“หวาน”กู้หนานเยียนเอ่ย “นี่คุณไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ แถมยังจะไม่มีลูกกับฉันอีก”ลู่เป่ยเฉิงอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องน้ำ “มีสิ”กู้หนานเยียนยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ “ขอบคุณค่ะบอส”ก่อนหน้านี้เธอเรียกร้องอย่างเร่าร้อน แต่ทันทีที่ลู่เป่ยเฉิงเพิ่งจะวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ ใครบางคนก็หลับไปโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทันทีเดิมทีลู่เป่ยเฉิงคิดจะพาเธอเข้านอนด้วยความประนีประนอมและใจดีสักหน่อยแต่สุดท้าย สีหน้าของเขามืดหม่นลงเป็นอย่างยิ่ง และรู้สึกว่าตัวเองโดนหลอกเข้าให้แล้ว——เช้าวันต่อมาเมื่อกู้หนานเยียนลืมตาตื่นขึ้นมา หัวของเธอก็ปวดจนแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เธอจำสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนไม่ได้เลยพอตื่นมาลู่เป่ยเฉิงก็ไม่ได้อยู่กับเธอแล้วและหลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ข่าวของลู่เป่ยเฉิงอีกเลยฉินไห่อวิ๋นได้โทรมาถามถึงสถานการณ์ของพวกเขาทั้งสองคน กู้หนานเยียนจึงได้ส่งข้อความหาเขาไม่นานนัก เซี่ยเฉิงก็โทรกลับหาเธอ และบอกว่าลู่เป่ยเฉิงออกไปทำงานข้างนอกแล้วจนกระทั่งถึงคืนวันศุกร์ เพื่อนร่วมงานในสำนักงานกฎหมายต่างเลิกงานกันหมดแล้ว เหลือเพียงแค่กู้หนานเยียนเท่านั้นที่ยังทำงานล่วงเวลาอยู

สิ่งที่เราทำได้ มีเพียงแค่การพิจารณาปัญหาด้วยเหตุผล และมองในส่วนของผลประโยชน์ที่เราจะต้องได้รับ แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคุณ ที่อยู่กันมาหลายปีแล้ว”คำพูดของกู้หนานเยียนทำเอาลู่เป่ยเฉิงต้องเงยหน้าขึ้นมามองเธอทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังพูดให้เขาฟังอยู่เลยล่ะ เหมือนเธอกำลังแสดงอารมณ์ของเธอออกมาจากใบหน้าด้านข้างอย่างไรอย่างนั้นเป็นการบอกเขาว่า ในการแต่งงานของพวกเขาทั้งสองคนนี้ เธอพยายามและทุ่มเทจนถึงที่สุดแล้ว ถึงตอนนั้นถ้าเขายังอยากที่จะหย่า ก็อย่ามาโทษเธอแล้วกัน ถ้าเธอจะทำอะไรที่ไม่เกรงใจและไม่ไว้หน้าเขาแล้ว“ทนายกู้ ฉันเข้าใจเหตุผลทุกอย่าง แต่ฉันก็รับไม่ได้อยู่ดี! เขาหย่าไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมหันมาอีกทีก็ไปแต่งงานกับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว แล้วฉันล่ะ? ช่วงเวลาวัยสาวหลายสิบปีที่ผ่านมา ฉันได้ทุ่มเทเพื่อครอบครัวไปหมดแล้ว ส่วนเขาได้ทุ่มเทอะไรบ้างไหม?”“คุณคิดว่าแบบฉันยังพอจะหาหนุ่ม ๆ ได้บ้างไหมล่ะ”กู้หนานเยียนเอ่ย “ได้สิคะ! เหมือนคำกล่าวที่ว่า สาวปีสามถืออิฐทอง แต่สาวสามสิบถือทั้งแผ่นดิน พี่เฉียวเองก็หาหนุ่ม ๆ ได้เหมือนกันค่ะ!”ผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งของปลายสายส

เมื่อกู้หนานเยียนได้เห็นเช็คธนาคารที่ฉินไห่อวิ๋นมอบให้ เธอไม่เข้าใจ และเอ่ยถามด้วยความสงสัย “นี่มันหมายความว่ายังไงคะแม่?”ฉินไห่อวิ๋นเอ่ย “เย่ฉู่เกาะติดเป่ยเฉิงขนาดนี้ ก็เป็นเพราะอยากจะปอกลอกน่ะสิ ถ้ามันต้องการเงิน เราก็เอาเงินไปให้มันซะก็สิ้นเรื่อง”“หนานเยียน เธอเอาเช็คธนาคารใบนี้ไปให้ยัยนั่นซะ ให้มันพาแม่และน้องชายมันออกไปจากเมือง A อย่าให้มันได้ฝันว่าจะได้เงินแม้แต่สตางค์เดียวจากเป่ยเฉิง”เมื่อได้เห็นเช็คธนาคารจำนวน 100 ล้านของฉินไห่อวิ๋นแล้ว กู้หนานเยียนก็รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูกปกติแล้วฉินไห่อวิ๋นเป็นคนที่ฉลาดมาก แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้ได้!“แม่คะถ้าจะให้หนูไปหาเย่ฉู่แบบนี้ ก็เหมือนผลักตัวเองเข้าไปในกองไฟเลยนะคะ เธอจะไม่เอาเงินแน่นอน และก็คงจะไม่ออกไปจากเมือง A ด้วยค่ะ”ถ้าเธอเอาเช็คธนาคารพวกนี้ไปหาเย่ฉู่ขึ้นมาจริง ๆ นี่มันรนหาที่ตายชัด ๆ เลย แถมยังจะทำให้ตัวเองได้หย่ากับลู่เป่ยเฉิงไวกว่ากำหนดอีกเธอยังไม่ทันได้ท้องเลยด้วยซ้ำ!ฉินไห่อวิ๋นกลับเอ่ย “หนานเยียน ถ้าเธอฟังฉันนะ เรื่องนี้เธอจะไม่พลาดแน่”“เธอเอาเช็คธนาคารนี้ไปให้เย่ฉู่ก่อน แล้วเดี๋

