Semua Bab ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Bab 1391 - Bab 1400

เพราะต่อให้จั๋วซือหรานเห็นเนื้อหาของสมุดบัญชีแท้จริง เนื้อหาของบัญชีแท้จริงก็ยังใช้รหัสลับในการเขียน มีแต่จะทำให้คนสับสนไม่เข้าใจอะไรเลย!เนี่ยคุนกับจี๋จ้งยังมั่นใจในชั้นนี้อยู่แต่เพียงไม่นาน ความมั่นใจชั้นนี้ก็ถูกบดขยี้เป็นธุลีไปอย่าว่าหนึ่งเค่อหรือครึ่งเค่อเลย นางแค่พลิกอ่านสองหน้า มองดูอย่างตั้งใจนิดหน่อยเท่านั้นจากนั้นก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "รหัสลับนี่นา"อันที่จริงต่อให้รู้ว่าเป็นรหัสลับ ก็ไม่แน่ว่าจะไขได้ แต่เนี่ยคุนกับจี๋จ้งน่าจะถูกจั๋วซือหรานทำให้หวาดๆ เสียแล้วดังนั้นพอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน พวกกเขาก็อดหนังหัวเกร็งขึ้นมาไม่ได้จั๋วซือหรานยิ้มตาโค้ง "ดูท่าทางพวกเจ้าจะมั่นใจน่าดุ ดูท่าคงจะไม่บอกเนื้อหารหัสลับกับข้าสินะ"เนี่ยคุนกัดฟัน ไม่พูดอะไรจั๋วซือหรานจ้องมองอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่ง อันที่จริงก็ไม่ได้นานนัก ประมาณสองเค่อแต่สำหรับประสิทธิภาพของตัีวนาง ถือว่านานพอสมควรเลยทีเดียวทั้งก่อนหน้าและตอนหลังก็จับสมุดบัญชีมาพลิกอ่านดูหลายเล่ม ถ้าจะบอกว่านางกำลังอ่านบัญชี นางดูเหมือนกำลังค้นคว้ากฏเกณฑ์ของรหัสลับอยู่มากกว่านางยิ่งเป็นเช่นนี้ หนังหัวของเนี่ยคุนกับจี๋จ้

ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจด้วย ไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้กำลังวางแผนอะไรบางอย่างลับๆ อยู่อีกหรือเปล่าและเพราะนางแย่งเอาจวนของเขาไปแล้ว เนี่ยคุนจึงไม่มีกะจิตกะใจจะพูดไร้สาระอะไรกับนางอีกจั๋วซือหรานเองก็รู้สึกว่าใกล้เคียงแล้ว จวนเองก็แย่งมาได้แล้ว ก็ยิ่งไม่มีความคิดจะพูดไร้สาระกับเขาเหมือนกันจึงเตรียมจะเดินออกไปเดินดูข้างนอก"ท่านก็รอข้าอยู่ในห้องแล้วกัน?" จั๋วซือหรานบอกกับเฟิงเหยียนเฟิงเหยียนไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องนี้อย่างชัดเจน ปันอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นว่า "เอาล่ะๆๆ แยกกันบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก จะว่าไปก็ยังมีข้ากับเตาน้อยตามไปด้วย เจ้ากังวลว่าพวกเราจะไม่ปกป้องนางรึไงกัน?"ชิ่งหมิงที่อยู่ข้างๆ พยักหน้าให้กับปันอวิ๋นแสดงท่าทีเห็นด้วยกับคำพูดนี้ สิ่งเดียวที่ไม่เห็นด้วยก็คือ "ข้าไม่ได้ชื่อเตาน้อย"จั๋วซือหรานหัวเราะเอ่ยขึ้นว่า "มืดๆ เดี๋ยวข้ากลับมา จะเอาของอร่อยมาให้ท่านด้วย"พวกเขาพูดกันแบบนี้แล้ว เฟิงเหยียนเองก็ไม่คะยั้นคะยออีก และไม่ได้ตามพวกเขาออกไปพวกของจั๋วซือหรานเดินออกมาจากจวนเจ้าเมือง และสังเกตได้ว่ามีคนตามมา"คึกครื้นดีอยู่นะ" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นชิ่งหมิงนับเง

"เอาล่ะไม่พูดแล้ว ข้าต้องรีบหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวปันอวิ๋นได้ชนะพอดี เขาดูแล้วก็ไม่ใช่พวกเคี้ยวง่ายด้วยนี่สิ"ไม่นานนักบรรยากาศในบ่อนพนันก็ผิดปกติไปแล้วโต๊ะที่ปันอวิ๋นอยู่ อารมณ์ของทุกคนก็เหมือนจะไม่ไหวแล้ว...ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มหน้าตางดงามคนนี้ทำอะไรกันแน่ ทำไมถึงราวกับมีเนตรสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น ไม่แพ้เลยสักตาเดียว?ส่วนหญิงสาวที่อยู่อีกโต๊ะคนนั้นเองก็สุดยอดมาก...ไม่แพ้เลยสักครั้งเดียวเหมือนกันแต่พวกเขาก็ดูเป็นแค่นักพนันเท่านั้น...มาขลุกอยู่แต่ในบ่อนพนันคับแคบแบบนี้ ไม่ได้เข้าใจและไม่คิดจะไปทำความเข้าใจโลกภายนอกเลยว่าเป็นอย่างไรบ้าง...ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ตัวตนฐานะของจั๋วซือหรานกับปันอวิ๋นและคนอีกหลายคนก็ไม่ค่อยจะรู้ ว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหน สังหารคนที่ประตูเมืองไปแล้วเท่าไร...และผู้ดูแลบ่อนพนันที่ถูกตั๋วทองทำให้เคลิ้มก่อนหน้าคนนั้น ตอนนี้ก็คลายลงมาจากสภาพนั้นแล้วเสียใจ ตอนนี้คือความสำนึกเสียใจขีดสุดเขารีบตรงไปข้างโต๊ะของจั๋วซือหราน เอ่ยอย่างอ้อนวอนว่า "แม่นาง เอ่อไม่ใช่สิ ใต้เท้า...ใต้เท้า! กิจการของเราเล็กๆ มีทุนน้อย ไม่ทราบว่าท่าน..."เขาชูตั๋วทองขึ้นมาสองใบ

