All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 791 - Chapter 800

ท่านมาช้าเหลือเกิน ให้ข้ารอนานยิ่งนัก”เสียงตำหนิเล็กน้อย ฟังแล้วเย้ายวนมากยิ่งขึ้นพระชายาเหม่ยเหลียนที่นอนอยู่บนตั่งสนมเอก คืองูสาวยั่วยวนมนุษย์อย่างแท้จริงเฉินฝานสูดลมหายใจเข้าลึกๆโชคดีที่อยู่ในวังหลวง พบเจอสตรีมามากมาย มิเช่นนั้นตอนนี้เขาคงไม่อาจควบคุมตนเองได้ดีเช่นนี้“เป็นความผิดของข้า ข้ามาช้า”เฉินฝานยกจอกสุราบนโต๊ะขึ้นมา รินหนึ่งแก้ว แล้วดื่มจนหมดในคราเดียวก่อนมา หมอเยี่ยนให้เขากินยาหนึ่งเม็ด ตอนนี้เขาเรียกได้ว่าร้อยพิษไม่อาจกล้ำกรายเฉินฝานดื่มติดต่อกันอีกสามแก้ว “ข้าดื่มสามแก้วเป็นการลงโทษตนเอง พระชายาคงไม่โกรธเคืองข้าแล้วกระมัง”อาศัยช่วงเวลาตอนดื่มสุรา เฉินฝานแอบสังเกตรอบๆ ตำหนักนอนแล้วประเด็นสำคัญคือดูว่ามีที่ซ่อนคนได้ง่ายๆ หรือไม่หลังจากเฉินฝานดื่มไปสามแก้ว เขาก็รินสุราอีกหนึ่งแก้ว หยิบแก้วที่รินสุราจนเต็มขึ้นมา เดินไปหาพระชายาที่นอนอยู่บนตั่งสนมเอก“พระชายาก็ดื่มหนึ่งแก้วสิขอรับ ดื่มสุราน้อย ยิ่งหฤหรรษ์”“ได้ ใต้เท้า!”มือบางขาวเนียนเสมือนหยก เลื่อนมาตรงหน้าเฉินฝานช้าๆตอนเฉินฝานวางแก้วสุรา เขาใช้นิ้วชี้วาดกลางฝ่ามือขาวสะอาดของพระชายา“ขอบ...คุณใต้เ

ใต้เท้า งูพวกนี้มีชื่อว่างูทองเงิน พิษร้ายแรง ท่านต้องระวัง!”เสียงของพระชายาแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนสมกับเป็นงูสาวแสนสวยจริงๆ!“ขอบคุณสำหรับคำเตือนของพระชายา เช่นนั้นข้าขอเตือนพระชายาเช่นเดียวกัน ทางที่ดีที่สุดรีบยืนอยู่มุมกำแพง พร้อมกับปิดหูให้ดี”ขณะพูด มือของเฉินฝานจับที่เอว คว้าปืนขนาดเล็กออกมาสองกระบอก มือซ้ายและมือขวาเหนี่ยวไกพร้อมกันด้านหน้า ด้านหลัง ด้านซ้าย ด้านขวาเสียงปัง ปัง ปัง ดังระงมทั่วทุกสารทิศหัวงู ตัวงู หางงู เลือดงู กระจัดกระจายทั่วตำหนักบรรทมของพระชายาสภาพตำหนักเต็มไปด้วยเลือดเฉินฝานชูปืนทั้งสองกระบอกขึ้น เหยียบซากงูทองเงิน เดินไปยังเก้าอี้สมเอก“ปัง ปัง ปัง!”ยิงติดต่อกันอีกครั้ง“ว๊ายยย!”พระชาที่นั่งกอดศีรษะอยู่ใต้เก้าอี้สนม ตกใจจนหน้าถอดสี กรีดเสียงร้องไม่หยุด“พระชายา ไม่ต้องร้อง ปืนของข้า ยิงพวกงู”เฉินฝานเพิ่งพูดจบ งูทองเงินหลายตัวบนเก้าอี้สนม ร่วงหล่นลงบนตัวพระชายาพระชายาสะบัดงูทองเงินบนตัวทิ้ง มองปืนในมือเฉินฝาน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัวนี่คือของประหลาดสีดำที่ท่านอ๋องกล่าวถึงเช่นนั้นหรือ?แต่ว่า ท่านอ๋องกล่าวว่า ของป

