Semua Bab ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Bab 1311 - Bab 1320

จวงอี๋ไห่ได้ยินคำพูดของคุณหนู ก็หัวเราะขึ้นมา "ขอบคุณคุณหนู""ไม่ต้องขอบคุณข้า" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ไม่ได้ให้เจ้าดื่มเปล่าๆ พอตื่นตัวแล้วก็เล่ามาเถอะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกัน ถ้าหากชิ่งหมิงเป็น...แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้จักเจ้า?"จวงอี๋ไห่ถอนหายใจ แล้วจึงค่อยๆ ดึงรายละเอียดอกมาจากความทรงจำเหล่านั้นในสมองที่พยายามจะไม่นึกถึงเลยก่อนหน้านี้"เขา..." จวงอี๋ไห่สูดลมหายใจลึก และไม่รู้เพราะฤทธิ์สุราแรงไป หรือว่าเพราะอารมณ์ ดวงตาของเขาจึงแดงก่ำ "เข้าไม่เคยเห็นข้ามาก่อน..."แล้วจึงนึกไปถึงเด็กน้อยในความทรงจำที่ดูเงอะงะ แต่กลับน่ารักราวหิมะหยกอยู่เสมอจวงอี๋ไห่สูดกายใจลึกแต่ก็ยังข่มอารมณ์ในใจไม่ได้ ก้มหน้าลงฉับพลันเอ่ยเสียงต่ำว่า "บางทีควรบอกว่า เขาไม่รู้ว่าข้าเป็นใครต่างหาก"จากนั้น จวงอี๋ไห่ก็เล่าเรื่องราวออกมาแบบกระชับได้ใจความที่แท้ เขาเคยเป็นลูกหลานของตระกูลจวงแคว้นเหยี่ยน และพี่สาวในตระกูลที่เคยดูแลเวินป๋อยวนคนนั้น ตอนนั้นที่นางแต่งงานกับลูกหลานตระกูลจวง ก็คือจวงอี๋ไห่นี่เองส่วนเรื่องหลังจากนั้น จั๋วซือหรานก็พอจะรู้อยู่คร่าวๆตอนที่พี่สาวในตระกูลของเวินป๋อยวนตั้งท้อง ก็ถูกวาง

จั๋วซือหรานหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ อันที่จริงก็ไม่รู้ว่าจะปลอบจวงอี๋ไห่อย่างไรและไม่ใช่นางที่จะมาตำหนิหรือให้อภัย...นางเป็นแค่ผู้ฟังเท่านั้นแต่ในเมื่อนางจับพลัดจับผลู ช่วงชีวิตลูกชายเขาไว้ทั้งสามคนเช่นนั้น นางเองก็มีคุณสมบัติพูดอะไรหน่อยจั๋วซือหรานชี้ไปที่ถาดนั่น "อาหารจะเย็นแล้ว เจ้ายกไปให้ชิ่งหมิงเถอะ"นางพูด พลางหยิบขวดใบหนึ่งออกมา สาดผงส่วนหนึ่งลงไปในเนื้อย่าง "ไม่ต้องกังวล ผงขิงนี้ข่มผลของผลทรายมณีไว้ได้พอดี"จวงอี๋ไห่พอได้ยินคำนี้ ก็มองไปที่ถาดนั้น ในสีหน้า ยังคงดู...ลังเลอยู่บ้างจั๋วซือหรานมองออกถึงความลังเลของเขา เป็นเหมือน...ความรู้สึกผิด และเจือความรู้สึกประหวั่นตอนเข้าใกล้บ้านเกิดอะไรทำนองนี้?หากจะพูดให้ถูกต้องหน่อยล่ะก็ จั๋วซือหรานรู้สึกว่า...จวงอี๋ไห่ตอนนี้ ก็น่าจะคล้ายๆ กับความรู้สึกที่จั๋วเฮ่ออิงที่มีให้กับนาง"ข้า..." จวงอี๋ไห่ลังเล "ข้า...ไม่เคยคิดว่าเขาจะจำข้าได้"จั๋วซือหรานมองเขาผาดหนึ่ง "คิดมากไปแล้ว เรื่องที่เจ้ากับเขาจำได้หรือจำไม่ได้ ข้ายุ่งด้วยไม่ได้ ข้ารักษาเขาหายแล้ว ภารกิจของข้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว"ในสายตาของจวงอี๋ไห่มีความซาบซึ้งต่อนาง

