป็นคนดูแล ช่วยดูบ้านของเราด้วยนะ~"สำหรับซานซานแล้ว บ้านหลังเล็กๆที่มีซูหว่านคอยดูแลอยู่ ก็เท่ากับเป็น