Semua Bab ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Bab 1321 - Bab 1330

จั๋วซือหรานได้ยินมันบอกอีกชื่อหนึ่งออกมา"อสูรกลืนฝัน" อสูรกลืนแมลงเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานกระพริบตาแล้วกระพริบตาอีกจากนั้นจึงพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า "เช่นนั้นเจ้าไม่ใช่ควรจะมีจมูกยาวหรอกหรือ..."สมองจั๋วซือหรานพลันนึกถึงภาพลักษณ์ของสัตว์ประหลาดกินความฝันจากตำนานปีศาจในชาติก่อน...น่าจะเป็นอะไรที่รูปร่างคล้ายกับสมเสร็จสิแต่เจ้าตัวตรงหน้านี้มันรูปร่างตัวนิ่มชัดๆ ห่างกันฟ้ากับเหวเลยมีแบบนี้เสียที่ไหนกัน?!จั๋วซือหรานแน่นอนว่าไม่ได้ติดใจเรื่องที่มันมีจมูกยาวหรือไม่มี "ดังนั้นความหมายของเจ้าคือ ความฝันข้า...เจ้ามองเห็นหมดแล้วหรือ?""ก็ไม่ใช่ทั้งหมด" อสูรกลืนแมลงในเมื่อทำสัญญาสัตว์อสูรกับนางแล้ว แน่นอนว่าไม่มีอะไรต้องปิดบังนางอีก "แต่ในความฝันที่ค่อนข้างชัดเจน บางครั้งข้าก็มองเห็นได้ เจ้าน่ะฝันน้อยมาก""คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีความสามารถแบบนี้ด้วย" จั๋วซือหรานแม้จะรู้สึกแปลกประหลาดหน่อยๆ แต่ก็รู้ว่า บนโลกนี้ยังมีสัตว์ประหลาดอีกมากมาย ที่มีความสามารถเป็นเอกลักษณ์ที่หลากหลายอยู่อสูรกลืนแมลงหลบลงไปตรงหน้านาง ท่าทางดูเกียจคร้านสุดๆแต่ในน้ำเสียงฟังแล้ว กลับมีความภาคภูมิใจอยู่ "เรื่องแค่นี้

จงใจเอ่ยขึ้นว่า "ฝันถึงท่านบีบบังคับข้า"เฟิงเหยียนเดิมทีร่างกายก็ตึงอยู่แล้ว ตอนนี้จึงยิ่งตึงเกร็งเข้าไปอีกตอนนี้เขาไม่แสดงความเห็นหรือคัดค้านอะไร และฟังออกว่าจั๋วซือหรานกำลังใช้คำพูดนี้ พาดพิงถึงเรื่องที่เขาอาละวาดเพราะฤทธิ์สุราเมื่อคืนเฟิงเหยียนเมิ้มปากเบาๆ พูดขึ้นมาแค่ว่า "นี่ถือว่าเป็นฝันดีด้วยหรือ?"จั๋วซือหรานพอได้ยินก็ยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไรพริบตานี้ เฟิงเหยียนก็เดาได้ถึงสาเหตุที่มันเป็นฝันดีเกรงว่า...น่าจะเพราะชายในฝันนั่นคือเฟิงเหยียนคนนั้น เฟิงเหยียนของนางคนนั้น เฟิงเหยียนที่มีความทรงจำของพวกเขาอยู่อย่างสมบูรณ์แบบกระมัง?ดังนั้นฝันจึงเปลี่ยนเป็นฝันดีเฟิงเหยียนไม่พูดอะไรอีกจั๋วซือหรานชะงักไปครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เหมือนจะหดหู่ลงไปหน่อยๆ?และไม่คิดที่จะแหย่เขาต่อ เลยกระแอมไอเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า "ข้าฝันว่าท่านเข้ามาเตือนข้า..."เฟิงเหยียนพอได้ยินนางเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ก็แหงนตาขึ้นทันที มองไปยังดวงตาหงส์งดงามใสกระจ่างของนาง"ท่านมาเตือนข้า ว่าถ้าหากพวกเขาจับป๋อยวนไปเพื่อมาต่อรองกับชิ่งหมิง จะต้องรีบลงมือกับชิ่งหมิงแน่ และถ้าหากปันอวิ๋นไม่เชื่อฟังพวกเขาดีดี เพ

นางเองก็รู้สึกมาตลอดว่าตนเองรู้ถึงความทุกข์ของชายคนนี้ แต่จุดนี้นางกลับไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ"สมองของท่านพังไปแล้ว ตามหลักก็ไม่น่าจะฟังพวกเขาทำตัวว่าง่ายอยู่ในเมืองหลวงสิ แล้วจะออกมาทำไมกัน?" จั๋วซือหรานถามเฟิงเหยียนคิดๆ "น่าจะเพราะ นี่เป็นสิ่งที่ข้าอยากทำมาตลอดกระมัง ขอแค่ได้ออกจากเมืองหลวงไป ก็จะหาหนทางกับวิะีอื่นได้เอง ถ้าหายังอยู่ทีนั่นต่อ มันอาจจะเป็นทางตันที่แก้ไม่ได้จริง"จั๋วซือหรานพอได้ยินคำนี้ อันที่จริงก็เชื่อมากว่าเฟิงเหยียนเตรียมการบางอย่างไว้แล้ว ก่อนที่จะยอมให้พวกเขาลบความทรงจำชายคนที่นางชอบนั้น เป็นพวกที่มองการณ์ไกล ไม่ใช่พวกโง่เขลาที่ไม่คิดอะไรไว้เลยจนกระทั่งเกิดเรื่องหลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำนี้ ในที่สุดก็ไม่พูดอะไรอีกเหมือนจะไม่ถามการตัดสินใจอะไรอีกแล้วด้วยแต่ว่าเฟิงเหยียน พอเห็นนางไม่พูดเขาก็ขมวดคิ้ว เขยิบตัวเข้ามาหน่อย เอ่ยถามเสียงต่ำว่า "คำตอบยังไม่พอใจหรือ?"จั๋วซือหรานเหลือบมองเขา แอบคิดในใจว่าพอใจบ้าบออะไรกันท่านไม่มีความทรงจำระหว่างเลยในอดีตอยู่เลยข้าที่ข้ามภพมา จะมาพอใจกับท่านที่เสียความทรงจำได้อย่างไรกัน?แต่นางก็ไม่ส่งเสียง เพียงแต่สายตาดู

