......กู้หนานเยียน "ฉันกำลังป่วยอยู่นะ ตอนนี้คือใจเกินร้อยแต่สังขารไม่ให้!" กู้หนานเยียนเอ่ย "วางใจเถอะ! ไม่งั้นคุณนั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างนี้ ฉันจะหลับได้ยังไง" ลู่เป่ยเฉิงเอ่ย “เธอหลับสบายทั้งช่วงเช้าและช่วงบ่ายเลย” กู้หนานเยียนตอบกลับ “อย่ามาชวนทะเลาะ ฉันไม่ทำอะไรคุณหรอก ขึ้นมาเถอะ!” หลังจากที่กู้หนานเยียนให้สัญญาอย่างเป็นมั่นเหมาะ ลู่เป่ยเฉิงก็ถอดเสื้อออก แล้วขึ้นเตียงอย่างไม่รีบร้อน ด้วยคำมั่นที่ว่าจะไม่อะไรซี้ซั้วกับลู่เป่ยเฉิง ดังนั้น หลังจากที่ลู่เป่ยเฉิงขึ้นเตียงแล้ว กู้หนานเยียนจุงไม่แตะเนื้อต้องตัวเขาเลย ผลก็คือ ลู่เป่ยเฉิงพลิกตัวมา แล้วกอดเธอจากทางด้านหลัง กู้หนานเยียนหันหน้ามา นี่มันเรื่องอะไรอีกล่ะ? ไม่ให้เธอแตะต้องตัวเขาไม่ใช่เหรอ? ขณะที่กู้หนานเยียนกำลังจะเอ่ยถาม เสียงทุ้มต่ำของลู่เป่ยเฉิงลอยเข้าหูอย่างช้า ๆ "ป่วยจนซูบผอมลงไปเยอะ หน้าอกก็เล็กลงอย่างถนัดตา" ลู่เป่ยเฉิงพูดไปด้วย มือขวาของเขาก็จับไปที่เนินอกอันอ่อนนุ่มของกู้หนานเยียน กู้หนานเยียนไม่ได้เอามือของลู่เป่ยเฉิงออก แถมยังพูดด้วยรอยยิ้มว่า"คุณชอบอกอึ๋มเหรอ! งั้นฉันจะไปอัพไซส์ให้เป็นคัพ F รับรองว่าค

วันเสาร์ในวันเกิดของผู้อาวุโสเสิ่น กู้หนานเยียนยังคงไปพบปะลูกค้าทำโอทีอยู่ตอนที่เซี่ยเฉิงโทรศัพท์มาหาเธอ กู้หนานเยียนเพิ่งจะออกมาจากบริษัทของลูกค้าและเตรียมจะกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเมื่อเธอลงมาถึงด้านล่าง รถของลู่เป่ยเฉิงก็มาจอดรออยู่ข้างถนนเรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้ที่อยู่โรงพยาบาล โจวเป่ยด่าเขาไปชุดใหญ่ และฉินไห่อวิ๋นยังพูดเรื่องเช็คธนาคารขึ้นมาอีก ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขึ้นเมื่อเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับออก กู้หนานเยียนก็ต้องเลิกคิ้วขึ้น “ว้าว! วันนี้หล่อนะเนี่ย”ลู่เป่ยเฉิง “มีวันไหนที่ผมไม่หล่อด้วยเหรอ?”กู้หนานเยียนหัวเราะ “จ้า ๆ พ่อคนหลงตัวเอง”ทั้งสองคนเดินทางมาถึงโรงแรมในเวลาหกโมงกว่า แขกคนอื่น ๆ ก็ได้มาถึงที่นี่แล้วเช่นกันกู้หนานเยียนเข้ามาอวยพรคุณท่านเสิ่นพร้อมกับลู่เป่ยเฉิง และลู่เป่ยเฉิงก็อยู่กับกู้หนานเยียนตลอดงานแต่งงานกันมาสองปี นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้อยู่ใกล้ชิดกันต่อหน้าสาธารณชน จ้าวจือชิวตื้นตันจนแทบจะร้องไห้เธอรู้สึกราวกับว่ากู้หนานเยียนได้ข้ามผ่านวันเวลาที่ต้องทนทุกข์ทรมานมาได้แล้วการปรากฏตัวพร้อมกันของทั้งคู่ กลายเป็นประเด็นร้อนในงานวันนี

หนานเยียนเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง เธอก็เห็นรถหงฉีคันดำขับมาจอดตรงหน้า จากนั้นกระจกรถก็ถูกเลื่อนลง ชายหนุ่มที่อยู่ในรถคือ เสิ่นเหลียงโจวกู้หนานเยียนยิ้มทักทายเขา “อ่าว คุณเองเหรอ!”“อืม!” เสิ่นเหลียงโจว “ให้ผมไปส่งคุณนะ”เมื่อเสิ่นเหลียงโจวบอกว่าจะไปส่ง เธอก็นั่งนิ่งไปเมื่อเห็นว่ากู้หนานเยียนไม่ขึ้นรถ เสิ่นเหลียงโจวจึงรีบอธิบาย “ผมผ่านอวี้หลินวานพอดี”เห็นได้ชัดว่าเขารู้สถานภาพในตอนนี้ของกู้หนานเยียนดีเมื่อเสิ่นเหลียงโจวพูดมาขนาดนี้ และเลขาของเขายังลงรถมาช่วยเปิดประตูให้เธออีก กู้หนานเยียนจึงต้องขึ้นรถไปอย่างจำใจหลังจากที่กู้หนานเยียนขึ้นมาบนรถแล้ว เสิ่นเหลียงโจวก็พูดขึ้น “ไม่เจอกันนานเลย”กู้หนานเยียนยิ้มตอบ “ไม่เจอกันนานเลยนะ”สองปีก่อน ตอนที่เธอกับลู่เป่ยเฉิงยังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน เสิ่นเหลียงโจวเคยมาขอเธอที่ตระกูลกู้ แต่เธอก็ปฎิเสธไปตอนที่เสิ่นเหลียงโจวถูกย้ายออกจากเมือง A เขาเคยนัดเจอกับเธอครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นเธอไปซานย่ากับโจวเป่ยเพราะฉะนั้นพวกเขาจึงห่างกันไปโดยปริยาย จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาสองปีกว่าแล้วในขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไป กู้หนานเยียนก็เปลี่ยนไปถามเรื่องของ