อันที่จริงนางก็ไม่ต้องการพักผ่อนอะไรนัก เพราะเพิ่งจะตื่นได้ไม่นาน จึงไม่ค่อยอยากนอนก็เลยเข้าไปในมิติดีกว่าจะว่าไป บรรยากาศในห้องเซี่ยอวิ๋นซีก่อนหน้านี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกสุดอันที่จริงบรรยากาศในมิติของจั๋วซือหรานเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกันเพราะว่าในมิตินาง เจ้าพวกก้อนเนื้อกับเมงมุมของนาง และยังรวมถึงพวกสัตว์ประหลาดอย่างพวกผีเสื้อที่นางเก็บมาก่อนหน้านี้ด้วย ถึงยังไงก็เป็นพวกแมลงนั่นล่ะตอนนี้ล้วนขดตัวกันอยู่ในด้านหนึ่งของมิติส่วนอีกด้านที่แบ่งแยกอย่างชัดเจน ก็คืออสูรกลืนแมลงที่คลุมเกราะกระดูกทั่วร่างตัวนั้นจั๋วซือหรานมองบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนกว่าความรักของพ่อแม่ด้านในนี้รู้สึกจนใจบอกไม่ถูกดูท่าพวกศัตรูโดยธรรมชาติจะเลี้ยงไว้ด้วยกันไม่ได้จริงๆ...แต่ยังดีที่ บรรยากาศกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ก็ส่วนนึง แต่ก็ยังถือว่าค่อนข้างสงบดีใครต่างก็ไม่ไปหาเรื่องใครดูเหมือนจะรักษา...ความสมดุลที่แปลกประหลาดเอาไว้อยู่เพียงแต่ว่าสภาพสมดุลนี้ ก็รักษาไว้ได้ถึงแค่ตอนที่จั๋วซือหรานเข้ามาจั๋วซือหรานพอเข้ามาในมิติ บรรยากาศที่สมดุลนี้ก็เหมือนถูกพังทลายลงไม่ใช่บอกว่าพอนางเข้าไป

มีสัมผัสอ่อนโยนบนริมฝีปาก เย็นเล็กน้อย นุ่มนวลการเคลื่อนไหวแผ่วเบา สัมผัสลงมาบนริมฝีปากนางจั๋วซือหรานหลังจากสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลนี้ ก็เบิกตาโพลงขึ้นมาแล้วจึงเห็นใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ...อยู่ใกล้แค่คืบดวงตาเขาปรือๆ กึ่งปิดกึ่งเปิด เหมือนสายตายังดูเหม่อลอยอยู่ พอถูกขนตาหนานั่นบังไว้ก็ยิ่งดูเลื่อนลอยขึ้นไปอีกจั๋วซือหรานกระพริบตา ริมฝีปปากงับเบาๆ ไปบนริมฝีปากเขาคิ้วของชายหนุ่มขมวด ดวงตากึ่งปิดค่อยๆ เปิดขึ้น จ้องมองนางด้วยสายตาสงบนิ่งจั๋วซือหรานถอยออกไปเล็กน้อย มองเขาด้วยสายตาสงสัยจากนั้นจึงได้กลิ่นสุราห้าพิษบนตัวเขา จั๋วซือหรานถามว่า "ดื่มจนเมาแล้วหรือ?"ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการยอมรับโดยปริยายครู่ต่อมา เขาก็เอ่ยขึ้นเสียงต่ำว่า "ไม่ค่อยสบายหรือ?""ข้าน่ะนะ?" จั๋วซือหรานย้อนถามเขาพยักหน้า ยื่นมือไปแตะๆ ที่หน้าผากนาง "ตรงนี้ มันขมวด"จั๋วซือหรานเข้าใจขึ้นมา น่าจะเพราะในมิติของตนเองก่อนหน้านี้ นางถูกพวกแมลงระดมเข้าใส่จนปวดหัว ผลคืออารมณ์เลยไปแสดงออกบนสีหน้าถูกเขาเห็นเข้าแล้วชายคนนี้ จึงคิดว่านางร่างกายไม่ค่อยสบายโดยสัญชาตญาณบวกกับว่าดื่มสุรามานิ

"นี่มันคนไม่เคยหึงสินะ นี่มันหึงระดับลอยไปไกลเส้นขอบฟ้าแล้วแต่ท่านก็ยังต้องไปเลียมันกลับมาอีก..." จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นอย่างจนใจเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าที่ตนเองเป็นแบบนี้มันน่าขำ แต่มันก็ทนไม่ไหวจริงๆยังดีที่ทั้งสองคนไม่ค่อยได้เจอกันแบบนี้ จึงมาสิ้นเปลืองเวลาไม่ได้ จั๋วซือหรานเองก็ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องที่เวินป๋อยวนเกิดเรื่องขึ้นมาอีกรอบเฟิงเหยียนรู้ทั้งหมด"ถ้าหากเจ้าจะถามความเห็นข้าล่ะก็..." เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า "ข้าก็คงจะไม่เห็นด้วย แต่ไม่ใช่ว่าไม่เห็นด้วยที่จะเป็นศัตรูกับสภาผู้อาวุโส"เขาจ้องจั๋วซือหรานนิ่ง "เพียแต่ว่า สถานการณ์ของเจ้าตอนนี้มันพิเศษ เดิมทีก็เป็นช่วงเวลาที่อั้นตรายที่สุดอยู่แล้ว ตอนนี้ถ้าหากต้องไปต้านกับสภาผู้อาวุโสล่ะก็ เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยฉลาดนัก"จั๋วซือหรานฟังความกังวลของเขาออก และฟังออกถึงเหตุผลที่เขากังวลนางครุ่นคิด เอ่ยต่อว่า "ถ้าสุดท้ายข้าทานไม่ไหว ล้มเลิกทิ้งมันกลางทางก็จบแล้ว แต่ถ้าหาก..."จั๋วซือหรานถอนหายใจ "...ถ้าหากข้าทานไหวล่ะ ถึงตอนนั้นต่างหากที่จะเป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดของข้า ดังนั้นถ้าเทียบกับการเลี่ยงความเสี่ยงไม่เผชิญห