หลังจากพันเข้าด้วยกัน จึงแก้ยากเอามากๆ คิดจะใช้เฉพาะกำลังก็ไม่ได้ ทำได้แค่ต้องอดทนเฟิงเหยียนนั่งอยู่ตรงนั้น ก้มตาต่ำ สายตาจดจ้องไปที่พู่ลูกปัดระย้าละเอียดในมือนิ้วมือขาวเรียวยาวที่ปลิดชีวิตผู้คนได้ กำลังคลายปมพู่ลูกปัดเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมาบางครั้งพอคลายไล่ไปเรื่อยๆ พอพบว่าผิด ก็ต้องมานั่งเริ่มใหม่อารมณ์จะดีแค่ไหน ก็ยังต้องรู้สึกรำคาญขึ้นมาจั๋วซือหรานพยายามแก้ปมจนรำคาญ เลยโยนทิ้งไปข้างๆแต่เฟิงเหยียนกลับถือปิ่นปักผมเล่มนั้น ตั้งใจแก้ปม ไม่ได้มีความรู้สึกรำคาญแต่อย่างใดจั๋วซือหรานแค่ยิ้มๆ ไม่พูดอะไรต่อคำถามของปันอวิ๋นเฟิงเหยียนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างไม่ใส่ใจ "ข้ากับเสียวจิ่วหารือถึงทิศทางต่อไปแล้ว"ปันอวิ๋นมุมปากกระตุก ฟังออกว่าเขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแต่ท้ายสุดก็ไม่ได้กัดแบบไม่ยอมปล่อย"เอาล่ะ หลังจากนี้เอายังไงล่ะ?" ปันอวิ๋นถามขึ้นเฟิงเหยียนไม่พูดแล้ว ตั้งใจคลายปมลูกปัดระย้าต่อไป ส่งสิทธิ์การพูดทั้งหมดไปให้จั๋วซือหรานจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นว่า "พวกเขารู้สึกว่าด้วยวิสัยของสภาผู้อาวุโส ก้าวต่อไปน่าจะเพ่งเล็งไปที่ชิ่งหมิง"จวงชิ่งหมิงที่เงียบมาตลอด พอได้ยินคำนี้จึงค่อยๆ แหง

เพียงแค่เพราะ นางเป็นห่วงสภาพตอนนี้ของลูกสาวลูกสาวคนโตของนางคนนี้เป็นเด็กดี แต่โลกใบนี้ คนดีดี ก็มักจะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรมในโลกนี้อย่างสาหัสและเพราะลูกสาวคนโตเป็นเด็กดี ดังนั้นนางที่เป็นแม่ ก็ไม่รุ้ว่าลูกคนนี้แบกรับและอดทนอะไรมาเพียงลำพังแค่ไหนดังนั้นถึงได้ไม่รู้อะไรเลย กระทั่งเรื่องที่ลูกสาวตั้งท้องแล้วถูกกลั่นแกล้งจนแทบเอาชีวิตไม่รอดแล้วยังมารับรู้ผ่านสามีที่หายตัวไปนานหลายปีแล้วอีกถ้าหากไม่มีเขามาแจ้งข่าวเซี่ยอวิ๋นซีมั่นใจ ด้วยนิสัยของจั๋วซือหรานที่ชอบเก็ฐเรื่องไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงนางที่เป็นแม่ คงไม่มีทางได้รู้เรื่องนี้!ดังนั้นเซี่ยอวิ๋นซีจึงไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ นางเลิกคิ้วเบาๆ ส่ายหัว "ไม่ หรานหราน แม่จะไปกับเจ้า"จั๋วซือหรานรู้สึกจนใจ นางเองก็มองออก ว่าเรื่องครั้งนี้ทำท่านแม่หวาดกลัวไปแล้วแต่ชั่วขณะหนึ่ง ก็ยังไม่รู้จริงๆ ว่าจะกล่อมอย่างไรผ่านไปพักหนึ่ง ถึงพูดออกมาว่า"ท่านแม่ หลวนหนานแม้จะเป็นพื้นที่ศักดินาของข้า แต่นี่ก็เป็นการเดินทางไปครั้งแรกของข้า ยังไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไรอยู่บ้าง ทั้งหมดยังไม่แน่นอน จะอย่างไรข้าก็ยังเป็นห่วงความปลอดภัยข