บทที่ 28

แววตาที่ลู่เป่ยเฉิงมองเขาในตอนนี้ เยือกเย็นจนแทบจะปล่อยใบมีดน้ำแข็งออกมาได้

“เอ่อ พอดีเมื่อกี้ผมปากไวไปหน่อย พี่อย่าย้ายผมไปที่ไกล ๆ แบบนั้นอีกเลยนะ ไม่งั้นหลังจากนี้ผมคงใช้หน้านี้ทำมาหากินอีกไม่ได้แน่ ๆ”

ลู่เป่ยเฉิงหัวเราะหึ ๆ ตอนนั้นเองลู่จิ่งหยางชักจะเริ่มหวั่นใจขึ้นมาแล้ว

รอยยิ้มที่ซ่อนความเหี้ยมโหดแบบนี้ ลู่จิ่งหยางเห็นแบบนั้นจึงรีบเอ่ย “พี่ครับ พี่อย่าย้ายผมไปเลยนะ เดี๋ยวผมไปเป็นสายลับสืบหามาให้ว่าตอนนี้พี่เยียนกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่”

ทันทีที่ลู่จิ่งหยางบอกว่าจะเป็นสายลับให้ สีหน้าของลู่เป่ยเฉิงจึงผ่อนคลายขึ้นมา

เมื่อเอ่ยปากพูดออกมาแล้วว่า จะเป็นสายลับให้กับลู่เป่ยเฉิง ลู่จิ่งหยางจึงต้องไปหากู้หนานเยียนในวันถัดมา

ภายในสำนักงานกฎหมาย กู้หนานเยียนทำงานล่วงเวลาจัดเก็บเอกสารข้อมูลอยู่เพียงลำพัง ลู่จิ่งหยางได้ดึงเก้าอี้เข้ามานั่งข้าง ๆ เธอ

กู้หนานเยียนที่เห็นว่าเขาตามเธอมาตั้งแต่เช้าแล้ว จึงเอ่ยด้วยความรังเกียจ “เธอมีอะไรจะพูดก็พูดสิ เลิกเกาะติดฉันเป็นเทปกาวได้แล้ว ฉันยังมีงานที่ต้องทำอยู่นะ”

ลู่จิ่งหยางดึงเก้าอี้เข้าไปใกล้เธอมากขึ้นอีก ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ขั้นสุด “หนา