Lihim lang na inoobserbahan ni Matteo si Mahalia na natutuwa sa mga bagong bagay na nakikita nito. Nang nasa taas na ang lipad nila, mas lalo pa itong natuwa. Nakatutok lang ang attention nito sa labas ng bintana at napabulong pa, "Ang daming icing..."Kumunot ang noo niya sa icing na tinutukoy nito. Pagtingin naman niya sa bintana, nakita niya ang nga tampok tampok na clouds sa ilalim. Natawa siya nang mahina, kahit na ang lalaki na nasa kabilang upuan narinig ang bulong nito at natawa pa. "Clouds, not icing," sabi naman niya rito."Ha? Ay! Ito ang ulap?" bulalas nito at hindi niya maiwasang matawa. Sa mga nakakarinig naman, mahinang nagtawanan lamang ang mga ito. "Ang ganda..."Nag-cross na lang siya ng mga braso at pasimpleng isinandal ang ulo sa sandalan ng inuupuan niya. May private jet naman siya ngunit sinadya niyang maging ganito ang travel nila para magkaroon naman ito ng idea tungkol sa mga dapat pa nitong matutunan. Siguro sapat na itong mga ginagawa niya para tanggalin a

"Let her someone else broke her heart first, bago mo siya dalhin sa E-World," sabi ni Finn sa kabilang linya. Habang ang babae naman ay nasa loob ng banyo, naglilinis ng sarili. "Be a beacon of concern, ipakita mo na ayaw mong malungkot siya. First experience ito ni Mahalia sa isang lalaki na tinatrato ng ganon, for sure that Teehan, hindi nagawa yun because of their limitations thingy back then, pero ikaw, there you are, ibibigay mo lahat ng bagay na makakapagpasaya sa kaniya," dugtong pa nito at napatangu-tango siya. "Anyway, kamusta ang plano?" Tanong nito kahulihan. "Hunter got the file, it's confirmed," sagot naman niya. "That's interesting huh, maliit nga lang talaga ang mundo," sabi naman nito. Napaayos siya ng sandal sa head board ng kama habang sinasabi, "Behind this group lies the support of the Russian mafia. I have a feeling I'll encounter some of them at the party.""Well, that's not surprising. Towering skyscraper doesn't work without the backing of architects, engi

"On the way na ako, Buck," mensahe ni Hunter kay Matteo. Ni-replyan lang niya ito ng okay at saka binalik sa bulsa ang phone. Tiningnan niya ang orasan at alas siyete na ng gabi, napahingin siya sa hagdan at wala pa si Mahalia. Napabuntunghininga siya dahil sa excitement na nararamdaman niya. Madalas niya itong naramdaman kapag nasa paligid niya ang babae. Excited siyang makita na suot ang gown na binili niya sa halagang limang milyon. Gown pa lang iyon, hindi pa kabilang duon ang halaga ng heels and jewelry nito na hindi rin nagpapahuli ng million. Walang kaidea-idea ang babae kung gaano kamahal ang suot nito ngayon. Pagkalipas ng ilang minuto, nilapitan siya ng alalay niya. "Sir, Miss Ramirez is done now."Miss Ramirez...mas gusto niya ang Elioconti na karugtong ng pangalan nito. It's not that na asawahin niya, since ampon lang si Mahalia ng kinikilalang ina nito, may kakayahan siyang baguhin ang apelyido nito. Pero siguro wag muna, gusto niyang malaman muna kung sino ang pamil

"Grabe ka Korea! Kabago-bago ko palang dito sa lupain mo, sinaktan mo na agad ako! Ayaw mo ba sa akin?!" Hinayaan ni Matteo na magsisigaw ang babae sa tabing dagat. Malapit pa sila sa police station, na located din sa tabing dagat, malawak lang ang espasyo ng kalsada. Kumalabit lang ang kilay niya pataas habang pinapakinggan ang sinasabi nito. "Pinagkaitan na nga akong makilala ang totoong mundo, maraming bagay na nga akong hindi alam. English nga hirap na hirap na ako. Hanggang ngayon hindi ko pa alam kung ano ang mishap, tapos saktan mo pa ako ng ganito. Ganon ka na ba talaga kalupit Korea?" Si Hunter naman nakasandal lang din sa tabi nito na todo kain ng hawak nitong Kkochi na nilagay sa isang meal box na itim. Pagtingin niya kay Mahalia na umiiyak nakita niya ang lalaki na nakatingin rin dito at napahinto pa sa pagnguya. "Bakit mo naman sinisisi ang Korea, kasalanan ng Timothy na yun, kasi asshole siya. Tsaka yung mishap ibig sabihin tulad ng nangyayari sayo ngayon. Nagkamali

Kumurap-kurap si Mahalia, dahil pati si Hunter tila natigilan din sa sitwasyon nila. Hindi ito nakabangon agad at ang labi nila ay nanatiling nakadikit. Maya maya umangat si Hunter, at siya naman napatakip ng bibig, sabay sabing, "Hala.""Oh shït!" sabi naman nito at mabilis na bumangon. "Sorry hindi ko sinasadya.""Nasaan si Matteo? Nandiyan ba?" mabilis niyang tanong at bumangon, tumayo at palinga-linga sa paligid. "Wala, wag mo na lang sabihin, baka magalit sa akin," sabi na lang nito na parang hindi makatingin ng deretso sa kaniya. Naiilang naman siya at paglunok-lunok na lang. "Okay ka lang?" mukhang sinikap na lang nitong itanong. Pinagpagan naman niya ang sarili niya. "Oo, dumi lang naman to, natatanggal.""Lokong mga bata yun ah, parang mga bulag," sabi naman nito, parang napikon. "Hayaan mo na, hindi naman siguro nila sinasadya." "Tara na, bili tayong pagkain," pag-aya na lang nito sa wakas matapos din pagpagan ang sarili. Nahihiya rin siyang tumingin. Parang nalalangha