“ตึ้ง!”เฉินฝานที่หลับตาอยู่นั้น มือข้างนอกโอบเอวอีกฝ่าย แล้วพลิกตัวกดทับมืออีกข้างบีบคออีกฝ่าย “รนหาที่ตายหรือ?”แม้กำลังสะลึมสะลือ แต่เมื่อคนคนนั้นประทับจุมพิต เขาก็รู้ทันทีว่านางไม่ใช่ฉินเย่ว์เจียว“ใต้เท้า...”ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เปี่ยมไปด้วยความตกใจ ดวงหน้างดงาม แดงระเรื่อ ทรมานอย่างมากซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเพราะถูกเฉินฝานบีบคอ ทำให้หายใจลำบาก“พระชายา?”เฉินฝานรีบปล่อยมือ “เป็นท่านได้อย่างไร?”เพราะจะช่วยเหลือเฉินฝาน ดังนั้นตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานี้พระชายาจึงอยู่เตียนตู ยังไม่ได้กลับแคว้นของตน“ใต้เท้า พระชายาคุกเข่าตรงหน้าเฉินฝาน จูบเท้าของเขา แล้วเงยหน้าขึ้น“เรามาสร้างเรื่องหฤหรรษ์ร่วมกันเถอะเจ้าค่ะ” ดวงตาสีน้ำตาล เปี่ยมไปด้วยความอ้อนวอนเฉินฝานเงียบอยู่นานกว่าจะพูด “พระชายา ท่านงดงามสะกดใจ กล่าวว่าข้าไม่อยากมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับท่าน นั่นเป็นคำโกหก แต่ข้าไม่อยากทำร้ายท่าน ด้วยฐานันดรศักดิ์ของท่านไม่อาจเข้าเมืองหลวงกับข้าได้ การจากลาครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะได้เจอกันอีก”“ใต้เท้า ข้าอยากกลายเป็นสตรีของท่าน”คำพูดของเฉินฝาน พระชายาไม่สนใจฟัง สิ่งที่นางพูดเปี่ยมไปด้วยคว

แววตาหวาดกลัวและสิ้นหวังของเพ่ยเหยา กลับมาทอประกายในทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เกอตันเวยก็ตกใจ ทว่าเขาตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว “พระชายาอ๋องเจิ้นหนาน? หลานสาวคนโตของข้าไม่ใช่หรือ”“ทั้งยังกลับมาพร้อมกับท่านทูต ครั้งนี้หลานสาวของข้าสูงส่งกว่าเดิม ในเมื่อเป็นเช่นนี้...” เกอตันเวยยกมือขึ้น “ครั้งนี้ข้าย่อมให้เข้าเฝ้า”นับตั้งแต่แต่งงานกับอ๋องเจิ้นหนาน พระชายาที่เป็นห่วงบิดามารดา เดินทางกลับมาทุกปี แต่นางกลับมาตามลำพังทุกครั้ง ดังนั้นทุกครั้งที่กลับมาจึงไม่ได้เจอบิดามารดาของตนเกอตันเวยไม่เพียงไม่อนุญาตให้นางเข้าวังหลวง ทั้งยังไม่จัดหาที่พักให้นาง นางทำได้เพียงนอนพักในโรงแรมนอกวังหลวง ถามไถ่ความเป็นอยู่ของบิดามารดา ทว่าส่วนมากล้วนไร้ประโยชน์ กลับเตียนตูด้วยความเศร้าอยู่ร่ำไปเกอตันเวยลุกขึ้นเดินไปที่ตำหนัก ตอนเดินผ่านเพ่ยเหยา จู่ๆ ก็หยุดลง โน้มตัวลงเชยคางนางขึ้น “อย่าหวังมากจนเกินไป มิเช่นนั้นจะยิ่งผิดหวัง ข้าขอบอกเจ้าอย่างชัดเจน แม้จะมาพร้อมท่านทูต แต่ผลสุดท้ายทุกอย่างก็ไม่ต่างจากที่ผ่านมาเท่าใดนักหากเป็นเมื่อหลายปีก่อน เกอตันเวยกลัวเกรงต้าชิ่งอยู่บ้าง ทว่าหลายปีมานี้ แคว้นต้าชิ่งดั่ง

“พระชายา เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”ฉินเย่ว์เจียวยังพูดไม่จบ พระชายาก็รีบวิ่งไปที่ห้องของตนเองอย่างรวดเร็วน้ำเสียงอ่อนโยนของพระชายาเปลี่ยนไปจากเดิม หลังจากเข้าไปในห้องไม่นาน นางก็ตำหนิเสียงดัง ถึงขั้นจะลงโทษนางกำนัลคนนั้นนางกำนัลอีกสองคนที่มาพร้อมกับนางกำนัลคนนั้น เมื่อได้ยินเสียงด่าทอในห้อง กลัวตนจะเดือดร้อน รีบหนีไปก่อนนายโบยบ่าวที่ทำผิดจนตาย เป็นเรื่องปกติหากพวกนางไม่รีบหนี เกรงว่าชีวิตน้อยๆ นี้ก็จะซวยไปด้วย“เสด็จแม่ คือท่านจริงๆ หรือเพคะ? เหตุใดตอนนี้เสด็จแม่จึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”หลังจากนางกำนัลสองคนนั้นออกไป ภายในห้องของพระชายามีเสียงตกใจระคนเจ็บปวดดังขึ้น“เสด็จแม่...” ฉินเย่ว์เหจียวมองเฉินฝานด้วยสีหน้าฉงน “นายท่าน นี่มันเรื่องอะไรเจ้าคะ? เป็นนางกำนัลไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงกลายเป็นเสด็จแม่ไปได้?”“เจ้าอย่าถามมาก” เฉินฝานมองทั้งสองที่อยู่ในห้องพระชายากอดกัน หันไปบอกเย่ว์หนู“เย่ว์หนู เจ้าไปเฝ้าข้างนอก”“เจ้าค่ะ นายท่าน”เย่ว์หนูเดินออกไปตามคำสั่งภายในห้อง“เสด็จแม่...” มือของเพ่ยเหยาหยาบกร้าน ทว่าพระชายายังคงกุมมือเพ่ยเหยาที่เต็มไปด้วยบาดแผล พร้อมถามด้วยความเจ็บปวด