เธอนึกว่าตัวเองจะมีภูมิต้านทานกับคำพูดเหล่านี้แล้วเชียว แต่คำพูดจิกกัดของลู่เป่ยเฉิงคืนนี้ทำเอากู้หนานเยียนโมโหถึงขีดสุดต่อให้เป็นคนอารมณ์ดีแค่ไหนก็มีขีดจำกัดเหมือนกันดังนั้นเธอจึงไม่ได้ง้อเขาตามปกติอย่างที่เคยเป็น แต่กลับทะเลาะกับเขาต่อไปอีกเรื่อย ๆ สิ่งที่กู้หนานเยียนได้เอ่ยออกมา ทำเอาสีหน้าของลู่เป่ยเฉิงดำคล้ำยิ่งกว่าก้นหม้อที่เอาไว้ผัดอาหารเสียอีกเส้นเลือดบนหลังมือทั้งสองข้างที่ซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงนั้น แทบจะแตกออกมาแล้วเขาก้มลงไปมองกู้หนานเยียนก่อนจะยิ้มเยาะ “ผมทำให้เธอเสียเวลาไปหาความสุขงั้นเหรอ? ได้สิ กู้หนานเยียน ผมจะคอยดูว่าเธอจะมีความสุขได้ยังไง ถ้าไม่มีผม”เมื่อเอ่ยจบ เขาก็หันหลังเดินออกไปพร้อมกับกระแทกประตูเสียงดังโครมหากลู่เป่ยเฉิงยังไม่ออกไปอีกละก็ ตัวเขาเองก็ไม่กล้ารับประกันเหมือนกันว่า สุดท้ายสถานการณ์จะเป็นยังไง ถ้าหากทั้งสองคนยังดึงดันที่จะทะเลาะกันอย่างนี้ต่อไปจะเกิดเรื่องเลวร้ายที่เกินจะแก้ไขเหมือนใน ‘ครั้งนั้น’ หรือเปล่าดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะฝืนระงับอารมณ์ตัวเองและเดินออกไปก่อนภายในห้อง หลังจากที่กู้หนานเยียนได้ยินเสียงกระแทกประตูปิดอย่างแรงแล้

ลู่จิ่งหยางเห็นแบบนั้น จึงกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนท่านั่ง จากนั้นจึงเอ่ยต่อ “พี่เยียนยังบอกอีกว่า ตัวพี่เองก็ไม่ได้อยากมีชีวิตแบบนี้ และพี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นผู้หญิงที่แต่งงานมาแล้วสองรอบ เพราะฉะนั้นพี่ก็ต้องจ่ายค่าชดเชยให้กับเธอด้วย”“ถ้าพี่จ่ายเต็มจำนวน เธอจะไม่เข้าใกล้พี่อีกเลยแม้แต่ก้าวเดียว ถ้าเจอพี่ระหว่างทางเธอก็จะเดินอ้อมไปไกล ๆ และจะไม่พูดถึงพี่เลยแม้แต่ประโยคเดียว จะไม่ทำให้พี่ต้องลำบากใจเลยครับ”ยิ่งลู่จิ่งหยางสาธยายมากเท่าไร ใจของลู่เป่ยเฉิงก็ยิ่งจมดิ่งลงมากขึ้นเท่านั้นที่ลู่จิ่งหยางพูดมา มันคล้ายกับคำพูดตอนที่สองคนนี้ด่าเขาเลยแฮะแต่ในความเป็นจริง กู้หนานเยียนพูดออกมาแค่สามประโยคแค่นั้น แต่ลู่จิ่งหยางคิดว่าตัวเองสามารถช่วยเธอได้มากกว่านั้น จึงพยายามปั้นน้ำเป็นตัวอย่างสุดความสามารถเมื่อเห็นว่าลู่เป่ยเฉิงนั่งฟังเขากุเรื่องจนนิ่งเงียบไป ลู่จิ่งหยางจึงเอ่ยต่ออีก “นี่พี่เยียนเขาก็อุตส่าห์ผ่อนปรนให้แล้วนะ ยังไงพี่ก็รวยมากอยู่แล้วแถมยังหาเงินเก่งอีก หย่ารอบนี้ พี่ก็ใจป้ำหน่อยสิ!”“วันหลังพอมีคนอื่นพูดถึงพี่ อย่างน้อยเขาก็ยังชมพี่ได้อยู่ว่าพี่เป็นคนใ