"ได้"จั๋วซือหรานมองเขา ถามขึ้นว่า "ถ้างั้น ใครจะมาเขย่าล่ะ?"ผู้ดูแลเอ่ยขึ้น "ข้า ข้าเอง ข้าเขย่าเอง...ข้าเขย่าเสร็จจะปล่อยมือทันที ไม่มีโอกาสทำอะไรแน่นอน!"จั๋วซือหรานพยักหน้ายิ้มๆ "ได้ได้ งั้นเจ้าเขย่าเลย"ผู้ดูแลให้คนเอากระบอกเขย่าลูกเต๋ามาด้านในมีลูกเต๋าไม้สามลูกวิธีการก็เหมือนกับกติกาในชาติที่แล้วของจั๋วซือหราน เป็นวิธีเล่นที่ง่ายที่สุดจริงๆจั๋วซือหรานไม่ได้ติดใจที่จะเล่นกับเขาสักตา ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากเขามือสะอาดจริง ชนะก็ชนะแพ้ก็แพ้ นางก็ไม่ใช่จะเล่นไม่ได้แต่ใครจะรู้ ว่าก็ยังมีวิะีการโกงอยู่จริงๆคนผู้นี้น่าจะรู้สึกว่าตัวเขามั่นในใจในแรงควบคุมลูกเต๋าเป็นพิเศษ ดังนั้นพริบตาที่นางตอบตกลงให้เขามาเขย่าลูกเต๋า บนหน้าเขาก็มีสีหน้าถอนใจโล่งออกมาอย่างชัดเจนมันชัดเสียจนทำให้จั๋วซือหรานมองข้ามไปไม่ได้เลยจั๋วซือหรานดูท่าทางเขย่าลูกเต๋าของเขา น่าจะเป็นท่าทางบวกกับการสร้างขึ้นเป็นพิเศษของลูกเต๋า ดังั้นพอรวมกับการเคลื่อนไหวที่พิเศษของเขา สามารถหมุนไปตามที่เขาคิดได้และสามารถทำให้เขาได้แต้มที่เขาต้องการแม้จั๋วจะไม่ได้ดูล้ำสมัยเหมือนพวกอุปกรณ์การพนันที่จั๋วซือหรานรู้ในชาติ

ถึงยังไงการทำงานในโรงคณิกา บ่อยครั้งที่จะตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกแม่เล้ากลอกตาไปมา "ทั้งสามท่านมาที่นี่เพื่อหาความสำราญแบบใดหรือ? เคาะประตูดีดีก็พอนี่นา ไม่เห็นต้องพังประตูใหญ่แบบนี้..."นางจ้องปันอวิ๋นไม่วางตา "แขกท่านนี้ต้องการจะฟังดนตรี หรือจะค้างคืนกันล่ะ? ต้องการแม่นาง...หรือว่าต้องการชายหนุ่ม?"ปันอวิ๋นฟังครึ่งประโยคแรก ก็ขมวดคิ้วแล้ว พอได้ยินครึ่งประโยคหลังก็หนักเลย "อะไรนะ?"แม่เล้าเห็นความเย็นชาในสายตาเขา ก็รู้สึกสันหลังวาบ สั่นเทาไปทั้งตัวจั๋วซือหรานที่อยู่ข้างๆ ฟังแล้วอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ปันอวิ๋นหน้าตาดี ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นความงามเฉพาะตัวด้วย บุคลิกเย้ายวนชวนหลงใหลแต่กำเนิดนั่น ก็ไม่น่าแปลกใจที่ผู้คนจะอดคิดไม่ได้ว่าเขาจะต้องการแม่นาง...หรือว่าต้องการชายหนุ่มกันแน่...จั๋วซือหรานกระแอมแล้วอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เอ่ยขึ้นว่า "...แค่ก พวกเรามากินข้าวน่ะ พวกเจ้าที่นี่มีกับข้าวและสุราอะไรที่อร่อยก็ยกมาให้หมดเลย"หลังจากที่แม่เล้าได้ยิน เดิมทียังคิดจะถามอยู่ว่าพวกเขาต้องการแม่นางหรือชายหนุ่มไหม แต่ก็รู้สึกว่าถ้าทำแบบนั้นมันจะเหมือนว่าตนเองเบื่อชีวิตแล้วก็เลยอ้าปากพะ