เซี่ยเฉิงจึงพูดขึ้น “คุณผู้หญิงครับ เจ้านายดูแลเลขาเย่ก็เพราะเมื่อสามปีก่อน”เซี่ยเฉิงยังพูดไม่จบ มือถือในกระเป๋าของกู้หนานเยียนก็ดังขึ้น ลูกค้าโทรศัพท์มากู้หนานเยียนจึงรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ ประธานจาง”เมื่อกู้หนานเยียนรับสาย ลูกค้าก็เริ่มบ่นยาวเหยียดสิ่งที่เซี่ยเฉิงต้องการบอกกับกู้หนานเยียน ก็ถูกหยุดไว้อย่างนั้นแต่อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดถึงประโยคที่กู้หนานเยียนเรียกว่าเจ้านายของคุณเมื่อครู่ เซี่ยเฉิงก็รับรู้ได้ทันทีว่าเธอกับเจ้านายของเขาเริ่มมีระยะห่างออกไปทีละนิดๆแม้แต่ชื่อของเจ้านาย เธอก็ไม่เรียกเฮ้อ!สิบนาทีต่อมา รถก็มาจอดที่ด้านล่างของสำนักงานกฎหมาย กู้หนานเยียนขอบคุณเซี่ยเฉิง ขณะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ จากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นบนคืนนี้ลู่เป่ยเฉิงกลับมาที่อวี้หลินวานแล้ว แต่กู้หนานเยียนกลับเดินทางไปทำงานข้างนอกจากนั้นลู่เป่ยเฉิงก็กลับบ้านติดต่อกันสามวันกู้หนานเยียนกลับไปทำงานที่เมือง B ติดต่อกันสามวัน โดยที่ไม่ได้กลับบ้านเลยครั้งนี้ลู่เป่ยเฉิงก็ได้รับรู้ถึงรสชาติของการอยู่คนเดียวในห้องโล่ง ๆ แล้วจนกระทั่งบ่ายวันเสาร์ที่ทุกคนหยุดพักผ่อนกันแล้ว กู้หนานเยียนจึงกลับจา

เมื่อได้ยินกู้หนานเยียนพูด ฉินไห่อวิ๋นก็ลืมสิ่งที่ตัวเองจะพูดเมื่อครู่ไปแล้ว เธอจึงตอบกลับ “จิ่งหยางบอกว่าเธอป่วย ฉันก็เลยรีบมา”“คุณปู่ คุณย่าก็อยากมา แต่ฉันห้ามไว้”กู้หนานเยียน “แค่กินอาหารไม่ดีน่ะค่ะ ฉีดยาและพักผ่อนอีกสองวันก็หายแล้วค่ะ”ข้างเตียงคนไข้ ฉินไห่อวิ๋นดึงกู้หนานเยียนให้มาคุยด้วย ขณะที่ลู่เป่ยเฉิงกำลังปอกผลไม้อยู่ข้าง ๆคุยไปคุยมา กู้หนานเยียนก็นั่งพิงหัวเตียงหลับไปโดยไม่รู้ตัวฉินไห่อวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นอย่างสงสาร “ป่วยจนผอมหมดแล้ว”จากนั้นเธอก็หันไปมองลู่เป่ยเฉิง “เป่ยเฉิง ลูกให้แม่ย้ายเย่ฉู่ไปที่อื่นเถอะ ยิ่งไกลยิ่งดี ไม่ต้องอยู่ที่เมือง A เลยจะดีที่สุด”ลู่เป่ยเฉิงยื่นส้มให้เธอครึ่งลูก “ผมกับเย่ฉู่ไม่ได้มีอะไรกันครับ ทำไมแม่เข้ากับเธอไม่ได้ตลอดเลย?”“ไม่ใช่ว่าฉันกับหล่อนเข้ากันไม่ได้ ฉันกลัวว่าหนานเย่จะรู้สึกแย่ กลัวว่าเธอไม่สบายใจ งั้นลูกคิดกลับกันดูสิ ถ้าเหลียงโจวกลับมาแล้ว และเขาก็คอยมาตามติดหนานเยียนบ้างล่ะ ลูกยังจะสบายใจอยู่ไหม?”ฉินไห่อวิ๋นพูดถึงเฉิ่นเหลียงโจว สีหน้าของลู่เป่ยเฉิงก็เปลี่ยนไปทันทีเขาจับส้มอีกครึ่งลูกที่เหลือยัดเข้าปาก และเงยหน้